Bourges: Halfweg

Zelfs autorijden is saai geworden. Een klein stukje Brussel richting de snelweg bij de luchthaven, verlaten straten op een zondag ochtend. Daarna de “cruise control” en de “lane assist” aan. Verder niets, de snelheid instellen vijf kilometer boven de maximale snelheid en dan vijf uur wachten. Af en toe een meeligger welke wat langzamer gaat dan gewoon lang van tevoren naar de linkerbaan. En soms medeweggebruikers welke vindt dat we dan te langzaam gaan op linkerbaan, maar daar kan je alleen maar om glimlachen. Slaapverwekkend, behalve de ring van Parijs, een half uurtje autorijden, opletten, route in de gaten houden en van baan wisselen. Zelfs af en toe remmen. Saai zoals alles in deze tijd.

Een plaats zomaar in het midden van Frankrijk. Niet omdat we er ooit van gehoord hebben maar omdat het ongeveer op de helft ligt tussen Brussel en Meyrueis. We kwamen eerst uit in Sancerre, veertig kilometer verder, maar daar was geen goede accommodatie en het was ook een klein plaatsje dus rijden we rond drie uur dit stadje in. Een kathedraal – maar welk stadje heeft het niet, een station, voetbalclubje en verder helemaal niets. Zelfs het uithangbord voor het hotel zijn ze vergeten zodat we er drie keer langsrijden voor we het zien.

Als we onze kamer betrokken hebben steken we de weg over. Midden in het park een dance event, toegang met het scannen van je corona app en een groep springende, hossende of dansende mensen.
Buiten de poort een terras. Het is er heerlijk druk, eindelijk weer eens mensen. Een dronken man, welke af en toe opstaat, drie meter verdwaasd rondloopt en weer terug strompelt naar zijn stoel. Of een groep jonge meiden, zo van de dansvloer even aan het bijkomen. Een gezin met kinderen, of een stel met een kinderwagen. Een grote groep mannen, op leeftijd en de tafel er tegenover een groep vrouwen van dezelfde leeftijd. Geschreeuw naar elkaar alsof het bakvissen zijn. Een oudere man zo van de dansvloer met nog losse heupen welke tussen de tafels door danst.

En niemand schudt handen. Niet omdat ze zich aan de corona maatregelen houden maar omdat ze elkaar omarmen, kussen op de wangen. En iedereen kent iedereen. En iedereen is er en beweegt op de continue dreun van een goede mix. Sommige alleen hun linker pink andere met hun hele lichaam.

Na twee drankjes lopen we naar het stadje om wat te eten. Zondagavond in een frans plaatsje blijkt dat wel een uitdaging te zijn. Alles is dicht, geen winkel open. Restaurants dicht. Alleen een paar terrassen, waar een groot deel van de bezoekers al de hele middag lijken te zitten of aanwezig zijn. Er lopen verdwaalde zoekende toeristen. Verder als een vrijwel lege Tapas Bar is er niets, maar het smaakt geweldig. De eerste rode Sancerre, welke ik ooit heb gedronken, smaakt perfect bij een schotel met gebakken groentegerechtjes, salade, stokbrood, pesto en kaasjes. De andere tafels wat lokale mannen, onderling wat geschreeuw. Maar het gaat niet verder.

We zijn halverwege, maar tussen wat weten we eigenlijk niet meer. Het leven lijkt hier gewoon onverstoord te zijn. Niet saai, behalve een check van de Corona app bij het registreren in het hotel en een mondkapje in het hotel gaat alles zoals het altijd al gaat. En zal blijven.