irkutsk - moskou

We hebben nu 4250 kilometer in de trein gezeten, van de magnetische zweeftrein in Shanghai, 30 kilometer in 7 minuten (180 km / uur), via de hoge snelheidstrein van Shanghai tot Beijijng (1450 kilometer - 8 uur, 181 km / uur), de boemeltjes van Beijing tot Ulaan Bator (1551 kilometer - 31 uur, 50 km / uur, deels enkel spoor, en lange wachttijd aan de grens) en die van Ulaan Bator naar Irkutsk (1218 kilometer - 24,5 uur, 50 km / uur), totaal 64,5 uur in de trein.

Maar vandaag begint eigenlijk pas het serieuze werk, we zullen om 18:30 aan boord stappen van de trein
naar Moskou, totaal 5158 kilometer, 75 uur oftewel 69 km / uur.

Een onmogelijke afstand en tijd, zal de verveling toeslaan, zullen we net als bij een lange vliegreis op een bepaald moment verveeld naar het plafond staren en nog net niet in schreeuwen gaan uitbarsten, zou de claustrofobie toe slaan in de kleine cabine en de muren op ons af gaan komen. Een ruime drie dagen, vrijwillig opgesloten worden in een ruimte kleiner als een nederlandse gevangenis cel, en misschien wel weer de temperatuur van de vorige trein en een slaapbankje van 180 bij 50 centimeter wat met mijn lengte toch echt te klein is.

En hoe kunnen we voor drie dagen knackers, water, bier etc meenemen. En zitten we weer alleen tussen de niet Engels sprekende reizigers, het is niet een toeristentrein, maar gewoon de wekelijkse trein tussen Vladivostok en Moskou, en die gaat al jaren lang, iedere week. Niet voor de toerist maar voor iedereen welke ergens op de lijn moet zijn.

En de grootste angst is of er een stopcontact voor 220 volt zal zijn. In de laatste trein was er precies een te vinden op de wc, en om mijn iPad, iPhone en eBook op te laden met de deur dicht op de wc (welke natuurlijk ook niet fris zal zijn) is niet zo een goed idee. Denk ook niet dat de medereizigers dit zo een goed idee zullen vinden. Uren de wc bezet omdat ik mijn speeltje moet opladen. Maar zonder de speeltjes en de electronische boeken gaan we het zeker niet halen.

Met de ervaring van de vorige twee stukken moeten we ons nu voorbereiden op het echte werk. Alsof we na het beklimmen van de Cauberg de volgende dag de Alpe d'huez op kunnen.

De beste voorbereiding is geen voorbereiden, maar gewoon vertrouwen op het uithoudingsvermogen, drie dagen, wat is dat nu helemaal. Ogen dicht doen en afwachten, of toch niet nog wat inkopen doen....

Als voorbereiding lopen we in de ochtend langs het baikalmeer, bezoeken een leuk russisch ortodox kerkje vol met iconen (en gaan nog net niet bidden om een overleefbare treinreis), praten met wat schoolkinderen welke hun Engels op ons uitproberen. En bezoeken daarna een openluchtmuseum, om te zien hoe de Russen en de Buryat (lokale bevolking van dit gebied voordat de Russen uit het westen hier vorige eeuw naar toe kwamen) woonden. En onze drie dagen in de trein zullen in ieder geval luxer zijn als hoe dit volk in zijn houten hutten woonden bij minus 30 tot minus 40 graden in de Siberische winters, een paar decenia terug, dat geeft weer hoop.

Ook bezoeken we nog de hut van de "priester" (sjamaan) van het Buryat volk. Ze geloofden in 99 goden of geesten, totaal 55 goede en 44 slechte. En de priester was een soort duiveluitjager aan het einde van het dorp, een soort ADHD patiënt, waar de mensen voor advies naar toe gaan. Maar de priester is niet aanwezig om onze kwade treingeesten uit te jagen, dus moeten we het maar doen met ons uithoudingsvermogen.

Daarna boodschappen, gedroogde noodles, fles wodka, koekjes, chocolade, brood, jam, kaas... Niet genoeg, voor drie dagen, meer een overlevenspakket.

En uiteindelijk een late lunch, pizza en pasta, in de een Britse pub. Een galgenmaal voor drie dagen, ....

Stipt om 18:00 verschijnt de trein, geen weg terug stappen we in, in een beeldig schone nieuwe trein, tv op de kamer, bedje van 220 bij 60, electrische stekker in iedere hut, restauratie wagon naast onze wagon.... Alles zal goed komen, we gaan Moskou halen.