Einde mongolie

Dagje rust, wandelen door Ulan Bator (voor zover mogelijk met de kwaliteit van het voetpad), bezoek aan de grote tempel, wat winkels bekijken, lunch met een glaasje wijn, boodschappen doen voor de treinreis, dat is het hele plan, geen haast en geen doel.

En we starten dus ook met een lange wandeling door de woonwijken, oude Russische stijl gebouwen uit de jaren 50 of 60, vreselijk verlopen aan de buitenkant, maar nog steeds bewoond. De straat ervoor in slechte staat, maar het loopt beter als in de hoofdstraat, met zijn drukte, stilstaande en toeterende auto's.

De tempels, zijn druk, met lokale mensen, maar geen toerist te zien. Ze bidden, lopen langs de bewegende tonnen welke ze drie keer ronddraaien, gooien geld in de offerpot en knielen voor het beeld. Eigenlijk lopen we alleen maar in de weg. Iedereen doet zijn dagelijkse gebed, rondje, en verdwijnt weer. De grootste tempel is enorm hoog, met een staande boeddha van een meter of tien, eromheen is een rondgang met allemaal kleine boeddha's, 5 of 6 boven elkaar in een kast met glas ervoor, en de gebedstonnen eronder. En dan een stuk of vijfhonderd beeldjes, allemaal net iets anders. Het mooiste is dat ze 10.000 Mongoolse tengit vragen (ca. 5 euro) bovenop een entree prijs om foto's te maken. Een entreeprijs is eigenlijk al vreemd, allen andere lopen zo binnen, maar een foto fee is natuurlijk belachelijk, of boeddha dit gewild zou hebben. En dan ben je binnen en dan blijkt het zo donker dat je (behalve met flitser, maar dat geeft altijd slecht resultaat) eigenlijk geen mooie foto's kan maken. Meestal neem ik geen foto's in tempels, dit keer doe ik het wel, en valt het resultaat toch weer tegen.

We lopen door, sloffen winkels in, kopen wat echte yak en camel wol kleding en zoeken een leuke plek voor de lunch.

De dag begint hier zeer koud, om 8 uur is het min 14. Maar doordat de tijdzone eigenlijk niet helemaal klopt met de lengtegraad is dat eigenlijk een uur of 7 in gevoelstemperatuur. Zonder wind, blauwe hemel, stijgt de temperatuur tot een graad of 14 om 15 uur, dus als je vroeg de stad in gaat, dik gekleed, loop je in de middag te zweten. Het beste is pas laat weg te gaan, en de winkels hebben dit ook door, openingstijd is vaak pas 10 uur, soms zelfs later. Maar wij kleden ons te dik, en lopen uiteindelijk vreselijk te zweten.

Na de lunch, nog een supermarkt, voor eten in de aankomende treinreis. En terug Naar het hotel.

Bij ontbijt hebben we de honorair consul van Mongolië in Nederland (tevens directielid van tiara) ontmoet en hij vraagt of we in de avond mee gaan naar een optreden van een Mongools national song and dance ensemble. Hij wil foto's maken en kijken of deze excursie wellicht toegevoegd kan worden aan hun programma. Dus om 17 gaan we naar dit optreden, in een Koreans centrum, ook gaat er nog een Nederlandse ondernemer mee, geweldige Mongoolse kleding, optreden van een oorspronkelijk Mongoolse muziek ensemble, zang, inclusief keelzang en dans. Snel afgewisselde nummers. Mooi optreden. Ook nog een slangen mens - hoe iemand zijn lichaam zo ver kan rekken, maar ook een beetje zielig. Dit moet getraind zijn vanaf een zeer jonge leeftijd, en om nu voor een zaal van vijftig man te staan, al die pijn voor een dagelijks optreden voor vijftig gasten...

Twee rijen voor ons zaten vier, duidelijke, toeristen, welke dit hele optreden door dezelfde kleine camera gezien hebben. Vanachter was te zien hoe ze allemaal dezelfde foto maakten, van een iets andere hoek, met flitser en daarna allemaal individueel het resultaat bekeken op het schermpje, om daarna een nieuwe foto te maken. Identieke foto's, van magere kwaliteit.

Na het eten gaan we met zijn vieren uitgebreid indiaans eten, en horen prachtige verhalen over ondernemen en ontwikkelingen van en in een land als Mongolië, daarna nog wat drank in het hotel. Veel verhalen en anekdotes.

Een rustige, maar toch zeer geslaagde dag, gesnuffeld en gesnoven aan een land, verhalen uit de praktijk en cultuur. Niet echt de toerist uitgehangen, maar toch veel geleerd.

En ook al blijft het een vreselijk lelijke stad, in een enorm arm (32% van de bevolking verdient minder als 1 euro per dag) en uitgebreid land (1,7 bewoner per vierkante kilometer - alleen Falkland en Groenland hebben minder) is het ook een land met enorme beloftes. Er is democratie, groot mooi achterland, veel belangrijke ertsen in de grond, en ook 30% van de bevolking jonger dan 15 jaar. Met geduld en leiderschap kan dit een mooi land worden.

Ondanks onze wellicht negatieve gedachten bij de eerste ontmoeting van dit land en deze stad..... Komen we misschien over een paar jaar terug, wat beter seizoen en wat verder de steppe in. Uiteindelijk vinden we het toch een mooi land, alleen de luchtvervuiling, auto's, .....