Suriname - Dag van de revolutie

Dag van de revolutie, 25 jaar geleden, Bouterse pleegt staatsgreep met 16 sergeanten omdat er drie sergeanten van het leger zijn opgesloten door de politie, eigenlijk geen staatsgreep vanuit ideologie maar gewoon voor de macht en de persoonlijke onvrede.

Paramaribo slaapt, de winkels zijn dicht, de straten verlaten. Normaal is het verkeer hier in het centrum overdag zo druk dat lopen sneller gaat dan autorijden, maar op deze doordeweekse woensdag is het volledig uitgestorven, iedereen is vrij, de straten zijn verlaten. En dan regent het ook nog, echt een dag waarop je als toerist eigenlijk niet hier zou willen zijn.

En het gevoel dat je hier niet wil zijn begon gisteren middag al, langs de “waterkant” (straat langs de rivier nabij Fort Zeelandia) werd een muziekpodium gebouwd, dranghekken geplaatst, een feest tent voor genodigde bij een monument gebouwd. Ook was er al veel politie en een ambulance aanwezig. Onze fietsgids vertelde dat het hier ging om een herdenking van de revolutie, en dat er een echte officiële feestdag zou zijn en op de avond een concert.

En toen we het plein passeerde op weg naar ons etentje stond de muziek al vol aan, en van limitering van het aantal decibels, zoals op Nederlandse podia, had men hier zeker nog niet gehoord. Het deed gewoon pijn aan de oren. Daarnaast begon de straat te kleuren met mensen in paars /wit en vlaggen van de NDP (Nationale Democratische Partij, de partij van Desi Bouterse) met het getal 25 erop. Dit zou niet zomaar een viering van een oude bevrijding worden maar meer een politiek geladen bijeenkomst van de partij van Bouterse, en die “revolutie” was dus ook precies 25 jaar geleden. En met de revolutie ging het dus ook niet om het verbieden van de slavenarbeid, het losmaken van Nederland maar het zou gaan om de herdenking van de staatsgreep in 1980.

Totaal 16 militairen grepen toen de macht omdat er drie andere militairen gevangen genomen waren en veroordeeld zouden worden. Het ging om de onvrede van het leger over hun salarissen, reorganisatie van het leger en over hun beperking van de macht. Er was toen geen groot plan, geen agenda, geen revolutie zoals in Cuba, niet de bevrijding van het volk van zijn onderdrukkers. Nee er was alleen maar onvrede van een aantal militairen. En dat feit wordt jaarlijks herdacht, met een heuse feestdag, met een kranslegging, een toespraak, een muziek feest de avond ervoor en waarbij de winkels en bedrijven de hele dag dicht zijn. En met de aankomende verkiezing over twee maanden was het eigenlijk gewoon een partij bijeenkomst van de partij van Bouterse.

Na ons diner lopen we weer langs de Waterkant, het feest is nu volledig los gebarsten. Uit de speakers klinkt Bob Marley, althans zijn muziek. De massa kolkt, een tienduizend, hoofdzakelijk creoolse, mensen bijeen geplakt voor de tribune. Nog steeds hoofdzakelijk paars, en echte aanhangers van Bouterse. We werken ons door de groep heen, de enige blanke, in een duwende, bewegende massa. We moeten er door heen, en er wordt niet echt ruimte gecreëerd.

Als we erdoor zijn krijgen we toch het gevoel dat we hier toch een beetje op verkeerde plek en tijd waren. Alsof iedereen aan ons kon zien dat we geen vriend zijn van deze populistische, van handel veroordeelde, niet echte democratische, heerser met bloed aan zijn handen, zijn. Maar bij grote delen in dit land is hij populair, hij strooit met subsidies, beloont vrienden en heeft een mooie externe vijand in Amerika en Nederland. Tussen al zijn aanhangers voelen we ons niet echt veilig en vluchten naar ons Hotel.

Om de dag erna door een leeg regenachtig Paramaribo te lopen.

Alleen zijn we in de prachtige kathedraal, we zwerven een paar uur, kijken naar een groot aantal vervallen kolonialen gebouwen waar deze stad vol van is, de slechte wegen, het zwerfvuil en de slapende zwervers. Zonder de drukte verliest de stad veel van zijn charme. Ook al zijn er ook mooie stukken, prachtig herstelde panden. En de rivier blijft mooi, en de bewoners vriendelijk. Overal worden we begroet, een praatje maken kan je overal en altijd …. In drie uur sloffen we langs alle hoogtepunten van de stad, maken foto’s en als het weer gaat regenen vluchten we naar ons Hotel. Voor een middag herstellen.

Aan het einde van de middag nemen we een taxi naar Leonsberg, om in te schepen op een tripje om dolfijnen te spotten in de rivier monding. En na een kwartiertje varen spotten we de eerste, en later meerdere dolfijnen. Niet de grote soort welke je op zee kan zien maar een wat kleinere, roze soort, dolfijnen. Verder varen we op de rivier langs de mangrove bossen, met witte ibissen in de bomen, naar een “kampong” waar we wat snacks eten. Om daarna terug te varen, een drankje, snackje en wat dolfijnen. Gewoon een heerlijk tochtje.

Bij terugkomst is de stad nog steeds leeg, restaurants zijn gesloten, vrijwel niemand op straat. Wij nemen een paar pizzapunten mee naar de kamer. Voor de Surinamers is dit waarschijnlijk een heerlijke vrije dag, maar er is zeker geen revolutie….