Hassan; Buffet maaltijd
Door: JoepJ
01 November 2018 | India, Hassan
Hassan – 31 oktober 2018
Een ritje (van 190 kilometer), twee tempels, drie maaltijden. Het betere vakantie werk, wagen met chauffeur, de porter welke de koffers in de auto stoppen, instappen en de reis kan beginnen. We verlaten voor het eerst de stedelijke gebieden. Beginnen aan een rondrit. Rijdenh na een tijdje over rustige wegen, palmbomen, rijstvelden, suikerriet, koeien en geiten. Licht heuvelachtig en op de achtergrond wat rotsen.
Af en toe een dorpje, altijd druk. Veel brommers, fietsers, tuctucs, vrachtwagens en mensen. Winkeltjes en marktkraampjes, lelijke huizen, tweeverdiepingen met een winkeltje onderin een zandstrook van het asfalt van de weg af. Onleesbare reclame op de muren geschilderd maar niets interessants. Behalve het afwijkende schrift en de fleurige, mooie kleding van de vrouwen zijn dit soort dorpjes overal in de wereld te vinden. De schoolkinderen in hun uniformen verraad een engelse achtergrond.
En na ieder plaatsje is er een rustige, goede asfalt weg. Regelmatig verstoord door snelheidsdrempels, dat zijn hier zes rimpels vlak echter alkaar, te hard eroverheen rijden is echt niet mogelijk. Daarnaast regelmatig een bus of vrachtwagen welke ingehaald moet worden. En met de bochten, ossenkarren, brommertjes, tegenliggers en snelheidsdrempels op de verkeerde plekken valt dat niet altijd mee.
Onze chauffeur of gids, Edward, is rustig. Zegt weinig, maar wat valt er ook te vertellen over dit landschap. Fraai, groen, bewerkt en bevolkt door mensen. Ook de dorpjes zijn niet noemenswaardig voor ons. Waarschijnlijk zijn ze voor de bevolking essentieel, hier verkopen ze de gewassen, kopen hun zeep en hebben hun sociale leven. Voor de reiziger zijn ze allemaal gelijk, uitwisselbaar, uniform. Er zijn geen dorpen, geen namen er zijn drukke straten met winkeltjes.
In de middag bezoeken we twee tempels, voorbeelden van de Hoysala-architectuur, of zelfs de best bewaarde, unieke en fraaiste van de meer als honderd tempels in deze stijl in dit gebied. De namen zijn niet uit te spreken en zelfs van de stijl hebben we nog nooit gehoord. De stijl is onderdeel van het Hindoeism uit de 13de eeuw. En zelfs het begrip hindoeïsme is ons vreemd. Natuurlijk hebben we er van gehoord maar meer als Vishnu of Shiva komen we niet. Maar er zijn wel 30.000 goden, of Avatars (verschijningen, reincarnaties van goden), boeddha is een Avatar van Vishnu. Iedere goeroe of priester kan een god zijn of worden. En naast de goden zijn het ook nog allemaal gebruiken (zoals het eren van de bezem of het vuur).
De eerste tempel (de Hoysaleswara tempel in Halibudu) lijkt niet meer als een grijs gebouw met daarnaast twee andere gebouwen op een heuvel. Totdat je dichtbij bent, het is volledig bewerkt met zeer fijn speksteen. Onderste deel bestaat uit rijen kleine steensculputuur van olifanten, leeuwen, dansers, paarden, teksten en mythische beesten. Geen beeldwerkje is hetzelfde. Daarboven grotere beeldwerken, verhalen, verschijningen van de goden. Enorm fijn uitgehakt en bewerkt, grote tabletten. Ook binnen in het gebouw alle wanden bewerkt met steeds wisselende beelden, oneindig, en ieder beeld is een verhaal of een verschijning. En wij lopen zonder enige kennis langs. Bewonderen de fraaiheid zonder die te begrijpen.
De tweede is (Chennakeshave tempel in Belur) is minder fraai, een grote ommuurd terrein met meerdere gebouwen. Minder fraai, door de tijd versleten. Daarnaast een grote, lelijke, gele geschilderde entree poort, duidelijk uit een later tijd en absoluut niet interessant totdat Edward ons er op wijst om goed te kijken. Dan zien we toch dat sommige beelden rechtstreeks uit de Kamasutra komen. Bijna expiciete sex scenes.
We eindigen met een buffet maaltijd in onze lodge. Er staan zes salades, drie soepen, vijf soorten brood en tien verschillende curries. En net als de namen van de dorpen, of die van de goden, avatars en gebruiken van het hindoes zeggen de bordjes onder de bakken ons niets. Voor ons simpele reizigers is een curry een curry. Een salade een salade en een saus een saus. Maar de bediening is het hier niet mee eens, net als een gids alles wil uitleggen moeten wij nu alles proeven. En iedereen van de bediening heeft voorkeuren dus komen ze ons bord vullen en uitleggen wat het is. En bij de opmerking dat het wel wat “heter” mag wordt er door de kok een nieuwe, niet voor toeristen bedoelde, curry gemaakt. Welke ook gewoon met stalen gezicht opgegeten wordt.
Als reiziger is er geen tijd voor alle details, je wil ruiken, proeven, zien maar niet alles begrijpen. Maar hier in India is het zo anders dat dit bijna niet mogelijk is. Maar er is zoveel, zo anders, dat echt verdiepen onmogelijk is. Maar dat maakt de smaak van de hete curry nog niet slecht.
