Valencia - aquarium

Valencia, tweehonderd meter van ons hotel een prachtig plein, universiteit en een museum, groot terras, podium met heerlijke harde live rock muziek. Vrijdagavond, verfrissende wind, en gelukkig nog een tafeltje voor een borrel voor het eten. Levendig terras, veel werkers na hun harde werkweek, maar ook ouders met spelende kinderen. Alles holt en krioelt door elkaar. Leven is hier vrolijk en vind op straat plaats.

Totdat er een regen spetter valt, een dikke vette regendruppel, begin van een echte onweersbui. Wij vluchtten als een van de eerste naar binnen, gevolgd door het heel terras, iedereen pakt zijn drankje, en indien van toepassing zijn kinderen op, of de bank waarop ze zitten, en sleept deze naar binnen. De band stopt, verzuipt in de regen en de lege ruimte als er niemand meer op het plein staat om te luisteren.

Binnen verzuipen we van de herrie, een honderd kinderen en driehonderd volwassen in een restaurant, danwel kroeg, van vijftig zitplaatsen. Het geluid overstemd de pijngrens. Wij pikken het laatste tafeltje, beschermen onze drank en ruimte. De helft van de plaats blijkt ingeruimd te zijn voor een kinderfeestje. De tafels vol met chocolade cake, en niet alleen maar op de borden. Het bedienend personeel proberen orde te scheppen, maar de chaos is compleet. Totdat er aan de achterkant een kamertje opengaat voor het kinderpartijtje, de ouders en kroost verdwijnen, wat mensen gaan naar huis. Niet dat het rustig wordt maar wel dat je elkaar weer net kan verstaan.

Ons tafeltje blijkt gereserveerd te zijn, maar men durft ons niet weg te sturen. Iedereen die vraagt, op de andere tafels te mogen gaan zitten wordt weggestuurd, "complete, total complete", maar niet iedereen weet het. Bij de afnemende chaos bestellen we gewoon avondeten. Van het vreemdste menu ooit. Een aardappelsalade met een vraagteken blijkt meloen op zeewier, met wasabi, ketjap te zijn, een pizza met een toefje kaas, blijkt een calzone pizza te zijn, met geitenkaasje gesmolten, met honing, aan de buitenzijde. Verrassend en goed.

Alleen zitten we aan een lange tafel, welke verdedigd wordt door de bediening. En ook gedekt wordt, totaal een twintig couverts, waar er plaats is voor zestien, maximaal achttien. Ze kijken naar ons, maar sturen ons niet weg, we bestellen extra wijn, nemen nog een koffie, vragen of we naar de bar moeten verplaatsen, maar dat hoeft niet. Rekenen af en krijgen nog een drankje en een hapje van het restaurant. Terwijl de baas van het restaurant zichtbaar steeds zenuwachtiger wordt weigert de bediening ons weg te sturen. Het lijkt bijna een strijd, nog een extra dessert wijntje van het huis, terwijl er een groep van meer als twintig man zitten te wachten op onze tafel. Als we rond tien weggaan, duikt men op ons tafeltje en kan de groep eindelijk aan tafel.

Gezellige chaos, bediening die je verwent, terwijl je voelt dat je in de weg zit, zonder reservering, door de regen naar binnen gejaagd, verrassend eten, en heerlijk kijkend naar puinhoop, en vooral genieten.

Vanochtend, voor het eerst in anderhalve week, geen wekker welke ons wekte. Het lijkt vakantie maar het is hard werken. Iedere dag op tijd opstaan. Een treinreis halen, een museum bezoeken, altijd wel iets wat vroeg begint. En om niets te missen dus ook steeds de wekker om acht, incidenteel om zeven, iedere dag wakker schrikken uit een diepe slaap, en vandaag dus eindelijk wakker worden als we dat zelf willen. Ontbijt mag tot elf dus dat lukt.

En het eerste wat opvalt tijdens het ontbijt, is dat ons hotel wemelt van de Nederlanders. Ben je lekker aan het roddelen, of een rot opmerking in het Nederlands te plaatsen (loop eens door bij buffet, schiet eens op, ongelooflijk hoe kan je zo iets aandoen, wat kijken die zuur etc) blijken het kaaskoppen. Het begon direct bij het ontbijt, tafeltje met over easyjet klagende medelanders, maar daarna in het aquarium liepen we samen met een groepje......gekanker, weinig interesse. En daarna weer een groepje. En weer een stel Het valt direct op en ik moet me weer leren inhouden, me gedragen, niet alles eruit gooien, niet wijzen. Ze kunnen me begrijpen.

Nergens in Spanje zoveel Nederlands gehoord, of gezien.

Het gebied in de rivier is werkelijk schitterend. De opera, de 3D bioscoop, het omniversum, het congres centrum, de brug en uiteindelijk het aquarium. Ongelooflijk mooi, modern, beton, glas, in vijvers, blauw betegeld. Werkelijk moderne architectuur en grandeur. Na de Moorse en Renaissance hoogpunten in de Mezquita en de Alhambra zijn dit de tekenen van deze tijd. Een groter contrast is er niet. Ook dit zijn tekenen van macht en geld. Grootste verschil is dat het toen gebouwd werd voor een sultan, keizer of een biddende menigte van notabelen, nu is het er voor iedereen. Het is groot, kan veel mensen hebben, ruimtelijk. Geen God die aanbeden wordt in gedichten of schilderen, maar gewoon een gebouw.

Het aquarium is fraai, duur, soms druk, maar op sommige delen toch wel imposant. En na het bezoek, nemen we een taxi naar de Mercado Central. De overdekte groente, vlees, vis markt waar we midden in een lunch aan de bar nuttigen, wat simpele hapjes. Met als hoogtepunt een eenvoudige tomatensalade, geweldig, dat de tomaat zo kan smaken zou je bijna vergeten tussen alle productie, kas producten bij ons in de supermarkt, heerlijk. Midden tussen de lokale bezoekers voor hun boodschappen en de kraameigenaren, genieten we van een tomaatje, beetje kaas en salami, en wat olie met azijn.

Uiteindelijk terug op ons terras, dit keer geen kinderen, geen band, geen regen. Maar wel dezelfde goede bediening, het mooie uitzicht over het plein. Vakantie, uitslapen, rondlopen, lekker eten, een terrasje.... Het blijft zwaar.