Omschakelen van Funchal naar Lissabon

Lissabon ontving ons niet echt met open armen. Vanaf de luchthaven nemen we de metro richting de stad. In twee etappes van het straatniveau naar de perrons ver onder de grond. De eerste etappe deed de roltrap het, maar het tweede deel was gewoon stuk. Dertig traptreden op een gladde marmerentrap met dertig kilo bagage. Daarna overstappen op een andere lijn. Eerste omhoog en na een stuk ondergronds lopen weer naar beneden. Natuurlijk zonder werkende roltrappen.

Vanaf het laatste metro station is het appartement, volgens google maps 750 meter lopen en dat zou elf minuten lopen zijn, maar er stond niet bij dat het alleen maar omhoog is op glibberige trottoirs van gemiddeld vijftig centimeter breed. Met tegenliggers en stilstaande mannen in een beetje ongure buurt. Hoge, verlopen donkere gebouwen, met kleine dubieuze winkeltjes. Na vierhonderd meter stijf klimmen zijn we op het hoogste punt aangekomen en daarna lopen we langs tramlijn nr. 28 naar beneden.

Het meest toeristische trammetje van Lissabon perst zich hier door nauwe straatjes. Soms halverwege stilstaan om te wachten op zijn tegenligger die knarsend omhoog kruipt. Het trottoir verdwijnt regelmatig omdat de weg te smal wordt. Enorme gaten in het wegdek dat grotendeels bestaat uit afgebrokkeld asfalt met stenen er onder. Groot onderhoud, van de weg, gebouwen en de trams lijkt sinds de bouw honderdjaar geleden nooit gebeurd te zijn. Alles is oud en vervallen.

Na meer als een half uur strompelen met mijn tas van vijftien kilometer over mijn schouder staan we voor de ingang van ons appartement gebouw. Na de poort een laatste steil klimmetje, over alweer gladde natte tegels, naar een binnenplaats van een oud en vervallen gebouw. Na wat zoeken vinden we het sleutelkluisje en krijgen met geweld de sleutel eruit. Eén krakende houten trap en dan een pikdonkere gang naar ons appartement. Tijdens het lopen springt gelukkig in het laatste pikdonkere deel de verlichting aan. De sleutel past maar het openen gaat niet vanzelf.

De foto’s van het appartement zijn door een zeer goede fotograaf gemaakt. In de lijkt alles veel krapper. Een klein bed in een kleine kamer lijkt op een foto net zo groot als een groot bed in een grote kamer.Er staan teveel meubels, kastjes, zinloze tafeltjes in en er zijn teveel muren en deuren om nog voldoende ruimte te geven aan ons.

Aan het einde van de keuken is er een trappetje van drie treden om door een oud raam op een platje te komen, Vier rode stoeltjes, tafel en een barbecue staan in de hoek. Het is ruim en er is uitzicht. We zien de Taag langsstromen. Een schip ligt ten anker. Aan de andere kant kunnen we de overkant zien en de Kathedraal kunnen we bijna aanraken.

We gaan nog even de straat op. Om de hoek een groot terras met een groots uitzicht over de Taag. Enorme aantallen toeristen, elektrische ‘tuctucjes’ en het trammetje. We eten in een restaurantje op vijftien meter van ons appartement.

We zijn aangekomen, midden in een toeristisch deel, van een miljoenen stad. In Madeira was het moeilijk om ons huisvuil kwijt te raken, zakken op straat zetten mocht niet en de plastic vuilcontainers werden een uur voor de vuilophaaldienst rond acht uur in de avond buiten gezet, en daarna weer snel naar binnen gehaald. Een uur later werden de straat schoongespoten. Iedere dag. Hier staan de vuilcontainers de hele dag voor de deur. Er liggen zakken los omheen en ook de inhoud van de zakken zwerft er rond.

We moeten omschakelen.

Lissabon, 14 februari 2024