Vissen, vissen en vissen

We staan naast een enorm grote bak, zeven meter hoog en gevuld met wel vijf miljoen liter water. Ruwweg het water wat ik in zesduizend jaar zou opdrinken. Rondom zijn er vier grote plexiglas ramen waardoor je naar binnen kan kijken. In de bak zwemmen ongeveer 16.000 vissen, vredig in het rond, totaal 500 verschillende soorten.

De grootste vis in het aquarium is één Mola mola, oftewel Sunfish. Hij zwemt alleen, rondje na rondje zonder haast. Soms linksom maar af en toe ook rechtsom. Het is een platte bijna ronde vis van twee meter met vinnen bovenop, in plaats van aan de zijkant. Ze kunnen wel 1.000 kilo wegen. Een enorme vis. We kwamen hem al eerder tegen tijdens een duik in ‘The Great Barrière rif’. De duikmeester zei voordat we naar beneden gingen we vooral niet moesten schrikken van ‘Elvis’, zo noemde hij hem. Hij of zij kwam later ook rustig even langs zwemmen. Totdat hij het zat was en met een paar krachtige slagen verdween in de enorme lege ruimte om hem heen.

Nu zwom deze vis in een bak water samen met een enorme hoeveelheid andere vissen, Meerdere soorten haaien, roggen, barracuda’s en heel veel ander kleiner grut. Voor hem moet het in het water nu net zo druk zijn als in sommige straten in Lissabon.

Maar de vreemdste soort om hem zijn de drie duikers, die bezig zijn met de ramen onder water te lappen. Of het grint op de grond, met een stofzuiger schoon te zuigen. De mens is onderwater hoekig met vier uitstekende lange delen, een bijna los rond deel erboven op waar allemaal bubbels uitkomen en een rare fles achterop. Ze bewegen niet gracieus maar hoekig en langzaam. Wat moeten vissen geschrokken zijn toen ze voor het eerst een mens onder water zagen. Wat zouden ze gedacht hebben bij zo een raar beest.

Het kijken naar vissen in deze grote blauwe wereld verveeld nooit. Vreemde is ook dat we bij opgesloten dieren in een dierentuin altijd een dubbel gevoel hebben. Dat we vissen als kermisattractie, zoals in een dolfinarium, niet meer willen zien, maar 16.000 vissen met gemiddeld driehonderd liter water als bewegingsruimte vinden we mooi. Hoe ze bewegen en er nooit een conflict is. Zonder enige agressie draaien ze hun rondjes.

We nemen de bus terug, bij het Praca do Comércio (handelsplein) stappen we uit. In het midden een beeld van een of andere koning uit Portugal. Aan drie kanten gebouwen van vijf verdiepingen hoog met aan de onderkant een galerij met tientallen restaurants. Het is er nu rustig met een paar honderd bezoekers. Gisterenavond was het vol met duizenden mensen in deze bak lucht. Een zijde is open met uitzicht over de Taag.

We eten een late lunch op een van de terrassen. Lopen terug naar ons appartement om wat spullen te pakken en ons voor te bereiden op een ‘dinner cruise’ op de rivier. Bij de ondergaande zon, en met een bakje pinda’s en twee stukjes toast, varen we rustig de rivier af naar de zee. We passeren het grote plein, de XL factory, een congrescentrum, het grote jezus monument, de brug, de mooie beelden van Columbus en de toren van Belém. We zitten rustig op een niet zo druk schip en worden gepasseerd door drie zeegaande schepen.

De vissen onder ons zullen niet schrikken van de schepen boven hun hoofd. Er is hier voldoende ruimte voor ze. Ook zij genieten van hun rust.

Lissabon, 15 februari