Rust en voorbereiding tot de finale etappe

Na vier cols in vier dagen, een kleine 300 kilometer, en een zes hoogte kilometer, wat dus eigenlijk maar neerkomt op een gemiddelde 2% of als je net zoveel kilometers daalt als stijgt van een continue klim van 4% is het nu toch echt tijd om te rusten. Tijd om te herstellen. Natuurlijk hadden we meer kilometers en hoogtemeters kunnen maken, maar dit was mooi, de drie grote cols, en afdalingen, paar uur per dag op de fiets. Niet dat idiote fietsen om te fietsen. Maar het fietsen om wat mooie bergen te doen. Om de berg, fietsen om de col te bereiken niet om zoveel mogelijk.

Het stadje Bormio, een echt Italiaans skioord in de Italiaanse Alpen was leuk, lief winkelstraatje, zeker aardige bediening in de winkels en de restaurants, relaxed. Cafés met een in de middag een happy hour met naast drankjes lekkere hapjes aan de bar, bijna alsof je in Spanje aan de pixto zit. En daarna Italiaanse restaurants met pasta en pizza. Voor Hollandse begrippen goedkoop, en overal gezellig en aardig, behulpzaam. Het blijft een ski oord, met chalets en gericht op de wintersport, met kabelbaantjes en ski verhuur, nu de sneeuw weg is blijft het een verkeerde plaats op een verkeerde tijd. Het blijven voor mij depressieve dorpjes, maar dat heb ik met alle ski oorden.

Rest ons de terugreis, vanuit de Italiaanse Alpen, door de vlakte tussen Milaan en Turijn, door de franse alpen naar Grillon in de Provence. Brede, rustige snelwegen in Italië, de cruise control op 140, gevolgd door de route national in Frankrijk, tweebaans met campers en vrachtwagens. Het blijft een acht uur rit over bijna achthonderd kilometers, maar zonde problemen, met prachtige uitzichten.

Daarna rust, uitgebreide maaltijden, laat beginnend en durend tot laat in de avond, de ochtenden uitslapend, een ontbijt, een stukje wandelen of even met de fiets naar een dorpje in de buurt, een terrasje met een pastis, of een late lunch. Een paar uurtjes aan het zwembad, een boek lezend, voor mij niet echt het vrolijkste boek (Tonio) maar in deze omgeving in de zon net goed. Rust, drank, zon, eten. Na de lange autorit en de vier dagen fietsen is deze drie dagen echt nodig... En het is ook de voorbereiding voor de laatste beproeving.

De MT Ventoux lonkt, de kale berg, volgens mij mijn vijfde keer, de eerste keer tien jaar terug in 1:55, daarna meerdere keren, altijd rond de 2:20. Het blijft een monster berg, als profiel vergelijkbaar met de Stelvio of de Gavia, maar de omstandigheden, wind, zon, kou maken het toch iedere keer anders. Geen korte bochten, maar in het bos stijgend zonder rust, zonder te zien dat je stijgt, maar wel voelend. Daarna de mooie laatste mooie zes kilometers door het maanlandschap, langs Simpsons beeld, kaal en met een geweldig uitzicht.

Na drie dagen rust, nog een finale beproeving, waarom, misschien ontdek ik dat morgen, als mij rug weer pijn doet, het zweet van mij afdruipt, de vliegen om me hoofd vliegen en de benen klagen, morgen, nog een keer de Ventoux...