Carnaval parade

Rond middernacht lopen we met tienduizenden anderen van de boulevard de stad in. De grote carnavalsoptocht is bijna voorbij. De laatste praalwagen begeleid door de tientallen danseressen en dansers is bijna bij de eindstreep. Totaal 13 groepen, met 1.600 deelnemers zijn gepasseerd. De praalwagens zijn klein, hooguit tien dansers op verschillende niveaus, met de mooiste op het achterste en hoogste podium. Hiervoor lopen bij iedere wagen meer als honderd dansers. De groepen komen een voor een langs lopen, of beter langs dansen. Met hun eigen muziek en choreografie lopen ze swingend langs, stoppen voor een dansshow op het zwarte asfalt en honderd meter verder volgt de volgende show. Iedere groep is weer onderverdeeld in kleinere groepjes, met andere kleding en pasjes. Het swingt op de samba uit de speakers. Een vrolijke, mooi opgemaakte en prachtig geklede, parade van feestvierende deelnemers.

Drie uur lang is de straat en de stad bezet door een swingende massa sambadansers. Niet alleen de jonge, prachtige, halfnaakte vrouwen en mannen zoals ons altijd voorgespiegeld zijn. De werkelijkheid is uiteindelijk veel mooier als de televisie beelden ons altijd lieten geloven. Hier doet iedereen mee en danst op de straat in het spotlicht. Vrijwel iedere leeftijd, kledingmaat en kleur passeert. Ook gaat het van grote jurken uit de pruikentijd tot hoge hakken met tanga slipjes en minimale bovenstukjes. En alles wat er tussen zit. Zelfs een groep invaliden in rolstoel voeren een zittend dansje op wielen uit. Wel is alles en iedereen extravagant, mooi en weelderig versierd, met veren, stola’s en stoffen. Iedereen is vrolijk en mooi opgemaakt. Ze mogen en willen allemaal gezien worden.

De middag ervoor zijn we bij een optreden van een kleine brassband. Ze staan stijf van de zenuwen in een half ronde cirkel op het pleintje. Naast de orkest leider met een groene pruik is de trompettist verkleed in een zwart orang oetang pak met masker, wat best wel lastig speelt. De andere vijftien zijn netjes gekleed en spelen zeer geconcentreerd in een net iets te traag tempo. Het lijkt op een eerste optreden in het publiek van de leerlingen van een muziekschool. Het publiek kijkt, in de middagzon, wat verveeld toe.

Een ouder, klein, tengere mannetje, loopt naar het midden van de cirkel en begint te dansen. In zijn bewegingen maar ook in zijn uiterlijk lijkt hij op Charlie Chaplin, zonder de hoed en de wandelstok. Hij maakt verrassende vierkante bewegingen en probeert zelfs te streetdancen, wat niet echt lukt. Het lijkt op een slapstick van een dans. Hij daagt de aap uit. Loopt naar hem toe en als de aap beweegt rent hij weg, maar na vier keer omarmd hij hem volledig. Ook gaat hij voor de net geklede meisjes, die de fagot spelen, staan en staart ze aan of beweegt met ze mee. Hij daagt ook Jacq uit om mee te dansen en die kan niet weigeren. De man probeert deze dans te kopiëren maar is natuurlijk kansloos.

De orkestleider is duidelijk niet blij nu de aandacht verschuift, het publiek wel. Het zou prachtig gespeeld straattoneel kunnen zijn. Zeker als er ook nog een politieagent verschijnt die tussen de spelers gaat staan. De danser beweegt een beetje weg, maar gaat wel door. Totdat hij dichter bij de agent komt. Die steekt zijn hand op en wijst hem de, niet bestaande, uitgang. Onder applaus van het publiek loopt hij duidelijk teleurgesteld weg.

Na een kwartier is hij weer terug. De bandleider reageert nu duidelijk geïrriteerd, zelfs een beetje agressief. De sfeer lijkt wat veranderd. Hij daagt nu een mooie jonge uit voor een dans. En als hij hem tijdens de dans, op een verkeerde plek, aanraakt loopt de jongen bijna gillend weg. De sfeer wordt wat grimmiger en hij loopt teleurgesteld weg. Het was toch geen theater act maar gewoon de werkelijkheid. De man was waarschijnlijk een beetje de weg kwijt, niet agressief of dronken, maar ook niet geaccepteerd.

Nu lopen we in de nacht door de straten naar huis. Om ons heen zien we de deelnemers van de tocht nog in hun kleding van de optocht op straat lopen. Zonder de prachtige veren en attributen staan ze ineens halfnaakt op een slecht verlicht parkeerterrein wat te praten met hun vrienden of familie. Of staan alleen te wachten.

De euforie van de tocht is voorbij. De adrenaline uit hun bloed zakt weg. Tijdens de parade waren ze het middelpunt van de aandacht nu staan ze wat misplaatst in een donkere straat tussen de auto’s te wachten. Ze passen niet meer in de omgeving of groep, net als het dansende mannetje.

Madeira, Zaterdag 10 februari 2024