Barcelona - montuic
26 Juni 2013 | Spanje, Barcelona
Er wordt gescoord, welke voetbal wedstrijd is niet duidelijk, maar vanuit verschillende huizen om ons heen klinkt geschreeuw. De temperatuur is heerlijk op ons kleine dakterras, de meeuwen zijn eindelijk stil, de drukte in de kleine straatjes zijn gaan liggen. Het vuurwerk is gestopt. Maar nu er gescoord wordt klinkt het gejuich. Uit de huizen om ons heen hoor je de stemmen, het gejuich, weinig dichte ramen, huizen dicht op elkaar, een echte volkswijk.
Vanochtend de "Telepheric" naar montiuc genomen, een heuvel aan de andere kant van de baai. Met de skilift een ritje van 8 minuten op een hoogte van 80 meter boven de haven, een mooi uitzicht over de stad en de zee. Jammer dat we dertig minuten moeten wachten, maar het is een leuk ritje. Ook al moet er wel wat angsten overwonnen worden.
Daarna wat rondgelopen op Montjuic, niet echt bijzonder, bezoekje aan het Miro museum. Blijft een buitenbeentje, niet echt een briljant kunstenaar, leuk, maar zeker als je zoveel van zijn schilderijen bij elkaar ziet valt het tegen. Eigenlijk zijn de beeldhouwwerken meer indrukwekkend, maar de tuin is dicht.
Vanuit Montjuic nemen we de funiculaire, wandelen langs het havenfront terug. Eten wat in een restaurant en zijn ondertussen volledig aangepast aan het Spaanse leven. Lunch van twee tot vier. Dus zijn we na vieren terug, genieten van ons dakterras, koken een pasta, eten rond tienen, drinken een wijntje, rusten wat en luisteren naar de geluiden van de straat.
Eigenlijk valt Barcelona tegen, te druk, te toeristisch, duur in vergelijking met de rest van het land, en ook stugger. Na 2000 kilometer Spanje is dit niet het verwachtte hoogtepunt. Tien jaar geleden, maakte het indruk, de Ramblas, de Sagreda, Picasso museum, de Zoo een fietstocht op zondagochtend door de rustige wijken. Nu is het teveel. Kan door ons komen, maar het pakt nog niet. Misschien zijn we te moe, of is het teveel een herhaling, of is de stad veranderd.
Maar het dakterrasje met de buurt om ons heen, de buurtruzie beneden, het voetbal gejuich, het straatleven maakt een hoop goed.
Vanochtend de "Telepheric" naar montiuc genomen, een heuvel aan de andere kant van de baai. Met de skilift een ritje van 8 minuten op een hoogte van 80 meter boven de haven, een mooi uitzicht over de stad en de zee. Jammer dat we dertig minuten moeten wachten, maar het is een leuk ritje. Ook al moet er wel wat angsten overwonnen worden.
Daarna wat rondgelopen op Montjuic, niet echt bijzonder, bezoekje aan het Miro museum. Blijft een buitenbeentje, niet echt een briljant kunstenaar, leuk, maar zeker als je zoveel van zijn schilderijen bij elkaar ziet valt het tegen. Eigenlijk zijn de beeldhouwwerken meer indrukwekkend, maar de tuin is dicht.
Vanuit Montjuic nemen we de funiculaire, wandelen langs het havenfront terug. Eten wat in een restaurant en zijn ondertussen volledig aangepast aan het Spaanse leven. Lunch van twee tot vier. Dus zijn we na vieren terug, genieten van ons dakterras, koken een pasta, eten rond tienen, drinken een wijntje, rusten wat en luisteren naar de geluiden van de straat.
Eigenlijk valt Barcelona tegen, te druk, te toeristisch, duur in vergelijking met de rest van het land, en ook stugger. Na 2000 kilometer Spanje is dit niet het verwachtte hoogtepunt. Tien jaar geleden, maakte het indruk, de Ramblas, de Sagreda, Picasso museum, de Zoo een fietstocht op zondagochtend door de rustige wijken. Nu is het teveel. Kan door ons komen, maar het pakt nog niet. Misschien zijn we te moe, of is het teveel een herhaling, of is de stad veranderd.
Maar het dakterrasje met de buurt om ons heen, de buurtruzie beneden, het voetbal gejuich, het straatleven maakt een hoop goed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
