Etosha, game drive

Zelfs in de weelde van een top resort worden we bruut gewekt om vijf uur. Het uitgebreide vijf gangen diner, gevolgd door een nachtmutsje van koffie en een glaasje port in onze bungalow eindigde pas rond middernacht met de diepe vermoeide slaap na een dag vol hard werk, in het grote bed onder de klamboe. Jammer dat ook hier een dag maar vierentwintig uur heeft. En ook hier geld dat om het wild goed te kunnen zien zonsopkomst toch echt de tijd is. Het blijft hard werken.

Ontbijt, een korte rit met de safari jeep terug naar Etosha, en bij de eerste waterpoel staan we al te kijken naar vier leeuwen op zoek naar hun ontbijt, ze hebben net een mislukte poging gedaan. En terwijl we kijken komt van rechts zomaar de eerste olifant aansloffen. Hij loopt naar de poel, drinkt water, en na een half uur verdwijnt hij weer naar de bosjes.

Eigenlijk is onze missie voor de dag geslaagd en kunnen we Etosha verlaten.

Maar gelukkig gaat de game drive verder, met onze gids van gisteravond, geen andere gasten in de toer, rijden we door naar het noord oostelijk deel van het gebied. Het blijft verwonderen wat een goede gids ziet en weet. Stoppend, kijkend, turend en ons steeds op andere zaken wijzend, rijd hij over de modderpaden. Vertellend over het bouwen van de termietenheuvels, het watersysteem in de pan, het gebruik van een bepaalde boomsoort door de bosjesmannen, eet-, drink-, paar gewoontes van alle dieren welke we tegenkomen. Van de kleinste vogeltjes tot de grootste bruut zoals de olifant, of de lokale volkeren, overal zit een verhaal achter.

Rondrijden in dit soort gebieden zonder gids, betekend dat je de helft van wat je kan zien mist en dat je de andere helft ziet, maar niet volledig begrijpt.

En dit wordt ook weer bewezen door een stop welke we maken. Onder wat bosjes zitten gewoon drie Cheeta's. De moeder zit recht overeind, de kinderen liggen in de schaduw te rusten. De moeder besluit naar een ander bosje, wat verder te lopen en een voor een volgen de kinderen. In de schaduw van dit bosje zijn ze niet meer te zien. Maar ook onder het eerste bosje hadden we deze nooit gezien, de ogen van de gids maken de dag.

Verderop vinden we een mannetjes leeuw welke bezig is een eland op te eten. Vijftig meter naast de weg, tussen de bosjes scheurt de leeuw het rauwe vlees van het bot. Hij sleept het hele karkas wat verder om er beter bij te kunnen. De botten kraken, af en toe kijkt hij op, rond, om weer verder gaan. De vrouwtjes leeuw, welke het dier gevangen heeft, kijkt een stukje verder toe, afwachtend of er voor haar ook nog wat overblijft of dat de man alles alleen zal opeten. We hebben de vangst net gemist, maar het gesmak en gekraak van botten kunnen we van dicht bij volgen.

Een tweede olifant, maar ook vele andere dieren, vergezichten maken het geheel af.

Na wat middagrust, gaat het regenen, het koelt af. Heerlijke temperatuur, de zon gaat onder terwijl het zacht regent. En bij al deze luxe drinken we, wederom bij de waterpoel van de Lodge, kijkend naar twee zebra's welke wat water drinken een Martini, "shaken not stired". Jammergenoeg morgen geen Aston Martin maar gewoon onze vertrouwde camper voor onze volgende rit. Het leven als Bond, James Bond gaat ook vervelen, morgen zijn we weer in controle van ons eigen hutje, op weg naar de volgende braai op ons eigen vuurtje.