Casablanca, onthaasten

Casablanca, 28 oktober 2016

We zitten in de Hotelbar, naast het restaurant, waar er tijdens het eten een bandje zou spelen. Wel zo rustig en gezellig om zo de vakantie te beginnen. Niet meteen, in de avond, de straat op, zoeken naar een leuk restaurant, terwijl je de weg niet echt kent, nog niet weet welke gebieden je moet zoeken en waar je beter niet naar toe kan gaan. Maar gewoon met de lift van de vijfde naar de begane grond en een beetje vroeg eten om na de toch wel weer lange dag vroeg te gaan slapen.
De vervelende drukte op Schiphol waardoor we eigenlijk geen tijd hadden om relaxt te ontbijten en nog wat laatste aankopen te doen. Het was bijna rennen om de vlucht te halen, hier en daar zelfs een beetje voor dringen, trein beetje vertraging, rijen bij de beveiliging en paspoortcontrole, kassa van de boekwinkel, drank en cosmetica. En lang wachten op het ontbijt met een grote kop hete koffie welke niet wil afkoelen. Uiteindelijk slaat toch een beetje de stress toe, welke pas overgaat als we in onze stoel in het vliegtuig zitten, en gelukkig met een vrije stoel naast ons waardoor de vlucht onze eerste onthaast moment is.

Na de vlucht stond onze transfer rustig te wachten, flesje water en wat koekjes tijdens de taxi rit. Zoevend door het niet zo heel drukke verkeer naar ons hotel. En na inchecken naar de “Charlie Chaplin suite”, tegenover de “Edith Piaf” en naast de “Marelyn Monroe” suites. Een donkere kamer, donkere vloer, wanden met grijs/zwart brede strepen behang, een barretje, een zitkamer met twee zwarte leren banken, twee grote TV’s aan de wand, een slaapkamer met een drie persoons bed, twee Wc’s en een badkamer. Aan de wand foto’s van Charlie Chaplin. Een kamer om in te gaan zitten en je vooral niet druk te maken, tot rust komen, onthaasten. Er is ruimte zat.

Een korte wandeling, de eerste indrukken van Casablanca, niet echt een vakantie stad, meer een business stad, brede wegen, veel auto’s, ook al is het vrijdagmiddag. Gebouwen van vijf, zeshoog, afwisselend nieuw, jaren zestig en af en toe nog iets moois ertussen. Veel kantoren, appartementen. Weinig interessante winkels, of je moet een Maserati of een Porsche willen kopen. Wel wat terrassen, maar daar drinken ze hier thee, koffie of water. Achter de drukke straten wat smallere straten, wat meer bewoond, een marktje, wat stalletjes op straat, wat zwerfkatten. Maar we lopen rustig rond, worden nergens lastiggevallen, vrijwel geen bedelaars, of opdringerige verkopers. De stad ziet eruit als vele andere steden, hoge gebouwen, dicht tegen elkaar, soms een beetje Parijs, maar ook hele lelijke gebouwen. Hier en daar wat bomen, parkjes. Wat achterstallig onderhoud, zeker op de voetpaden. Niets bijzonders.

Maar we onthaasten, niemand valt ons lastig, de straat is rustig, een terras met een broodje en een glaasje water kan je een hele tijd zitten voordat er iemand wat zegt, maar het is wel vrijdagmiddag, dus waarschijnlijk is het beeld morgen anders, maar het voelt goed.

Na wat bijkomen op de kamer gaan we rond acht uur naar de bar, een drankje en dan een goede maaltijd. En daar zitten we nu bijna twee uur. Als enige gasten. Drie grote TV schermen, met voetbal, de “Buena Vista Club” uit de speakers. Tien personeelsleden welke de tafels dekken, werkoverleg hebben, en veel plezier hebben. Maar er zijn nog geen andere gasten, en om nu alleen in een leeg restaurant te gaan zitten. Een restaurant geschikt voor honderd gasten, opstelling voor de band, is niet echt gezellig. De muziek is lekker, het bankje zit lekker, het wijntje is goed. Maar toch voelt het niet echt lekker, twee uur in een lege bar, wachten, hongerig, te vroeg.

Waarschijnlijk eten ze hier pas rond 22:00, we zullen nog meer moeten onthaasten, ons aanpassen.

Precies om tien uur arriveren de eerste gasten, en een kwartier later zijn alle tafels gevuld, een Marokkaanse band begint, voetbal verdwijnt van de TV’s, en het begint te swingen. Er wordt meegezongen, drank vloeit rijkelijk, wijn, maar ook tafels met flessen wodka. De muziek zo luidt dat praten vrijwel onmogelijk wordt, de sfeer vrolijk. Vrolijke muziek, mooie viool uithalen, gezang. Tussen de tafels in wordt gedanst, de obers passen er net tussendoor. De dames op de tafel naast ons zingen alle nummers mee. De tafel aan de andere kant bestaat duidelijk uit een hele familie, vader, moeder, drie zoons en een dochter. Tijdens het eten is de telefoon nooit ver weg, en er wordt ook gewoon gerookt. Achter ons wordt zelfs een sigaar gerookt in een restaurant.

Het eten is lekker, visje met rijst, een tannine met lamsvlees. Dineren terwijl het swingt, dansende en meezingende mensen, zeker als er ook nog een zangeres komt welke de zaak helemaal in beweging brengt. Het wachten was het waard, een feestend begin, net een paar uur in Casablanca en het swingt nu al.