Laatste luxe

Morgenvroeg, om 5:45, vertrekken we naar het treinstation, voor de trein naar Ulan Bator, dan is ons luxe stadsleven in de chaos van Beijing voorbij. Geen keuze uit tientallen restaurants met tientallen gerechten meer, maar blij zijn als er iets eetbaars te krijgen is. En niet meer even in de zon op een terrasje zitten. De weer verwachting in Ulan Bator is min veertien graden in de nacht en middag rond vriespunt, met wat lichte sneeuw. Echt weer om in (ger) tentje te gaan kamperen, maar eerst twee dagen in de trein.

Dus vandaag nog even genieten van de stad. Eerst een bezoek aan het plein van de hemelse vrede, blijft een schitterend groot plein, duizenden Chinezen welke nog steeds bezig zijn zichzelf te fotograferen. Om het plein op te komen moet je altijd via een onderdoorgang en daar wordt alle tasjes gescand en staan militairen te controleren. En na 18:00 kom je het plein niet meer op. Waarschijnlijk zijn ze hier nog steeds bang van de bezetting van het plein 20 jaar geleden. Echt overal politie en militairen, ingangscontrole, camera's op iedere hoek. Maar het doet de chinezen niets, ze lachen, maken foto's, zijn vrolijk. Waarschijnlijk zullen er na de Arabische lente en de wall street protesters meer pleinen zo beveiligd gaan worden.

Overigens wordt hier bij iedere metro halte je tas gescand alsof je het vliegtuig instapt. En bij deze scanners staan ook altijd een aantal politie of militairen, welke van saaiheid net hun ogen kunnen openhouden. Het is ook compleet zinloos, en absoluut niet waterdicht. Met camera in de hand moet de lege tas door de scanner, iemand die wat wil kan hier echt zonder problemen langs de scanners komen. Maar het geeft waarschijnlijk de bestuurders het gevoel dat ze alles gedaan hebben om problemen te voorkomen. Net als op de luchthavens, het gaat niet om het verhogen van de veiligheid maar om te voorkomen dat iemand de schuld krijgt als er iets gebeurt.

Vorige keer dachten we dat dit er alleen was tijdens de olympische spelen, maar het is er nog steeds, deze overdreven, zinloze beveiliging. En in Shanghai was het er niet, geen idee wat het verschil is.

Na bezoek van het plein, lopen we door naar de hutongs, oude wijken, laagbouw, kleine straatjes uit de tijd dat er nog geen auto's waren. Veel restaurants, winkeltjes, fietsen, leuke straatjes om te slenteren. Daarna ook naar een gebied waar men de oude hutongs heeft nagebouwd met dure winkels erin, schoon, ruim, wandelgebied. En voor de laatste keer deze vakantie waarschijnlijk een bezoek aan Starbucks, in de zon op het terras. Heerlijk, goede koffie, lekkere scones, muziek, zo simpel.

Na het shoppen, met als enige aanschaf een paar chopsticks (zodat we volgende keer drie pinda's kunnen eten in een keer), lopen we naar een park met daarin de "temple of heaven". Een groot park, groepje harmonica spelers, zingende vrouwen, TaiChi, kaart spelende mannen. Op straat, in park, overal zie je mensen gewoon dingen doen welke wij in besloten omgeving doen, heerlijk die vrijheid, iedereen kan meedoen. Deze tempel is ook mooi, ruim plein op een heuvel, met in het midden een ronde tempel. Brede wandelwegen ernaar toe, grote toegangspoorten, alles mooi versierd en vooral niet te druk. Maar we lopen alweer de hele dag en de voeten beginnen te protesteren. Van 9 uur tot 15 sloffen, en behalve een koffie bij Starbucks, is echt teveel.

We strompelen terug, nemen deels de metro, komen nog in een shopping mall, vergeten onze chopsticks, moeten terug, en ze staan nog op de balie waar we ze achterlieten.

Lopen langs de nightmarkt, eetstalletjes, langs de straat, met echt de meest vreemde selectie van op straat te bereiden voedsel, van kikkerbilletjes tot krab, inktvis, zeesterren en een groot deel onherkenbare producten. Met de ondergaande zon is het eten nog herkenbaar, straks onder het lampion licht wordt dat moeilijker. We sloffen door, voor het hotel doen we boodschappen voor de treinreis van morgen, snickers, crackers, pinda's, chips, bananen. Een soort overlevingspakket. Om 17 uur strompelen we het hotel in, moeie voeten, het was genoeg.

Vanavond eten in ons schitterende design hotel, wij komen niet meer buiten. Morgen hele dag, in ons eigen trein compartiment, naar buiten kijken, langzaam richting gobi woestijn. Niet meer lopen, schoenen uit, slippers aan en een snicker eten, wat pindas snoepen....

Eindelijk hoeven we niet de stad in, maar trekt het land langs ons...

ps. Soms maakt de spellchecker op de iPad van woorden soms wel hele vreemde woorden, en omdat dit online gebeurt, zonder mogelijkheid tot correctie, zie ik ookpas later wat er soms staat. Hoop dat het begrijpelijk blijft.