Periyar tiger wildlife park

Thekkady (Periyar National Park), 12 November

Plastic stoeltjes op de eerste rij in een schuur. Betonnen wanden en vloer, een ijzeren golfplaten dak en een houten podium verlicht door een paar peertjes, meer is het theater niet. De grote, dagelijkse, performance van een Kathakali dans optreden, aan het einde van de dag, kan beginnen. Eigenlijk hebben we geen idee wat dit gaat worden.

Een dikke man, in een enorme dikke witte jurk met rode gele banden en versiersels, zeer rijkelijk behangen met sieraden en een enorme gouden soort mijter op zijn hoofd betreedt het podium. Zijn gezicht is helemaal wit geschminkt, met dikke zwarte lijnen rond de ogen. Hij gaat zitten op een houten krukje en in samenspel met een drummer beweegt hij alleen zijn ogen en gezichtspieren. Ogen, zonder knipperen, gaan ritmisch rond in de oogkassen. Een subtiele dansvorm, eigenlijk meer mimiek. De drummer legt in het tweede deel uit welke emotie er getoond gaat worden. En met gezichtsuitdrukkingen, trillende spieren en de bewegende ogen in het geschminkte gezicht wordt dit schitterend verbeeld.

Ons gedrag was deze dagen wat minder subtiel, en de gezichtuitdrukkingen waren zonder uitleg herkenbaar. Gisterenmiddag ging de van te voren geboekte, betaalde en goedgekeurde wandeling niet door. We vertrekken twee uur eerder uit het paradijs van ons boottochtje in de backwaters om op tijd te zijn voor de wandel safari. Maar bij aankomst blijkt dat we bijmoeten betalen omdat er geen vier deelnemers zijn. Afzeggen is niet meer mogelijk, prepaid en geboekt via internet, toch gaan we, geïrriteerd door deze amtelijke regelgeving niet. Bij aankomst in ons Hotel bleek er een – al eerder verstuurde, maar niet naar ons – aangepaste boeking van dezelfde wandeling voor een dag later, vandaag, te liggen.

Dus lopen we vanochtend weer naar het begin van de wandeling. Daar ontstond exact dezelfde discussie als gisteren. Ook voor deze boeking waren geen andere deelnemers. Dus moesten we toch weer bij betalen. Nu was de keuze, de hele dag niets doen, omdat alle andere mogelijke activiteiten (boottochtje, raften, massage, olifantrijden) al begonnen zijn, of betalen. Dus we nemen uiteindelijk ons verlies. En dan blijkt er ineens toch nog een extra deelnemer gevonden te zijn, en kunnen we dus ook de helft van het extra betaalde weer van haar terug krijgen. We moeten wel een half uur wachten, op een schotse alleen reizende dertigjarige, dame.

We lopen met zijn drieen achter de gids aan in het leefgebied van tijgers, jachtluipaarden, olifantenen bizons. Dat is toch ook weer eens wat anders als een wandeling door Artis. De gids is niet bewapend. Na de ingang is het eerste wat we te zien krijgen een groot web van een grote spin, een echte grote spin, tien centimeter in een groot weg. En na tien meter een volgende. Overigens is dit nog lang niet onze grootste bedreiging. Men blijkt vooral bang te zijn voor de bloedzuigers. Een verplichte extra soort sok over de broek heen moet beten hiervan voorkomen. Daarnaast moeten we ook nog een verklaring ondertekenen dat ze niet verantwoordelijk zijn voor persoonlijke schade. Altijd een prettige gevoel.

Het woud waar we doorheen lopen is geweldig, zonder paden lopen we dwars door de lage bosjes. Hoog boven ons hoofd de bladeren van de bomen, grote dikke bomen, tweehonderd jaar oud, met lianen eromheen. Bomen in symbiose of paratiserende bomen. Een echt oerbos of beter oerwoud, het Periyar natuurreservaat. De boswachter laat ons, tijdens het lopen, allemaal kleine dingen zien omdat er in dit enorme dicht begroeide gebied waarschijnlijk toch geen grote dieren zijn welke zich zullen laten zien. Blaadjes van plantjes welke medicinaal zijn, lekker ruiken, een mooie kleur geven of blaadjes welks sluiten bij aanraking worden.

We verlaten de paden en stoppen met wandelen. Zwetend, klimmend, slippend over gladde grond, vol bladeren, spinnen en springend over beekjes gaan we verder. We vinden olifantenpoep. Volgens de gids een uur of zes oud, en hij kan het weten want hij gaat er met zijn hand in om te voelen hoe warm het is. Toch volgen we het spoor en vinden poot - of is het voet afdruk - van een olifantenmoeder met kleintje van een jaar of twee, volgens de grote van de poot afdruk. We staan stil en de gids wijst weer eens naar iets ver weg en diep in de bosjes. Het blijkt een groep van de grootste herten soort in India te zijn. En we sluipen dichterbij voor de foto. Later zien we nog een reuze eekhoorn hoog in de bomen (inclusief zijn staart een meter lang) en een zeldzame aap nog hoger in de bomen.

Vier uur in de natuur, geen tijger, maar de kans daarop was ook verwaarloosbaar, de gids heeft er in de afgelopen vijf jaar een gezien op honderd meter afstand verteld hij bij het einde van de wandeling.
Onze schotse medewandelaar, welke ons geld retour zou geven, loopt zonder wat te zeggen weg. Onze gezichtuitdrukking zou in de dansvoorstelling door iedereen begrepen zijn. Maar om nu voor 4 euro te gaan zeuren.

Uiteindelijk blijft de uitdrukking van een grote glimlach, een aparte theatervoorstelling, schitterende boswandeling en een perfect hotel in een klein bergdorpje.