Lyon - Neoules; Zuivere sigaret lucht

8 augustus 2020

Met 100 km/uur in een oude, vieze, gedeukte Peugeot vlieg ik van Méounes-les-Montrieux naar Neoules. Maar een kilometer of vijf maar wel de beste kilometers tot nu toe. Naast me een mademoiselle, ze stond te wachten bij het postkantoor toen mijn fietsband met een enorme klap ontplofte vlak voor de deur. De kuil waar ik met zestig kilometer per uur in reed was te diep en de band, ondanks een kleine 8 bar, klapte die uit elkaar in mijn gezicht. Ik loop naar een stukje schaduw onder de platanen en vloek even hard en duidelijk.

We zijn acht uur geleden vertrokken uit Lyon, de weg was drukker, zelfs wat korte stukjes file. De andere kant op zelfs wat langere files. Het is duidelijk dat de ene (noordelijke helft inclusief Parijs) nu rondrijdt in het zuidelijke deel. De wagens om ons heen hebben vrijwel allemaal Franse kentekens. Sleurhutten, campers en fietsen op het dak of achterop ontbreken vrijwel in het straatbeeld van de snelweg naar de zon. En dus ook de Nederlandse of Engelse kentekens.

Volgens planning arriveren we bij vrienden, drinken een eerste koud biertje en installeren ons. Een uitgebreide lunch volgt. Naast het blauwe zwembad op het terras bij de bijkeuken. Heerlijke hapjes met wijn en verhalen onder de parasol. Het is dus ook halfvier voordat er verkoeling wordt gezocht in het water van achtentwintig graden. Of dat er nog wat meer hitte wordt gezocht op de fiets. Het is maar een rondje van vijftig kilometer, maar een kleine klim. Een mooie afdaling en een stuk langs de drukke weg terug. Toch lijkt niet te doen met temperaturen boven de vijfendertig, een enorme warme wind en de volle zon. Of nog erger, zonder de warme wind in de volle zon en continue ingehaald door berijders welke haast hebben om naar huis te gaan.

Maar er is iets gebeurt in dit land. Ze toeteren niet meer voor ze inhalen. Ze blijven rustig, respectvol achter je rijden tot er voldoende ruimte is. Het virus moet doorgeslagen zijn, ze zien meer fietsers en accepteren deze voor het eerst als onderdeel van het verkeer, medeweggebruikers in plaats van vervelende bromvliegen. Door het thuis werken, gebrek aan beweging door maanden achter de geraniums te zijn geweest wordt er ook hier meer gesport, gefietst. En hierdoor lijken ze gestopt te zijn met het eeuwige, irritante, luide toeteren. Het signaal van ga aan de kant is nu de stilte van ik wacht tot er ruimte is.

Tijdens de tijd dat ik met veel geweld de band uit de velg heb geramd en er een nieuwe ingelegd hebt is de mademoissele geholpen bij de Post. Bezweet probeer ik het CO2 patroon op mijn ventiel te drukken en te openen. Het schiet weg en spuit leeg. Mijn enige ventiel. Zonder band gevuld met lucht zal ik moeten lopen. Een uur in de volle zon met mijn fiets in de hand. Maar de reddende engel biedt meteen een lift aan. Mijn fiets in de achterbak, nadat er in de chaos ruimte is gecreerd stap ik voor in. Ze doet haar mondkapje direct af en steekt een smalle sigaret op. Schrikt en vraagt daarna nog of ik het niet erg vind. Onduidelijk welke van de twee ze bedoeld. Op negentig centimeter naast elkaar in de sigarettenrook scheurt ze de weg op.

Het land is veranderd, ze zijn aardig geworden voor buitenlanders, fietsers of ben ik te optimistisch.