Madrid - zondag

Zondag, rustdag. Wakker worden in onze mooie kamer, ruim bed, twee deurtjes voor het franse balkonnetje, met daarachter de altijd rumoerige stad. De brede Gran Via aan onze voeten, een grote Telefonica winkel aan de overkant van zesbaans brede weg. Een heerlijke regendouche in het ruime badkamertje en even bijkomen op de sofa. Mooie details als een zeer klassieke telefoon en mooie lampen.

Het ontbijt, simpel, maar zeker voldoende. Geen moeilijk buffet, of tafeltjes met bediening. Bij de receptie koop je voor vier euro een zakje thee of een koffie pad. Tegenover de receptie in een mooie moderne lounch, met ruime stoeltjes, mooie lampen en accessoires, een Nespresso machine, een kan met jus d'orange, een schaal met croissants en een schaal met broodjes. Meer keuze is er niet, en je mag er van ieder een nemen. Lekker in een luie stoel zitten en een goede koffie met een broodje.

Daarna om een uur of tien de straat op, de winkels grotendeels dicht, de musea gezien (althans van de 40 hebben we de belangrijkste drie bekeken), de echte toeristische punten gepasseerd rest ons niets dan gewoon rond te lopen. We lopen door Cheuga, een beetje oude volkswijk. Woonhuizen uit de jaren dertig, winkeltjes, een mercado, kroegjes, bodega's met pixto. Het is nog rustig, de buurt ontwaakt langzaam. Uit de ramen klinkt muziek, jongeren, alternatievelingen en gezinnetjes met kinderwagens verschijnen in het straatbeeld.

Daarna doorsteken naar de wijk Salimanca. Bredere lanen, met luxueuze appartementen, en ook het gebied met de duurdere winkels. Ieder zichzelf respecterend mode merk heeft er wel een winkel. Het is alsof je in Amsterdam, vanuit Oud West doorsteekt naar de PC Hooftstraat. Alleen is dit meer als een straat, meerdere ruime straten met ruime, dure winkels. De meeste zijn dicht, soms een paar open. Op straat de opgedofte oude vrouwtjes en hun mannen. En de nieuwe rijken, met hun gezinnetjes, in hun merk kleding. Inplaats van de kroegjes en bodega's zijn hier de terrassen en de restaurants.

Wij strijken neer, in de schaduw, op een terras met roze tafelkleedjes, in de schaduw van de bomen. We geven ons over aan de madrileense gewoonte van een echte lunch van twee tot vier. Het eten, verfijnd, maar zelfs hier simpel. Goede, mooie, verse producten, maar geen liflafjes. Vooraf een verrassende combinatie van ansjovis met avocado, een goede olijfolie erover en een stuk echt brood erbij of een half heldere knoflooksoep, met daarin een gepocheerd ei met wat kaas eroverheen. En daarna cassoulette, stoofschotel van vis, twee stukjes witte vis (hake?), mosseltjes in een rijke kruidige saus met doperwtjes en een asperge. Of gewoon een stuk vlees, gebakken, niets meer maar ook niets minder. En een goede wijn.

Maar het was zeker geen eenvoudige maaltijd, verfijnd, goede aardige bediening, entourage, en zeker geen paella, papa's de frita of salade mixta. Al zit je er twee uur, niemand maakt zich er druk over, een likeurtje als je eindelijk wil afrekenen om je zelfs nog langer te laten nagenieten.

En we zijn verstandig, rechtstreeks naar het hotel, een verfrissende douche en daarna naar de top attractie van ons hotel. Een prachtig dakterras, wat ligstoelen, in de schaduw, ver boven het geroezemoes van de straat, mooi uitzicht over Madrid. In de verte de kale hoogvlakte, wat dichterbij de lelijke woonwijken, en dichtbij alle mooie beelden en gebouwen. Een heerlijke wind, tijd voor een boek of zelfs even de ogen dicht doen.

En rond tien niet opnieuw de stad in op zoek naar het volgende restaurant, maar even naar een klein winkeltje tegenover het hotel, wat te snacken te kopen en weer terug naar het terras. De zon gaat onder, de lichtjes van de stad gaan aan, het rumoer op straat, de sirenes, de toeristen en de hoertjes op de straat beneden zijn ver onder ons. We nemen gepast afscheid van Madrid.