curacao - opslot

Een sundowner, als afscheid van de Westpunt, krijgen we een echte traditionele zonsondergang, een lucht met wat wolken zodat de rode kleuren goed te zien zijn, een zachte warme wind en de zon ondergaand op een stukje einder zonder wolken. Meer is er eigenlijk niet nodig. We zitten rustig op het terrasje met zeezicht van Arlette en sloffen om een uur of tien terug naar onze eigen hutje voor onze laatste nacht op deze plek. Natuurlijk gaat het even regenen, maar met deze temperatuur maakt dat eigenlijk niet uit. Het park lijkt volledig verlaten, weinig huisjes zijn bezet, nergens zitten mensen op hun balkon te genieten van de zwoele avond. De bar en het restaurant waar we langslopen is al volledig verlaten.

Ook op de paden tussen de huisjes loopt niemand meer – het park is leeg en verlaten. Een leguaan van een centimeter of 40 schiet voor onze voeten weg de bosjes in. Het is stil, verlaten, je zou je zelfs onrustig kunnen voelen, waar zijn de bewoners, waar is de beveiliging van het park. Zou er iets gebeurd zijn, hebben we wat gemist. We zijn eigenlijk al een tijd zonder nieuws te lezen aan het reizen. De WiFi van het hotel is zo traag dat de krant niet te downloaden is, en de TV op de kamer is ook nog niet aan geweest. Compleet zonder informatie over de wereld zitten we in een luxe oord vakantie te houden.

Bij ons hutje aangekomen, ons pasje door de gleuf halend blijft het stil, geen lampje dat het slot opengaat, geen geluid. Het blijft angstvallig stil. Een tweede pasje geeft hetzelfde effect. De deur zit aan de achterkant, er is hier vrijwel geen licht dus we kunnen ook niet echt zien of er wat aan de hand is met de deur of het slot. Ons appartementje zit op de tweede verdieping, op de onderste verdieping zitten twee kleinere appartementen – ze zijn leeg, onbewoond. Ook de laatste andere huisjes waar we langs liepen waren leeg. Al onze spullen staan boven, wij beneden, en we kunnen er niet bij.

Teruglopen naar de receptie, pasjes opnieuw activeren geeft hetzelfde resultaat, weer terug naar de receptie, een bewaker gaat mee. Hij probeert hetzelfde, met onze pasjes, met zijn pasje, hetzelfde resultaat. Hij gaat weg, gereedschap halen. Komt terug rommelt wat in het donker, is zijn zaklantaarn vergeten, laat ons weer alleen. Komt terug, nu met licht, rommelt weer wat aan het slot, laat ons weer alleen, en mompelt bij vertrek dat hij zijn manager gaat halen – meestal lost dat niets op - meestal wordt het probleem alleen groter als managers zich er mee gaan bemoeien. Maar de manager kijkt, gaat weg en nu komen ze samen met een ladder terug, klimmen op het terras en doen de deur van binnen uit open. Zo simpel kan het leven zijn, anderhalf uur in het donker, in de regen – naar boven klimmen had gekund, direct, bij de eerste weigering al. Maar het klimmetje was een beetje lastig, te doen, en als het fout was gegaan of er toch iemand langs komt, moet je het uitleggen en dat had moeilijk kunnen zijn.

Zo werd de sundowner nog een donkere nacht, niet door het gezellige stappen maar door het nette wachten op een oplossing, die zo simpel was.

De ochtend, koffers pakken, afrekenen, het autootje nu vol beladen voor zijn drie-en, dus drie koffers, vier tassen en nog twee dozen met boodschappen, welke nog niet op zijn. Een korte rit naar onze appartementjes in Willemstad (V-lodge). Midden in de stad, aan de andere kant (Otrabande), tussen en in de oude arbeiders huisjes. Een mooi pand, een beneden appartement met een klein ommuurt binnenplaatsje, een bed in de kamer, keukentje (kunnen we toch de restanten nog opmaken) en een toilet / douche. Er zit geen raam in, maar dat heb je hier ook niet nodig. En een groter appartement op de tweede verdieping, met een balkon, een zitkamertje, slaapkamer, badkamer – wat groter en met het balkonnetje ook wel leuk. Het autootje kunnen we niet echt dichtbij parkeren, deze buurt is ontstaan in de tijd dat er nog geen auto’s waren dus zijn er een hoop steegjes waar je niet kan komen, zeker als je de weg niet echt kent. Dus we slepen onze spullen naar het Hotel, checken in, krijgen uitleg van Victor, leveren de auto in bij de verhuur – daar hebben we hier zeker niets meer aan en maken ons klaar om de stad in te gaan.

Nog even een sanitaire stop in de lodge, de deur valt dicht, alleen zit er geen deurknop op. Aan beide zijde geen deurknop, opgesloten in de WC/Douche. Gisteren buiten gesloten nu binnen gesloten. Gisteren gewacht op de hulp van buiten nu weer afhankelijk van de hulp van buiten. Gisteren anderhalf uur moeten wachten – nu bellen we naar Victor, hij is na het inchecken verdwenen. In de telefoon is ook te horen dat hij niet echt in de buurt zit. Het geroezemoes van een kroeg is duidelijk te horen, voor Victor is de dag al klaar, al zijn gasten zijn binnen, de appartementen zijn schoongemaakt en hij is zijn dag al aan het afsluiten – het is tenslotte al weer een uur of een. We hebben geen idee waar Victor is, of hij nog in staat is om te komen, of dat het weer op de Curaçao manier gaat. Lang wachten, controleren, gereedschap halen, verkeerd gereedschap, toch niet lukken, toch maar de manager halen en dan dus twee uur later eindelijk via het raampje eruit gehaald worden.

De ervaring van gisteren is te vers – Victor zegt dat hij komt, vanuit de kroeg – maar het geduld is op. Ik versleep de kast, open het raam en probeer uit het douche raampje te klimmen. Op zich groot genoeg, maar hoe zorg je dat je benen er eerst uitkomen terwijl je hoofd er als eerste ingaat. De eerste atletische poging lukt niet, maar in een tweede poging kan ik het oude lichaam, in een raampje zittend zodanig samenvouwen dat het lukt, het past net. Wachten op hulp duurt te lang, controle over je eigen probleem werkt sneller.

Als we weglopen komen we Victor tegen – hij holt, is bezweet. We gaan terug met hem, hij pakt meteen een deurklink en in 2 minuten is de deur open. We hebben hem onderschat, eigenlijk wordt weer duidelijk dat een groot bedrijf als “Resort & Hotel Kura Hollanda” met 100 kamers, managers, bewakers traag werken terwijl de kleine lodge met de simpele verantwoordelijkheid snel is. Hollen over de straat om je gast te helpen dat doen ze echt niet in een Hotel met een manager.

Na de ontsnapping, sloffen we naar de pontjesbrug, drinken wat, kijken naar een paar duizend cruiseboot reizigers welke verveeld door het stadje sloffen. Eten wat in een verborgen Italiaans restaurant, waar geen cruiseboot reizigers komen omdat die aan boord hun “all-inclusive” arrangement volledig willen gebruiken. Vanavond als de cruise schepen weg zijn zitten wij op een heerlijk rustig stadje, of op ons eigen terras met de geluiden van de stad om ons heen.