Mont ventoux

Ook de MT Ventoux blijkt gekaapt te zijn door een Nederlandse sponsor inzameling actie voor onderzoek tegen kanker, net als vorige week de Stelvio, deze week de Ventoux. Geen rustige, eenzame beklimming met af en toe een medestrijder. Maar een continue stroom van dezelfde shirtjes, niet het eenzame gevecht maar het collectieve. Niet de strijd van het afstappen of doorgaan, de pijn versus het realiseren, met zovelen fietsers die de berg opkruipen op hun fiets is het een van achterbandje naar achterbandje rijden, erlangs, en naar het volgende achterwiel.

Onderweg een aantal rustpunten van de organisatie, bijvullen van bidons, wat eten en vooral tientallen fietsers welke op adem zitten komen. Ik heb een bidon bij mij, vanaf Malaucene, naar Bedoin, en via de MT Ventoux weer naar Malaucene, totaal ca. 50 kilometer, niet meer als half litertje kraan water. Wellicht bijvullen bij chalet renard als het erg heet is, is de strategie, anders gewoon doorgaan. Een goed ontbijt van twee gebakken eieren, twee bruine boterhammen en een paar koppen koffie. Niets geen bananen, krentenbollen, sportdrankjes of gel. De hongerklop zit normaal pas na drie uur intensief fietsen en ik hoop dat ik dan wel op een terras in Malaucene zal zitten. Ik kijk fietsend naar de rustpunten en zet nog even aan naar het volgende achterwiel.

Gedurende de klim ook een aantal auto's met enthousiaste vrijwilligers of toeschouwers, schreeuwend, zelfs fietsers vooruitduwend.

De tocht is een constant inhalen, ik ben herkenbaar als niet deelnemer door mijn afwijkende wielerkleding. Sommige deelnemers kan je bijna medelijden, of juist respect, mee krijgen. Vechtend voor een goed doel tegen een ziekte, zijn ze bezig hun eigen gezondheid te riskeren. Er zijn er absoluut bij welke eigenlijk gewoon bezig zijn teveel risico's te nemen, waarom worden deze mensen niet beschermd tegen hun eigen waanzin, er is geen verplicht sport medisch advies nodig om deze tocht te doen, ik twijfel of deze mensen dit advies hebben gevraagd en als deze mensen een positief advies krijgen dan zou het pas helemaal schandalig zijn. Met dertig kilo overgewicht, met zes kilometer per uur, vier uur bovenmatige inspanning te geven in steeds ijler wordende lucht. Weet niet, maar het lijkt niet gezond.

Anderen wie ik voorbijgaan zijn gewoon hard aan het werk, ik hoor wat gevloek, er wordt hier en daar naast de fiets gelopen, er wordt inspanning geleverd, maar dat kan geen kwaad. Zelf wordt ik ook gelukkig ingehaald, een paar echte wielrenners welke ook deelnemen en daarnaast ook nog wel door een stuk of tien niet-deelnemers, welke met straf tempo voor bij gaan. Ik wou dat ik dat tempo aan kon, zo snel, zo een berg op, heerlijk.

Ik geniet van het van wiel naar wiel rijden, passeer een paar honderd fietsers, het geeft kracht, alsof het een onderlinge wedstrijd is. Wil ook niet als niet-deelnemer stil staan. Ondanks dat ik redelijk tegen mijn limiet aanzit blijft dit wel kracht geven. Maar het blijft wel opletten, slingerend met zijn drieën naast elkaar is leuk, maar geeft wel weinig mogelijkheid om er goed langs te gaan, zelfs op de brede wegen van de Ventoux - met ook afdalende fietsers.

Ik fiets weer op de kracht, 34 tandjes voor en de 25 achter, de rug voel ik, maar is goed te hebben. Een paar kleine stukjes (waarschijnlijk waar het echt steiler is als 10%) schakel ik even naar de 27 om steeds weer na een paar meter weer de 25 proberen rond te krijgen. En bij Chalet Renard merk ik dat de 2 uur mogelijk is, de wind komt uit de goede richting, er is een lichte bewolking, de temperatuur is niet te warm, en vandaar wordt het minder steil, en veel mooier.

Het uitzicht is geweldig, de brede weg door het maanlandschap, het uitzicht naar het observatorium, dit is waar je het toch ook voor doet. Genietend van het uitzicht, sprintend van wiel naar wiel, gaat het echt goed en lekker. Er staan meer toeschouwers, terwijl je ze hier eigenlijk niet nodig hebt, voor het Chalet, in het saaie, taaie bos, waar geen eind aankomt, waar nooit een lekkere buitenbocht in zit, waar de benen nooit 10 meter kunnen herstellen, stond er niemand (maar de weg was ook afgesloten door de organisatie).

De laatste kilometer valt tegen, is ook weer steil, en als er voor je dan twee fietsers ineens een slinger maken, lig je bijna tegen het asfalt. Mijn voeten moeten zelfs uit de clips, vijfhonderd meter voor de aankomst. Ik kom tot stilstand, luid vloekend haal ik ze weer in, de laatste bocht, een soort " via gladiola", speaker, haag van mensen, gejuich, zelfs als niet deelnemer moet ik erdoor heen, als fietser was dit de enige weg.

Als deelnemer, wie hier naar toe leeft, traint, sponsor geld bij elkaar sprokkelt, is deze haag de beloning. Het feest in de camping zal groots zijn. Als niet deelnemer, is het een einde van de vakantie, beetje cultuur in Marseille, zware cols in Italië, wat rust in de Provence en binnen de twee uur de MT Ventoux op - misschien mijn beste tijd ooit.

De weg naar beneden is rustig, mooi, breed, een genot. In je eentje de berg af, genieten van het zware werk, gehaald.

Wie zou er meer genoten hebben.