Down under

Brisbane, oploskoffie om vijf in de ochtend, op het balkon van ons appartement op de dertiende verdieping. Uitzicht over een bocht in de rivier, midden in de stad, de zon komt langzaam op, licht bewolkt, het verkeer op straat komt al op gang. Het is nog wat fris, maar het wordt straks wel een graad of 26 dus dat zal wel goed komen. Straks een stevig ontbijt met eieren en spek en dan de eerste indrukken opdoen. Het lijkt wat vroeg, en het is ook ongebruikelijk om op deze tijd tijdens de vakantie wakker te zijn, maar het is nog wat wennen aan de tijdzone en als je wakker bent kan je beter genieten van de zonsopkomst als maar in bed blijven liggen te draaien.

De twee vluchten waren goed te doen, als je 20 uur in een stoel zitten, schermpje kijken, muziekje luisteren, boek of spel op de iPad lezen een leuk tijdverdrijf vind. De poging om te slapen in vliegtuigen heb ik lang geleden opgegeven, net als de poging om het eten of zelfs nog erger de koffie te waarderen of zelfs nog erger lekker te vinden. Het blijft gewoon klaargestoomde, smakeloze producten. De dames, in hun maatjes 32 en de heren in hun zwarte pakken van Singapore Airlines doen hun best, ze glimlachen, zijn aardig, brengen alles netjes rond en lopen continue rond met snacks of drankjes, maar het wordt geen feest. Het lijkt teveel op exact dezelfde vlucht als 32 jaar geleden, de eerste keer dat ik als stuurmansleerling, als broekje van 18, voor het eerst van mijn leven naar Singapore vloog. Toen was het nog een geweldige ervaring, alles nieuw en spannend, nu is het gewoon weer een andere vlucht, de enige verrassing was misschien het ijsje voor de laatste landing. Alle handelingen en processen zijn precies hetzelfde, net als de verhalen van de piloten over de intercom, de veiligheidsinstructies, de "duty free sales" (zijn er echt mensen welke hier ooit wat gekocht hebben), de turbulentie, de drank trolley. De film wordt iedere keer opnieuw vertoond, saai en dat is maar goed ook, zolang het saai is gaat alles volgens het boekje en dat is op tien kilometer hoogt ook wel prettig.

Het enige wat verbeterd is in de dertig jaar is de vliegtijd, nu in 12 uur van Amsterdam naar Singapore, toen was het ruim 17 uur met drie tussenlandingen. Maar in de kist is alles ongewijzigd, slaapverwekkend, alleen dat laatste lukt nu juist nooit. Even wegdoezelen voor een uur is het maximaal haalbare.

Maar aan al deze ellende komt uiteindelijk een einde en gisteravond kwamen we exact op tijd aan in australie, en kregen meteen de eerste ervaringen van down under, lange rijen bij de douane, overal bordjes wat niet mag, wat het land niet in mag en hoe hoog de boetes zijn, nergens een bord met welkom, blij dat U hier bent, de lange vlucht heeft gemaakt, om onze economie te spekken met U uitgave. Nee het voelt meer alsof je wantrouwig wordt bekeken of je wellicht een plakje kaas het land wil invoeren (is verboden en niet melden kost 500 Australische dollars) waardoor de hele veestapel van het land besmet kan worden. Angst van de eilandbewoner voor een ziektekiem van buiten, alsof dat ooit echt tegen te houden zou zijn.

De tweede ervaring was nog erger, na de taxirit en aankomst in ons appartement direct door naar een avondwinkel om de hoek. Behoefte aan een drinkbare wijn, of liever goede champagne en lekkere snacks om op ons balkon de aankomst te vieren. Dat er geen verse kaviaar of zalm zou zijn dat snapte we maar dat we uiteindelijk met een fles cola en een zak chips eindigde was wel triest. Alcohol wordt alleen in liqeur stores verkocht, dus eindigde we op het balkon met oploskoffie, thee en cola.

Maar deze smaakte als de beste champagne, we kunnen beginnen aan de trip, eerst vandaag Brisbane ontdekken....