Etosha, onguma

We dineren met kaarslicht, zittend aan een tafel, met een tafelkleed, op een breed houten dek met uitzicht, onder de sterrenhemel, over een verlichte waterpoel. Op de achtergrond horen we de leeuw brullen, en in het bosje bij de poel, op vijftig meter afstand, zit een grote witte uil om zich heen te kijken. Er is geen muziek, de geluiden van de natuur, krekels, vogels, het stromende water van de fontein, geven genoeg sfeer.

De ober, Justin, schenkt de glazen nog een keertje bij en serveert heerlijk gebakken kipfilet met rijst. In het restaurant van de Lodge is naast ons nog een Frans gezin van vijf aanwezig, ze zitten een meter of twintig verder op het dek.

Sinds we vanmiddag in Onguma ("place you do not want to leave"), een klein privé natuur park van 38.000 hectare tegen Etosha aan, zijn aangekomen genieten we van de weelde. Vanuit onze stoffige camper, de buitenkant was ooit wit maar na drie weken is het stoffig, grijs, geel en besmeurd met modder, stapten we Hèt Fort, het hoofdgebouw van de Lodge, binnen. Opgewacht met een doekje om onze handen te wassen, een drankje om onze kelen te smeren, de eigenaresse om ons te verwelkomen en de maître om ons de wegwijs te maken. We stappen een andere wereld binnen. De wereld van weelde.

Na een korte lunch laten we ons rijden naar een van de 12 bungalowtjes, lopen mag niet omdat alle dieren uit Etosha hier vrij rondlopen, inclusief de leeuw en cheetah, en men wil niet dat de gasten iets overkomt. De bungalow, net als het hoofdgebouw, heeft een Afrikaans / Marokkaanse stijl van donkerbruin ruwe wanden, houten plafonds, stenen vloer, Marokkaanse meubels van stevig hout en versiersels, lampen, vazen in deze stijl. Er omheen een groot hout dek met ligstoelen, buitendouche, zitje. Met het uitzicht over Etosha, de zoutvlakte aan de horizon, en verder geen gebouw, auto of iets anders te zien.

Een groot bed, met uitzicht over de vlakte door de wanden volledig open te ritsen. Of naar buiten en direct op het houten dek te staan en om je heen te kijken. Een enorme badkamer in dezelfde stijl, hoog, met Marokkaanse lampen en een onbeperkte hoeveelheid warm water, witte handdoeken, badjas met slippers.

We laten ons, na wat opfrissen, ophalen voor een sundowner drive. Door het park van de Lodge, in een open safari jeep, met uitleg, en de ogen van de gids die veel beter weet wat hij ziet, rijden we rond, eindigend op het hoogste punt met een drankje en een hapje. Kijkend naar een enorme mooie rode zonsondergang. Met de bewolking in het regenseizoen zijn de zonsondergangen enorm fraai, en om hier gewoon te staan, met uitzicht over deze enorme zoutvlakte, tussen de beesten geeft toch wel het echte Afrika gevoel.

We zijn de ochtend begonnen met een bezoek aan de waterpoel van de camping, waar behalve twee springbokjes niets te zien was. Een ontbijt van onze plastic bordjes op onze camping stoeltjes en een koude douche. Daarna rijden we drie uur door Etosha, we zien geen speciale dieren meer. Wel zien we weer prachtige vergezichten, kuddes zebra, wilde beesten, springbokken. Dit gebied, de grootheid, vlaktes met af en toe stukken met bosjes maar ook eindeloze vlaktes. De dieren welke er steeds en als je goed kijkt overal zijn. De rust en leegte. Af en toe stoppen we bij een waterpoel, kijken rond, genieten en rijden verder. Eigenlijk krijg je hier nooit genoeg van.

Na drie uur rijden komen we aan in Hèt Fort en weten dat we hier in de luxe, weelde afscheid gaan nemen van Etosha. Nog een dag een poging doen, samen met en gids, een olifant te spotten. Dat is het enige wat we nog niet gezien hebben in Etosha, morgen de laatste kans, hopelijk vinden we het niet, zodat we hier kunnen blijven om nog een dag te zoeken, en nog een dag. Want "Onguma" betekend "The place you do not want to leave" en zolang we geen olifanten hebben gezien kunnen we dit ook waarmaken.