Een ritje (van 190 kilometer), twee tempels, drie maaltijden. Het betere vakantie werk, wagen met chauffeur, de porter welke de koffers in de auto stoppen, instappen en de reis kan beginnen. We verlaten voor het eerst de stedelijke gebieden. Beginnen aan een rondrit. Rijdenh na een tijdje over rustige wegen, palmbomen, rijstvelden, suikerriet, koeien en geiten. Licht heuvelachtig en op de achtergrond wat rotsen.
Af en toe een dorpje, altijd druk. Veel brommers, fietsers, tuctucs, vrachtwagens en mensen. Winkeltjes en marktkraampjes, lelijke huizen, tweeverdiepingen met een winkeltje onderin een zandstrook van het asfalt van de weg af. Onleesbare reclame op de muren geschilderd maar niets interessants. Behalve het afwijkende schrift en de fleurige, mooie kleding van de vrouwen zijn dit soort dorpjes overal in de wereld te vinden. De schoolkinderen in hun uniformen verraad een engelse achtergrond.
En na ieder plaatsje is er een rustige, goede asfalt weg. Regelmatig verstoord door snelheidsdrempels, dat zijn hier zes rimpels vlak echter alkaar, te hard eroverheen rijden is echt niet mogelijk. Daarnaast regelmatig een bus of vrachtwagen welke ingehaald moet worden. En met de bochten, ossenkarren, brommertjes, tegenliggers en snelheidsdrempels op de verkeerde plekken valt dat niet altijd mee.
Onze chauffeur of gids, Edward, is rustig. Zegt weinig, maar wat valt er ook te vertellen over dit landschap. Fraai, groen, bewerkt en bevolkt door mensen. Ook de dorpjes zijn niet noemenswaardig voor ons. Waarschijnlijk zijn ze voor de bevolking essentieel, hier verkopen ze de gewassen, kopen hun zeep en hebben hun sociale leven. Voor de reiziger zijn ze allemaal gelijk, uitwisselbaar, uniform. Er zijn geen dorpen, geen namen er zijn drukke straten met winkeltjes.
In de middag bezoeken we twee tempels, voorbeelden van de Hoysala-architectuur, of zelfs de best bewaarde, unieke en fraaiste van de meer als honderd tempels in deze stijl in dit gebied. De namen zijn niet uit te spreken en zelfs van de stijl hebben we nog nooit gehoord. De stijl is onderdeel van het Hindoeism uit de 13de eeuw. En zelfs het begrip hindoeïsme is ons vreemd. Natuurlijk hebben we er van gehoord maar meer als Vishnu of Shiva komen we niet. Maar er zijn wel 30.000 goden, of Avatars (verschijningen, reincarnaties van goden), boeddha is een Avatar van Vishnu. Iedere goeroe of priester kan een god zijn of worden. En naast de goden zijn het ook nog allemaal gebruiken (zoals het eren van de bezem of het vuur).
De eerste tempel (de Hoysaleswara tempel in Halibudu) lijkt niet meer als een grijs gebouw met daarnaast twee andere gebouwen op een heuvel. Totdat je dichtbij bent, het is volledig bewerkt met zeer fijn speksteen. Onderste deel bestaat uit rijen kleine steensculputuur van olifanten, leeuwen, dansers, paarden, teksten en mythische beesten. Geen beeldwerkje is hetzelfde. Daarboven grotere beeldwerken, verhalen, verschijningen van de goden. Enorm fijn uitgehakt en bewerkt, grote tabletten. Ook binnen in het gebouw alle wanden bewerkt met steeds wisselende beelden, oneindig, en ieder beeld is een verhaal of een verschijning. En wij lopen zonder enige kennis langs. Bewonderen de fraaiheid zonder die te begrijpen.
De tweede is (Chennakeshave tempel in Belur) is minder fraai, een grote ommuurd terrein met meerdere gebouwen. Minder fraai, door de tijd versleten. Daarnaast een grote, lelijke, gele geschilderde entree poort, duidelijk uit een later tijd en absoluut niet interessant totdat Edward ons er op wijst om goed te kijken. Dan zien we toch dat sommige beelden rechtstreeks uit de Kamasutra komen. Bijna expiciete sex scenes.
We eindigen met een buffet maaltijd in onze lodge. Er staan zes salades, drie soepen, vijf soorten brood en tien verschillende curries. En net als de namen van de dorpen, of die van de goden, avatars en gebruiken van het hindoes zeggen de bordjes onder de bakken ons niets. Voor ons simpele reizigers is een curry een curry. Een salade een salade en een saus een saus. Maar de bediening is het hier niet mee eens, net als een gids alles wil uitleggen moeten wij nu alles proeven. En iedereen van de bediening heeft voorkeuren dus komen ze ons bord vullen en uitleggen wat het is. En bij de opmerking dat het wel wat “heter” mag wordt er door de kok een nieuwe, niet voor toeristen bedoelde, curry gemaakt. Welke ook gewoon met stalen gezicht opgegeten wordt.
Als reiziger is er geen tijd voor alle details, je wil ruiken, proeven, zien maar niet alles begrijpen. Maar hier in India is het zo anders dat dit bijna niet mogelijk is. Maar er is zoveel, zo anders, dat echt verdiepen onmogelijk is. Maar dat maakt de smaak van de hete curry nog niet slecht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
