Ice Paradise 3

De "Napolean Wrath" zwemt dertig centimeter onder me, al snorkelend kan ik hem makkelijk volgen. Ook zijn blauwe gestreepte huid is goed te zien. Als hij dieper gaat volg ik hem, en als ik moet ademen lijkt hij weer gewoon omhoog te komen en vlak onder mij zijn tocht te vervolgen. Blijft een geweldig gezicht zo een grote en mooie vis binnen aanraak afstand, zijn dikke lippen en bult op zijn rug, en de kleine visjes welke zijn parasieten uit zijn huid aan het eten zijn eromheen. Hij kijkt geamuseerd, alsof dit iedere dag zo gebeurt en hij de hoofdrolspeler is van dit theater. En dat klopt op deze plaats zwemt hij iedere dag, en iedere dag zijn er snorkelaars welke hem willen zien. Ze hebben hem zelfs een naam gegeven, "Elvis". En dit is zijn gebied met zijn vrouwen.

Het schijnt zo te zijn dat als hij sterft het sterkste vrouwtje mannelijk wordt en zorgt voor de voortplanting.

Maar op dit moment is hij de baas, zeker anderhalve meter groot, en als hij na twintig minuten mijn aandacht zat is, draait hij om, tilt zijn lippen op, en verdwijnt de diepte in. Als hij had kunnen blazen dan had hij het zeker gedaan.

Naast "Elvis" is er genoeg te zien, een paar van zijn vrouwtjes, het koraal en de koraalvissen, dus ook zonder hem houd ik het het wel een uurtje uit.

Daarna een uurtje varen en nog een poging om te snorkelen bij een plaats waar vaak zeeschildpadden voorkomen, geen koraal, zandstrook met wel wat koraal maar overwegend zand. Naast de rubberboot vlak voor we te water gaan komt er een kopje boven water dus meteen het water in en naar de plaats toe. Duurt toch even voordat ik hem vind, hij ligt op de grond, precies bij een steen en je herkend hem vrijwel niet. Meter of drie onder water dus met een goede duik goed te bekijken. Hij (of is het een zij) ligt rustig op de grond. Na een paar minuten toch even verder kijken, was een tweede gespot, een derde, vierde, vijfde. Vooral de laatste liet zich goed volgen. Net als de napoleon, zwem ik naast, of eigenlijk boven, deze schildpad. Ik volg hem zeker een kwartier, af en toe moet hij boven water om adem te halen, terwijl ik gewoon met mijn snorkel onder kan blijven. Soms zwemt hij dertig centimeter onder me, soms twee meter, hij zwemt rustig en ik kan makkelijk volgen. Mooie tekening op zijn schild, wel beschadigd maar mooi, hij kijkt af en toe om en vindt het wel goed. 

Als ik genoeg heb blijk ik ook wel bijna een kilometer van de rubberboot weg te zijn en moet ik dus nog een stevig eind zwemmen. Eerder zeeschildpadden gezien, maar zoveel, zo dichtbij, .... 

Maar de tocht eindigt, te kort, dit zou een week mogen duren, ook al zal iedere dag schildpadden en napoleons kijken ook wel gaan vervelen, en zal de zonsondergang ook wel iedere dag hetzelfde zijn, en zijn witte stranden en blauwe zee ook iedere dag weer wit en blauw, maar toch, drie dagen paradijs op de Ice (naam van de boot) is een begin.

Bij terugkomst in de werkelijkheid, een taxi naar ons hutje op wieltjes en daarna "boodschappen" doen en besluiten of we nog dezelfde dag verder gaan reizen of toch eerst herstellen. We doen het laatste, voor ons eindpunt (zonsverduistering bij cape tribulation) hebben we nog 900 kilometer weg te gaan, door te blijven zullen we dus morgen gestraft worden met een lange rit...... Maar we kunnen wel nog even langer na genieten. En kijken naar het voederen van de " lorrekiet" op ons park met de vogels.