Carnaval parade van de verbeelding

We staan in de volle zon, achter een dranghek, langs de brede asfaltweg aan de boulevard. Op de achtergrond de palmbomen, zee en een cruiseschip in de haven. Achter ons bouwt de massa zich op. Het wordt echt druk met wel acht rijen dik mensen. Er zijn nu veel meer gezinnen, met verklede en opgemaakte kinderen, als in de avondparade van drie dagen terug. De samba klinkt weer uit de speakers in de bomen. Een groepje kinderen, in mooie roze jurkjes, kattenpakje met een staart of in een spiderpakje voetballen, tijdens het wachten, op het midden van de afgesloten weg. Kinderen van een scouting club duwen boodschappen wagentjes vol met waterflesjes, om te verkopen, over het asfalt. Het wachten duurt zo niet lang, er is genoeg te zien.

De optocht begint met drie meter grote ballonen mannetjes gevolgd door een paar enorme opblaas kippen en één haan. Daarna komen de uitgedoste, verklede mensen in allerlei verschillende zelfgemaakte kleding en maskers. Sommige in groepen met een thema andere gewoon verkleed. Prachtige creaties van een grote groep kwallen, vissen en golfjes. Een volledig ziekenhuis inclusief een mensgrote injectiespuit, pasgeboren baby van anderhalve meter, ziektebedden en een operatie tafel inclusief patiënt. Een enorme hoeveelheid dansende kinderen in zilveren pakjes. Zelfs een leger met een nagebouwde tank gevolgd door een groep piraten of vrijheidsstrijders. Een huwelijkspaar met een hele stoet gasten, allemaal anders gekleed. Vijf drie meter grote en dansende flessen Madeira. Mannen verkleed als vrouwen en vrouwen verkleed als monsters. Zelfs een verklede hond met kousen aan. Ze voeren dansjes uit, zwerven in een kromme lijn over het asfalt. Er wordt geposeerd, gezongen, gedanst of alleen vermoeid gelopen. Het is een geweldig spektakel met hele families die toekijken.

Als de parade na anderhalf uur is afgelopen stormt het gebied rond de stalletjes vol. We kopen een Poncha bij een stalletje en gaan op een bankje, midden tussen mensenmassa in zitten. En we zien de parade nog een keer. Niet alleen de mensen in de stoet, maar ook alle verklede kinderen die aan de kant stonden. Er zijn vermoeide en bezwete deelnemers maar ook nog steeds dansende en poserende mensen. Het feest gaat door, zonder polonaise of drankmisbruik.

Langzaam waren we de afgelopen dagen helemaal tot rust gekomen. Niets hoefde meer. De lijst met activiteiten was helemaal leeg geraakt. Natuurlijk hadden we nog een mooie wandeling kunnen doen. Of een tochtje de zee op kunnen maken om walvissen of dolfijnen te spotten. Ook zouden we nog met de kabelbaan naar Monte, de kerk en de tuin, hebben kunnen gaan. Zelfs een tochtje met e-bikes was mogelijk. Ook hebben we misschien ergens een museum gemist, wat we toch nog hadden kunnen bezoeken, maar het hoefde allemaal niet meer.

Het lijkt vreemd maar hoe korter een verblijf hoe groter de focus is om alles te willen zien wat je volgens de top 10 gezien moet hebben. In twee weken is er zoveel tijd dat je attracties of activiteiten kan uitstellen. En van uitstellen komt afzeggen, of gewoon vergeten.

Misschien is dit wel het echte vakantie gevoel. Niet steeds op zoek naar een ander terras, winkel, restaurant maar gewoon naar je eigen bekende plekjes gaan en niet verder zoeken. Niet meer bang zijn om het beste plekje te missen. Want dat plekje bestaat helemaal niet. Goed is goed genoeg, altijd maar opzoek naar beter is alleen maar vermoeiend en heeft niets met vakantie te maken. Als je alles wil zien mis je altijd iets, als je niets wil zien zie altijd iets verrassends.

De laatste dagen zijn dus een soort herhaling van de eerste dagen. Rustig opstaan, ontbijt, krantje lezen op het balkonnetje met het straatrumoer en de trekharmonica op de achtergrond. Tegen de middag wat doelloos rondlopen in de bekende straten. Een bezoekje aan de supermarkt of bakker. Een terrasje voor een late lunch. De enige keuze die we hoeven te maken is of we over de zee willen staren of naar de langslopende mensen. In de avond nog naar een carnavals optreden in de tent of op het plein of niet. Het is saai maar misschien toch eigenlijk gewoon het ware vakantie gevoel.

Zeker als we als afscheid van het eiland nog zo’n carnavalsoptocht cadeau krijgen. En als laatste activiteit toch nog een nieuw terrasje proberen. Vijf meter van ons appartement, dertig keer langs gelopen en nooit gestopt. Nu een lekker biertje en wijntje als afsluiter. Aardige jonge mensen en een halve liter tapbier 2,40 euro. Ook dat kan hier gewoon.

Madeira, maandag 11 februari 2024 [e-38]dinsdag 12 februari 2024