Namibië, Swakopmund | The Tug

Laat in de middag komen we aan. Na een week ruimte moeten we bij het binnenrijden van het stadje ons ineens aan de verkeersregels houden. Voorrang geven en aan de goede kant van de weg rijden. Inparkeren in de beveiligde parkeerplaats van de B[e-38]B is zelfs een heuse uitdaging met een camper. Toch groter als we dachten.

Daarna de eerste echte warme douche en een werkende WiFi verbinding na een week. Als we van deze eerste schok zijn bijgekomen lopen we over de vrijwel lege straten naar de dichtstbijzijnde kroeg, Kucki’s pub. Hier zitten mensen, er wordt gesproken, gelachen en een kaartspel gespeeld. We moeten zelfs met mes en vork eten. Het is wennen, na de pandemie. En daarna de schone, gestreken, witte lakens in een ruim bed. Ongelooflijk maar het bestaat en kan.

Op staan met een tweede warme douche, het stof is nu echt uit alle poriën gespoeld. Zelfs de vellen, van door de zon, verbrande huid zijn weggespoeld. Het haar is gewassen. Als echte mensen schuiven we aan bij het ontbijt. We vullen zelfs de waszak om alles te laten wassen.

Door ons besluit van gisteren hebben we een extra dag hier, een dag zonder agenda. Doelloos lopen we door het toeristische stadje. Een houten pier van tweehonderd meter de zee in. Een strand. Paar winkelstraten met veel kunst - of toeristen winkeltjes, terrasjes en een houtsnij en andere prullaria zaakjes. Zelfs een heus museumpje met spullen uit de historie. Een soort Zandvoort in het laagseizoen.

De temperatuur is hier heerlijk, de zee is koud doordat het water vanaf Antarctica hier naar toe stroomt. De zon is hier sterk, uiteindelijk zitten we ook gewoon in de tropen, gisteren zijn we de Steenbokskeerkring gepasseerd. Een gevaarlijke cocktail als we op een terras, met uitzicht op zee, zitten. Bijtanken met een koud glaasje rosé met een kleine lunch, midden op de dag. De toeristen zijn hier hoofdzakelijk Zuid-Afrikanen, Namibiërs en Duitsers. Blank en met een gemiddelde leeftijd waar ik me nog jong bij kan voelen. Op het strand en op de boulevard spelen de kinderen, zwart, vrolijk met veel gegil. Het contrast is groot.

Na de middagrust gaan we voor het echte werk, dineren in “The Tug”. Een restaurant gebouwd rond een deel van de oude “Danie Hugo” sleepboot. Gebouwd in 1958 in Glasgow, olie gestookte stoom aandrijving. Tot begin jaren tachtig dienstgedaan in de baai van Kaapstad. Daarna nog een paar jaar in Walvisbaai maar uiteindelijk in 1985 uit dienst genomen. De brug en een deel van de opbouw is hier op het strand gezet en ingericht als restaurant. We kleden ons stijlvol, overhemd en schoenen. Zelfs wat make-up. Bij binnenkomst zitten we op het terras te kijken naar de ondergaande zon om daarna te verhuizen naar de brug. Betimmering en ramen nog helemaal zoals het bijna veertig jaar geleden gebouwd is. Het is alsof ik op weer op de ‘Straat Honshu’ (gebouwd in 1959, mijn eerste schip) stap. Er is zelfs een kans dat deze sleepboot ons ook geholpen heeft.

Op de brug passen drie tafels. Naast ons een groepje luidruchtige Chinezen en een gezinnetje. Geweldige bediening en eten. Verse vis curry, heerlijke calamaris, grote garnalen.Te grote porties. Met uitzicht en een enorme nostalgie zitten we op de brug zonder een schip. Het restaurant beneden is vol, druk. Een mooie authentieke bar gevuld met relikwieën van het oude schip.

We zaten hier acht jaar geleden ook. Toen ergens in een hoekje van het restaurant. Het eten was toen niet memorabel. Het restaurant is verbeterd, het plaatsje niet echt. Er wordt gebedeld op straat. We worden aangesproken door zogenaamde verkopers van zelfgemaakt houtsnijwerk die lang blijven zeuren. Er is een koortje wat langs de terrassen loopt en zingt. Er wordt fruit verkocht op straat. Mannen lopen verveeld over straat of staan in groepjes. Daarnaast is er een hoop verborgen werkeloosheid, ‘parkeerbegeleiders’ en ‘tasjes inpakkers’. En in de avond zien we zelfs wat straat prostitutie. Waarschijnlijk heeft Corona en het ontbreken van toeristen hier voor een terugval gezorgd.

18-maart 2022, B[e-38]B Cornerstone, Swakupmont