Granada - Valencia

Geen directe snelle treinverbinding tussen Granada en Valencia. Het HSL spoor eindigt in Granada, het enige alternatief lijkt om met de HSL trein terug te reizen naar Madrid, met zelfs een overstap in Cordoba. De hele weg terug en dan de HSL naar Valencia. Een volledige reis, vroeg weg en laat aankomen.

De tweede mogelijkheid is de nachttrein. Op zich niets op tegen, scheelt een nacht Hotel, en een echte nachttrein met slaapcabines, in een rijdende trein, is heerlijk. Zou ons weer even kunnen laten terugdenken aan de Mongolië Express. Maar dit is een gewone trein, stoelen op een rij, vertrek rond 22:00 met een aankomst om 04:00. En wie wil er nu, na een gebroken nacht aankomen om 04:00 in een vreemde stad, geen tijd meer voor een Hotel, kamers pas beschikbaar ergens midden op de dag - niet echt het vakantie gevoel.

De andere alternatieven zijn ook beperkt, er is een directe busverbinding, paar keer per dag. Deze duurt een uur of tien. En met tien uur over een kleine 500 kilometer betekend dit dat er een aantal tussenstops zullen zijn, verschillende niet interessante plaatsen onderweg, een busstation ergens in de buitenwijken, in en uitstappende reizigers, weer terug naar de snelweg met een stop in een volgende onbetekenende stad, zelfde ritueel. Misschien hebben we dit teveel gedaan om nog leuk te vinden.

Ook de derde mogelijkheid valt af, er is geen directe vlucht verbinding. Vliegen betekend ook via Madrid, met nog een slechte verbinding ook en natuurlijk ook duurder.

We kiezen dus ook voor de vierde en laatste mogelijkheid, we huren een auto en rijden in vijf uur van Granada naar Valencia. Vrijwel alleen maar snelweg, het Eerste stuk langs het hooggebergte, de Sierra Nevada, steile wegen waar het Opel Corsaatje, het moeilijk mee heeft. Op de snelweg terug naar de derde om toch nog een vrachtwagen in te halen is niet wat ik gewend ben.

Daarna wordt het kaal, heuvelachtig. Hetzelfde uitzicht als vanuit de trein, alleen tijdens het autorijden kan je er niet van genieten. Zelfs op de lege wegen hier zie je niet zoveel. Je zit te laag, moet op de weg letten, de route, de achteruitkijkspiegel. het andere verkeer. Ook al ontbreekt dat laatste volledig, een lege snelweg, van Granada naar Murcia. Het is wel duidelijk waarom er geen verbinding is, er reist niemand op deze route. Uitgestorven, maximale snelheid 120 km/uur en om nu bekeurd te worden is ook niet alles. Dus ik houd het gas, met moeite onder de 140 km/uur. Kilometers met geen verkeer voor je en een lege spiegel achter je. Eigenlijk is Spanje een leeg land, de kust waarschijnlijk druk, sommige steden, maar verder is het een vrijwel uitgestorven binnenland.

Voor Murcia wordt het gebied drukker, plaatsjes, fabrieken, kassen (waarschijnlijk tomaten), graan, wat wijnranken en nog steeds olijfbomen. Maar vooral de stadjes en dorpen worden groter. Op de weg meer verkeer, ook komt er meer vrachtverkeer en zelfs een verdwaalde bus. Maar het blijft rustig (in Nederlandse begrippen). Pas 30 kilometer voor Valencia wordt het verkeer normaal.

De stad, Italiaanse toestanden, er staan banen op de weg, er zijn verkeersregels, maar dat wil niet zeggen dat iemand zich er aan hoeft te houden. Gelukkig hoef ik het ook niet, en als onbekende moet je soms ineens vier banen naar links om toch rechtsaf te willen. Niemand kijkt op, gewoon richting aanwijzer aan, gaan. Probleemloos, zonder om te rijden leveren we het vehikel in en gaan weer lopend verder.

In een strakke lijn, 520 kilometer binnen de vijf uur, zonder een stop, van binnenstad tot binnenstad, een halve tank, zonder AC. Op tijd voor de lunch op het terras bij ons nieuwe Hotel.

Dit keer een stad zonder oude Moorse paleizen of moskee, moderne gebouwen, een haven.