We meet again, beijijng

Terug in Beijing na drie jaar, vorige keer was tijdens de olympische spelen, toen zijn we hier totaal 6 dagen geweest, drie olympische wedstrijden gezien en daarnaast een groot deel van de meest bekende toeristische trekpleisters. De verboden stad, plein van de hemelse vrede, de muur, de hutongs ( oude wijken), aantal tempels zijn dus al bekend terrein. Ook de weg kwijt raken zal niet meer lukken, het metrosysteem en het wegenpatroon zijn zo simpel dat dit geen problemen zal opleveren. Maar de grote stad, chaos, drukte trekt toch weer.

De eerste ervaringen zijn ook die van de georganiseerde chaos, waar in shanhai er een pretige relaxte sfeer heerste is het hier veel meer het door elkaar rennen van mieren. De wegen zijn breed (5 banen breed is geen uitzondering), niemand sorteert voor en fietsen, brommers, scooters, auto's en bussen crossen door elkaar alsof het niets is. En de verkeersregels zijn op zijn minst niet te begrijpen, maar misschien zijn er ook gewoon geen regels. Het mooiste is het groene licht voor voetgangers, als dit op groen staat is het eigenlijk het meest gevaarlijkste om de straat over te steken, immers als het af slaande verkeer mag door rood rijden en de doorgaande voetganger, op het zebrapad, heeft hierbij geen voorrang. En die regel geld voor al het verkeer, dus tijdens het oversteken schieten de fietsers, brommers en auto's voor en achter je langs met 50 km/uur. Als je stopt knalt diegene die achterlangs dient te gaan tegen je op, loop je door dan knal je tegen diegene die voor langs gaat. Een soort Russische roulette, het beste kan je bij rood licht oversteken, dan hoef je alleen te kijken naar de continue stroom en een gaatje te vinden.

En het ergste zijn de electrische fietsen of brommers, je hoort ze niet, ze gaan snel en stoppen niet. En het zijn er steeds meer. Zelfs de segway heeft al zijn introductie gedaan op de straten hier, zelfs de politie gebruikt ze.

Het mooiste voorbeeld van electrische voortgedreven is wel de "rockende" bij het zomerpaleis waar we als eerste naar toe gaan. Bij het metrostation, oude mannetjes, op oude fietstaxis welke aanbieden om je naar de ingang van het zomerpaleis te rijden. Je denkt nog " wat zielig dat oude mensen zou hun geld moeten verdienen met toeristen rond te fietsen", totdat ze een paar honderd meter verder voorbij komen, voeten naast de pedalen en toch 20 km/uur langs komen.

omdat we de verboden city al gezien hebben wordt het dus een bezoek aan het zomerpaleis. Een prachtig meer, met eromheen allemaal paleizen en tempeltjes, verbonden door een overdekte wandelweg zodat de keizer geen zon krijgt. Wat eilandjes met paleizen met mooie namen als "hall of embracing THE universe" of "hall of benevolence and longevity". Een schitterende omgeving en ook een stuk frisser als de verboden stad. Dus het is begrijpelijk dat de keizer hier de zomer doorbracht, alleen is het vandaag druk, chaotisch, tienduizenden Chinezen hebben hetzelfde bedacht, en ze zijn allemaal klein en lopen daardoor veel langzamer. Of helemaal niet en staan ineens stil. Net als op de weg.

Buiten de drukte is het ook nog wat koud, strakke wind, en zijn wij net te licht gekleed. En uiteindelijk lijken de tempels, paleizen, huizen en versieringen enorm op dezelfde gebouwen in de verboden de stad. Het zou mooi kunnen zijn, maar voor ons is het teveel, teveel mensen en teveel van hetzelfde. De drukte en chaos is vandaag teveel we vluchten, terug naar de stad, in de metro, en die is pas echt druk, 40 minuten staan, en je hoeft je niet vast te houden, want als sardientjes in een blijk kan je niet vallen.


Maar we worden beloond met een heerlijk glaasje wijn, op het rooftop terras van ons hotel, met uitzicht over de verboden stad, onderaande zon en een heerlijke maaltijd.

Het is altijd even wennen aan de chaos,