Namibië, Etosha | Een levende bruine rots

We rijden over de volgende vlakte. En het is vlak. Wat laag gras verder helemaal niets. We nemen het pad naar de pan. Van de begroeide vlakte gaan we naar het niets. Een soort oneindige vlakte met niets, alleen de horizon en een gele strook ervoor. Nergens een boom, bosje of zelfs een grasspriet. Een kilometer erop, verder mag niet. De weg is begrensd met paaltjes om te voorkomen dat we er verder opgaan. Oude zee oppervlakte van miljoenen jaren oud heeft een zoutlaag gevormd bij het opdrogen. Nieuw regenwater verdampt erop. Niets kan er leven. Het is niet niets, het is ruimte, uitzicht tot de horizon zonder verstoring. Een zee zonder de beweging van de golven. Prachtige ruimte.

We gaan weer terug naar begroeide vlakte.

Langs de weg een hyena welke zijn maaltijd aan het verorberen is. Botten kraken door zijn tanden. We zien niet wat hij eet maar het zijn de restanten van gevelde dieren. Botten welke al afgekloven zijn door de aasgieren. Hij is de echte opruimer van de natuur. Kraakt alles en likt de laatste stukjes eetbare delen. We staan er boven op, hij kijkt af en toe omhoog maar gaat dan gewoon door, Een kleine jakhals komt ook nog even kijken. Ze kijken niet eens naar elkaar.

Verder is het rustig. Een paar struisvogels, een verdwaald groepje onyxen, een paar antilopen.De vlakte blijft leeg en gaat, tijdens deze verplaatsing, langzaam over in wat lage heuvels met bosjes. We rijden wat zijwegen in, ploeteren door de verse modder, de kuilen en het water. Maar zien niets. Een groepje zebra’s passeert. We verlangen naar iets bijzonders.

De kilometers verdwijnen onder de wielen. De middag begint en de kans neem steeds meer af. In de hitte wordt er niet gejaagd, staan de dieren te schuilen. Ook het dierenleven kent zijn middagslaap. Continue scannen we de omgeving, stoppen voor niets. Kijken en wachten op iets. Het gevoel van jagen zonder ooit iets te vangen. Het zinloze spelletje zonder een winnaar.

De zoveelste bruine vlek aan de rand van het bos. Vijfhonderd meter naast de weg. Tussen de bosjes en achter het hoge gras. Stoppen en achteruitrijden om beter te kijken. Het is net meer als een bruine rots die leek te bewegen. Stilstaan, verrekijker en telelens in de aanslag. Een termietenheuvel die beweegt. Of is het gezichtsbedrog en zien we een fata morgana, iets wat we willen zien maar niet wat er is.

Toch beweegt de vlek. Een hoorn wordt zichtbaar boven het gras. Een neushoorn komt langzaam in beweging. Vanuit de bosjes loopt hij het gras in. Eerst in onze richting, dan weer parallel aan ons. Steeds wat dichterbij, richting de weg. We rijden een klein stukje verder omdat hij ver voor ons langs de weg lijkt over te steken. Hij schrikt, draait zich om. Gaat weer een stuk terug naar de bosjes. Maar bedenkt zich toch, komt weer dichterbij. Uiteindelijk steekt hij een paar honderd meter voor ons de weg over. Het mooiste beest, echt prehistorisch, zonder vijanden stampt hij rond. Behalve natuurlijk sommige mensen die denken dat zijn hoorn geneeskrachtig is. Hij eet een bosje en drinkt wat. De grote onbedreigde baas. Vermoord voor niets.

We staan er een uur, kijken naar wat er gebeurt. Alleen langs de weg.

Een uur later verlaten we Etosha en rijden ‘Onguma’ in. Een privé park. Een paar onyxen, zebra’s en varkens steken de weg over naar onze campingplek. Maar eigenlijk zien we ze niet meer. De privé neushoorn, zelf gespot en rustig gewacht is te speciaal. Na aankomst gaan we naar het zwembad en om alles te vieren gaan we ook eten in het restaurant. De luxe van een camping met meer vier plekjes, een goed restaurant, een zwembad met ligstoelen en handdoeken met een waterplek met gnoe’s en impala’s.

De atmosfeer van luxe, vlak buiten de drukte in Etosha. Met een neushoorn als voorafje

Leakwood Camping, 31 maart 2022