Brignoles - Vliegende deeltjes

9 Augustus 2020

Een graad of zesendertig, zonder een druppel wind. We zitten aan een klein vierkant tafeltje, vier stoeltjes met drie mannen. Vlak naast ons een frans echtpaar en aan de andere kant een paar mannen met twee, vol in de zon staande en gevulde, kinderwagens. De onderlinge afstand is ruim onder de gestelde limieten. Om exact 11:28 bestellen we ons eerste biertje, een half uur te vroeg. Maar het mocht van onze buren die minimaal een tweede Pastis bestelde. Het terras met overkapping sproeit iedere paar minuten koude waterdampen over ons uit. Het moet verfrissing geven maar het verwaaid in seconden ons terugwerpend in de hitte. Het is niet bekend of de aerosolen met deeltjes in deze vochtige dampen langer blijven hangen. Het RIVM moet nog een onderzoek beginnen dus weten we van niets.

Het meisje wat onze versnapering brengt is luchtig gekleed, kort rokje en shirtje, bezweet, maar wel met een mondkapje onder haar neus, rent ze continue de bar in en uit. Bladen met gevulde glazen op de heenweg en terug de lege. De eerste slok verdampt zonder hem echt te proeven. Onze dames bezoeken de markt, net zoveel kramen en net zoveel mensen als in de voorgaande jaren. Deze stadje met 17.000 inwoners is een beetje het centrum van het gebied, er zijn wat middeleeuwse restanten, een klein museum en een centrum met wat pleintjes met terrassen. Een riviertje scheidt het oudere gedeelte van de nieuwere wijken, met de verschillende supermarkten op het industrieterrein. Het hoogtepunt is de wekelijkse markt, dat is ook het enige wat we bezoeken. Of het terras bij de markt, uit de zon.

Na de autorit schuilen we achter de muur bij het zwembad. Een uitgebreide lunch, een duik in het water, in de schaduw wat lezen of in de volle zon toch weer een stuk fietsen. Zo verdampt de middag.

Twaalf uur na ons eerste drankje verlaten we ons tweede terras van de dag. Een uitgebreid diner met mosselen, veel mosselen. Gekookt met verschillende smaakjes, roquefort, pastis of witte wijn en geserveerd met patat. Onder de bomen op een groot plein, naast de restanten van een kasteeltje. Het is gezellig druk, het mondkapje wordt alleen gedragen door de ober, met ook zijn neus vrij.

Om het terras te kunnen verlaten moet er eerst betaald worden. En plastic geld wordt hier niet geaccepteerd. Er is de mogelijkheid om te betalen met een betaalcheque. Een papiertje van de bank waar je het bedrag op invult en ondertekend. En dan moet je de betaalpas laten zien zodat de ontvanger kan controleren of die handtekening klopt. Dat papiertje gaat dan naar een bank toe die dan het geld van de ene rekening naar de andere brengt. Afgeschaft in 2002. Bijna twintig jaar geleden. Tweede mogelijkheid is geld, maar zoveel geld op zak hebben is ook niet normaal.

Dus resteert de derde optie – geld uit de muur trekken en dat geld weer in te leveren bij het restaurant. Zodat die het de dag erna weer op zijn rekening kan plaatsen. Zodat het morgen weer in de automaat ligt.

De dichtstbijzijnde mogelijkheid is op het plein, een paar honderd meter verder. Een deel van het plein is omgebouwd tot een openlucht bioscoop. Een groot scherm met een Franse film, vijftig stoeltjes met kijkende mensen met een ruime weg eromheen. Deze is afgezet door een zestal gendarmes. Zonder monddoekje bewaken ze het plein tegen het virus. De meters naar de bankautomaat, met niemand binnen vijftig meter mag niet overbrugd worden zonder een lapje voor de mond en de neus. Eindelijk vinden we een plaats waar gehandhaafd wordt. Ook al staan de handhavers er zelf vrolijk en vrij ademend bij.