Namibië, Swakupmont | Zeeleeuwen

Zestigduizend zeeleeuwen op een twee kilometer lang strand. In grote groepen liggen ze te slapen, spelen of hun rug in het zand aan het schuren. Grote mannetjes, volwassen vrouwtjes maar ook een groot aantallen puppy’s. Een paar maanden oud. Ze dartelen over elkaar in het zand of zwemmen in de zee. Nieuwsgierig komen ze kijken naar onze grote tweepersoons oranje kano. Ze zwemmen in onze richting en duiken vlak voor of naast ons onderwater om aan de andere kant weer omhoog te schieten. Of ze komen vlak naast ons boven en spatten ons nat met hun flippers. En ze maken geluid, schreeuwen of beter blaffen.

We varen langs het strand, van groep naar groep, tot het einde van het schiereiland.

Het eiland is honderd meter breed. Aan de andere kant is de oceaan en een van de beste surf stranden van de wereld. De golven hebben een richting deels parallel aan de kust en breken vlak voor de kust. Een drie meter hoge golf met een lengte van een paar honderd meter kan er dan ontstaan. In het seizoen, als er genoeg wind en deining is. Nu is het een mager golfje, waar een paar zeehonden in spelen.

Bij het einde van het eiland varen we rechtdoor de zuidelijke atlantische oceaan op. Voor ons varen een paar toer-catamarans, op zoek naar dolfijnen of nog liever walvissen. Totaal vijf boten varen er rond. Als er een beweegt in een bepaalde richting volgen de anderen. Een gezamenlijke zoektocht. Of gunnen ze de anderen niet het succes en volgen ze elkaar daarom. Op de kleinste boot zitten tien gasten, de grootste heeft er wel dertig. Allemaal in grote spanning. Komt er toevallig een walvis langs of een groep dolfijnen. En hoe ver weg zitten ze dan. Ze staan aan dek met hun camera’s en verrekijkers.

We zien een paar vinnen boven water komen achter een van die boten. Dus peddelen we ook in die richting. Zelfs met deze grote, brede kano’s - wij zouden ze vroeger bloembakken noemen – zijn we toch wel een beetje nietig op dit grote water. Als we in buurt komen zijn de dolfijnen al weer vertrokken. We hebben vinnen gezien op een paar honderd meter. Net als een leeuw op een paar honderd meter tijdens een safari. Het was een zwarte vin, de gids vertelde welke dolfijn soort het was. Wij geloven hem, we hebben ze gezien.

En de schepen liggen dicht bij de plek waar de vinnen het laatst te zien waren. Wij sluiten aan in de rij.

Een pelikaan zweeft een meter boven het water. Rijst vlak voor een boot omhoog en land zeer onhandig op de motor aan de achterkant. Het fraaie vliegen eindigt als een olifant welke op een poot gaat staan. Een wankel evenwicht van de grote vogel met zijn enorme snavel. De gasten springen naar achteren. De vogel blijft dreigend zitten totdat de scheepsjongen een paar visjes in het water gooit. Met een mooie duikvlucht, vier meter voor onze kano, pakt de pelikaan zijn buit om naar de volgende boot te vliegen. Zelfs hier laten de vogels zich verleiden door de toeristen industrie. Vanuit onze kano was het een mooi gezicht.

Wij keren om, peddelen terug langs de zeehonden. Ze spelen weer met ons. Gaan met hun neus naar de grond, flippers boven water. En als we langsvaren draaien ze zich abrupt om en worden we nat van het geweld. Of een groepje voor de boot. We varen er op af. Verwachten, of liever hopen dat ze weggaan. Op het laatste moment remmen we de zware kano en spuiten ze toch uit elkaar. Misschien is het geen blaffen, maar gewoon uitlachen wat ze doen.

Na twee uur, en zes kilometer kanoën stappen we uit. Eten een paar broodjes op het strand en rijden terug. Langs de pelikanen, reigers, zwarte hyena’s en de flamingo’s. En door de enorme lelijke zoutfabriek naar het startpunt van de tocht. Daar staat onze shuttlebus van Walvisbaai terug naar Swakupmond.

Om zeven uur opgestaan en om twee uur weer bij onze B[e-38]B. Vermoeid. Tijd voor een rustige middag, alleen verstoord om nog wat gympies te kopen en verder niets.

Door de droogte de afgelopen jaren zijn er veel landdieren verhongert. En dat is te zien, acht jaar geleden zagen we ze veel meer, in de natuurparken maar ook overal. Nu vrijwel nergens. Maar de zeedieren zijn er nog, in grote getallen – en ze zijn nog net zo speels.

Er is nog hoop.

Cornerstone B[e-38]B, 19 maart 2022