Okonjima, tamme katten

Na Waterberg, waar we na aankomst op onze kamp plek niets meer doen, boek lezen, aardappelsalade met braai etenen bij donkerte naar bed, hebben we een korte rit naar onze laatste kampeer plek, Okonjima. Dit is ook meteen de mooiste kamp plek van de hele rit. Op een plek tussen een paar bergen, met uitzicht over een grote groene zee, zijn vier camper plekken. Onze camper plek is een groot zandplateau van 50 meter in het rond. In het midden de braai, en aan een kant een betonnen vloertje, van 10 bij 5 meter, aan de achterzijde dicht gemaakt met takken en met een stalen dak erboven. In deze open ruimte een betonnen en betegelde aanrecht, warm water.

Vanuit onze open plek zijn er drie paden. De eerste gaat naar twee open toilethokjes, de tweede leidt naar een uitzichtpunt over het dal met wat bankjes en de derde naar twee open douche hokjes. Alle drie zijn een meter of twintig lopen, over gemarkeerde wandelpaden door de bosjes. Zowel de douche als de toiletten bestaan uit een met takken omringende betonnen vloertje, zonder deur. Ook vanuit de douche kijk je rechtstreeks het dal in.

De volgende plek is meer als tweehonderd meter verder, absoluut niet te zien of te horen. Wel is er nog een gezamenlijk zwembadje. Ons campertje valt in het niets, al deze ruimte voor onszelf.

De campsite is onderdeel van een grote Lodge, er zijn hutjes en tenten camps, restaurant, conferentie ruimte. Maar die zijn vijf kilometer verder rijden aan de andere kant van de berg. We zitten helemaal alleen op ons eigen erf, plek in de schaduw, was en douche gelegenheid. Ruimt, rust en midden tussen het wild. De springbokken, gemsbokken, kudu's, wrattenzwijntjes etcetera loopt hier vrij rond.

En het hele gebied is eigendom van "Africat Foundation", een organisatie welke als doel heeft de wilde grote katten in Namibië te laten voortbestaan. De cheetah en luipaard komen hier nog overal voor, niet alleen in de nationale parken maar ook gewoon in en tussen de uitgestrekte stukken land van de boeren. En naast het eten van het loslopende wild eten ze natuurlijk ook regelmatig wat vee, en de boeren vinden dit minder prettig. Dus worden ze bedreigd, het vee van de boer moet beschermd worden.

Het bekende gevecht, waar de wilde kat uiteindelijk het onderspit van zal gaan delven, en eindigen in national parken, met hekken erom heen. De doelstelling van de stichting is ervoor te zorgen dat de mens en de wilde kat wel samen kunnen leven. Dus grote focus op opleiding, uitleg. Daarnaast hebben ze in dit park ook een deel waar men een aantal gevangen katten, welke niet meer terug kunnen naar het wild, kunnen opvangen. En een groot park waar men een deel van de gevangen katten weer voorbereid op terugzetten in het wild.

Een nobel streven, levert gelukkig ook een hoop werkgelegenheid op. En vanuit het toerisme in dit kamp, wat giften en de nodige vrijwilligers wordt dit alles betaald.

Daarnaast zijn deze gebieden voor toeristen ook gewoon een mooie en makkelijke manier om de wilde katten te zien. De middag doen we het "educatieve" toertje, waar bovenstaande verhaal wordt verteld maar waar ook een bezoekje aan in gevangenschap levende wilde katten zit.

Eerst een luipaard, we zitten met 8 toeristen in een houten gebouwtje, voor het gebouwtje een klein meertje en daarachter wat bosjes en twee dode bomen. Op twee takken wordt wat vlees gelegd en de luipaard komt zijn dagelijkse portie halen en opeten. Op tien meter afstand, onder het klikken van tien camera's eet de enorme kat zijn maaltje. Deze luipaard is als "kitten" bij mensen opgegroeid, kan niet voor zichzelf zorgen in de natuur maar is ook een gevaar geworden voor de mens, te groot en een luipaard wil toch zijn territorium bewaken, hij ziet de mens nu als een grote kat, dus zal hij aanvallen.

Daarna de cheetah, hier leven er een aantal op een afgesloten gebied. Ook deze kunnen niet meer terug, worden iedere dag gevoerd. We crossen wat rond met de safari jeep in het gebied, vinden er een, en zelfs een tweede. Ze blijven mooi zitten voor de foto's, bij ondergaande zon, prachtige beesten, bijna tam.

Het voelt nog een beetje als een dierentuin, morgen gaan we in het grote park op zoek naar wat in het wild levende katten, wel in een afgesloten gebied waar ze voor hun eigen eten en overleven moeten zorgen.

Voor ons grote houtvuur, op onze immense kampplek, met een glaasje wijn bij de couscous trekken de baboons (apen) voorbij, zingen de vogels en krekels. En in de verte lijkt de leeuw weer te brullen.