Dolomite, room with à view

Een balkon, twee stoeltjes, hangend aan een klein huisje, een houten frame overspannen met dik tentzeil, gebouwd tegen een berg. Warm en koud stromend water en elektriciteit vanuit zonnecellen.

Vanuit het balkon, een paar honderd meter naar beneden, en dan tientallen kilometers ver over de groene vlakte van Etosha. Recht beneden, op een kilometer afstand, een waterhole (poel tussen de bosjes waar wilde beesten hun water komen drinken en wassen). Daaromheen grasland, bosjes, bomen, imposant. Een uitgestrekte, vlakke groene zee. Vanuit deze hoogte zijn er drie kuddes te herkennen, zwarte vlekjes tussen de bomen, met de verrekijker zijn zebra's hierin net te herkennen. Heel in de verte wat andere bergen. Maar de Afrikaanse steppe, in de regentijd, dus groen, strekt zich voor ons uit. Zonder einde, zoals het hier al eeuwen ligt.

De dieren zijn hier de baas, eten of gegeten worden, sterven van de dorst of je voortplanten. Dit is een van grootste wildparken ter wereld. Hier is er een natuurlijk evenwicht, bij te lange droogte is er veel sterfte, bij vocht is er veel nieuw wild. De roofdieren houden de kuddes onder controle, de aasgieren en hyena's eten de restante.

De dieren zijn hier zover de baas dat als we na zonsondergang naar de eetzaal of bar willen er een bewapende gids meegaat. Zittend op een golfkarretje worden we over een pad naar ons hutje gebracht. We moeten vanuit ons hutje bellen, alleen lopen mag niet. Zelfs buiten ons hutje kunnen de cheetah, luipaard of leeuw langskomen.

De ondergaande zon, boven de steppe, een koud drankje, een eigen douche. Rustig zitten en voor je uit staren, kijken naar de leegte, welke niet leeg is, maar gevuld is met beesten. Wij zijn hier de wilde, de vreemden, rijden zeven uur over stoffige wegen, stappen bezweet en licht gebroken uit de auto. Direct na de poort werden we al verrast door een paar eigenwijs kijkende giraffen, voor ons steken ze de weg over. Even later een kudde zebra's, later een tweede, weer wat giraffen, wat ander klein wild, een gems bok. Terwijl wij niet eens echt aan het zoeken zijn, we rijden door, op weg naar de warme douche, het is maar dertig kilometer van de poort naar ons hutje. En we zitten al midden tussen het wild.

En nu na de douche, bij de ondergaand zon, over deze vlakte, de indruk.

We zijn vroeg vertrokken, toch weer een lange dag rijden, dieseltank vol gegooid vlak voor de ingang van Etosha, daarna over dertig kilometer park anderhalf uur gedaan. Stilstaan bij de eerste giraffen, zebra's, springbokken - rustig kijken, genieten. Motor uit, stilstaan langs de weg, verrekijker en telelens om te kijken.

Dit is echt een gehele nieuwe ervaring, in Tanzania en Kenia mag je dit soort gebieden alleen in met een gids / chauffeur. Nu staan we er alleen voor. Moeten zelf kijken, spotten, stoppen, vaststellen wat we zien en doorrijden als we het zat zijn. Geen Jonas, Good Luck of Abbas (de gidsen uit serengetti van de drie reizen daarnaar toe) welke stopte, en zei "olifanten", waarbij wij verdwaasd zochten en na tien minuten eindelijk een olifant konden ontwaren, waarna er nog twintig volgden, die vlak bij ons langsliepen. Nee, hier moeten we het zware werk erbij doen, en als we niets vinden hebben we het ook zelf gedaan.

De eerste dertig kilometer zijn veelbelovend, het gaat ons lukken, en na een goed diner, een sundowner op ons balkon, liggen we vroeg op bed, onder de klamboe, voor een vroeg begin van wild spotten, morgenochtend.