Namibië, Etosha | Ballet voor dieren

Een ijskoud tapbiertje en een heuse hamburger als lunch. De werkdag zit erop. Het begon weer vroeg omdat iedereen dat doet en daarbij zoveel geluid maakt dat wij ook maar gaan inpakken. De poort van de camping gaat open om zeven uur en we mogen eruit. Het gaat in Etosha niet om het rijden maar om het speuren naar de dieren. Met een lage snelheid de omgeving afspeuren. Op zoek naar onverwachte vormen, kleuren of beweging. Vaststellen wat het is, vaak een termietenheuvel, een bosje, afgebroken tak of gewoon een grote steen.

Maar soms ook een dier, een wild dier wat hier gewoon vrij rondloopt. Op zoek naar eten, of als prooi uitkijken om niet opgegeten te worden. Of bezig met het voortbestaan, opvoeden of zogen van de nakomelingen. Voor ons gaat het over het verhaal en of er een mooie foto is te maken.

We beginnen weinig hoopvol. Gisteren weinig dierenleven tijdens de rit. En daarna de kennis dat de klassieke waterplaats techniek ook niet meer werkt door de overdadige regen. En dan is het gras op het land ook meer als twee kontjes hoog. Hoe kan je dan ooit vanuit een rijdende auto, met ogen welke niet getraind zijn, die op een goede meter hoogte boven het asfalt zitten, een dier vinden in dit hoge gras.

Het begint met een groep Hartebeesten, die door de zachte kleuren van de laaghangende zon, geweldig fotogeniek zijn. Ze staan netjes stil tussen een paar bosjes. Ze blijven mooi maar dit is niet wat de verpestte toerist zoekt. We rijden verder.

Daarna volgt een ballet in twee episodes. Het eerste deel is een groep vechtende, bonkerige, adolescenten zebra’s. Ze staan stil, bijten naar elkaar, springen weg en rennen achter elkaar aan, bijtend. Niet in een rechte lijn maar met elegante bochten elkaar ontwijken. Maar even later staan ze weer als groep samen. Lopen weer achter elkaar aan en geven kopjes. Totdat er weer iets gebeurt en de groep weet uit elkaar spat. Een paar moeder zebra’s met jonkies kijken toe.

De twee episode is bezet door vier struisvogels en vijftien struisvogel kinderen. De grootste staat op zijn hogen poten de omgeving te bekijken. Zijn hoofd draait de volle driehonderdzestig graden op zijn lange nek. Onder hem grazen de kleintjes. De andere drie kijken tussen het grazen door ook de omgeving af. Als op afroep gaan de kinderen allemaal zitten. Kijken ook rond, maar even later staan ze weer op. Met hun kop naar beneden pikken ze in het gras, zonder angst.

Na de groepsprocessen verschijnt de eenzame mannetjes olifant. Alleen verschijnt hij achter de bosjes en loopt, eigenlijk meer, sloft hij rond. Eet wat takjes en vervolgd zijn weg. We rijden een stukje mee. Verstoten door de vrouwen, die de baas zijn in de kudde, zoekt hij rond. Jonge mannetjes volgen de kuddes op afstand op zoek naar een vrouwtje. Maar dit lijkt een oudere man, rustig en bedaard.

Uiteindelijk verlaten we het gebied met bomen en bossen en komen op de uitgestrekte vlakte. Het lijkt leeg en verlaten te wachten op bewoners. Totdat we in de verte de eerste bruine vlekjes zien. Honderden impala’s vullen het gebied, en wat verder weer honderden. Je zou er uren naar kunnen kijken zoals je ook op het terras zittend uren kan kijken naar de langsstromende mensen. Ze zoeken bescherming bij elkaar, letten op elkaar.

De finale is toch weer voor de schurk. Een auto voor ons gaat links van de weg af het gras in. Wat absoluut niet mag. Staat stil bij een boom. Wij passeren hem en parkeren voorbij hem en richten onze kijkers naar het bosje. Het is stil en in de schaduw is het te donker om iets te zien. Vermoeid van al het spektakel kijk ik, door het open raam even naar rechts. Op vier meter, aan de andere kant van de weg, onder een struik liggen twee leeuwinnen. Ze slapen niet, maar kijken rustig om zich heen. Het is nog te warm om te gaan jagen, maar de buit is al binnen hand bereik. Het avondmaal kan al bijna besteld worden. De leeuw kiest zijn prooi zonder na te hoeven denken over de anderen.

Als uiteindelijk de auto achter ons passeert opent hij zijn raam om triomfantelijk te vertellen dat er onder die boom leeuwen liggen. Hij staat tussen mij en de leeuwen aan de overkant van de weg. Midden op de weg. Ik wijs hem op de leeuwen naast hem op twee meter afstand. De vijf personen in de auto schrikken. Op twee meter van leeuwen, zoveel beter als dat ze net hadden. Maar wel in mijn gezichtsveld dus hij maakt ruimte. Uiteindelijk zaten er onder een boom een stukje verder er nog een paar. Totaal een stuk of acht leeuwinnen en een leeuw.

We rijden door, de voorstelling van de dag is voorbij.

Als ons tweede drankje wordt besteld komt de groep van vijf het terras op.

Okaukuejo, 30 maart 2022