De walvissen zijn er niet

Vanuit het appartement lopen we vijf minuten naar de jachthaven. We monsteren aan op een catamaran om op zoek te gaan naar walvissen langs de kust van Madeira. Of Dolfijnen. Het is een van de kleinere catamarans. Er zijn meerdere mogelijkheden, speedboot met tien man vast inneem stoeltje tot enorme catamarans met honderd man aan boord, Iedere dag meerdere tochten van een uur of langer. Wij nemen een tocht van vier uur met een snackje en een drankje erbij.

Omdat het fris is nemen we een plekje op het achterschip als we de haven uitvaren. Met een zonnetje erbij, uit de wind varen we in een strakke lijn naar een groepje dolfijnen. Waar we na een half uurtje aankomen.

De schipper en zijn ‘deckhand’ laten een geplastificeerd A4’tje zien van de dolfijnen groep die in de buurt zwemt. Maar het gaat zo snel dat ik achteraf niet eens weet welke soort het is. Ik vermoed dat het de zwarte zwaardwalvis is maar zeker weet ik het niet. We zien de snuit boven water komen, de rugvin en dan verdwijnen ze weer onder water. Een stuk of tien dolfijnen. Soms naast elkaar maar ook een paar individueel. Daarna varen we, deels met de fok als hulpzeiltje, rustig naar de kust.

En nu de hoofd act is geweest volgt het drankje en wat te snacken. Uit de wind, een beetje varen op zee is altijd heerlijk. Wel wordt het wat drukker op het achterschip. Omdat het toch wel wat koud is op het dak of voorschip. Ook zien we wat mensen langzaam witter wegtrekken, zeeziekte komt voor.

Vlak onder de hoogste klif, Cabo Girao, is er een mogelijkheid om te zwemmen. Maar niemand heeft er behoefte aan. Het water is te koud en de golfslag ook te hoog. Maar het is mooi om de klif van onderen te zien, te zien. Paar dagen terug stonden we 550 meter hoger en keken naar beneden. Nu zijn we dichtbij, zien de tuintjes waar vlakbij de zee groenten worden geteeld. Vroeger kwamen ze hier met een bootje, bleven een paar dagen en voeren terug. Dat was de enige manier om daar te komen. Echt goede grond om groenten te verbouwen is op het eiland zo beperkt dat zelfs zo een onbereikbaar stukje grond gebruikt wordt. Nu is er een kabelbaan, twee karretjes, alleen voor de boeren. Producten naar boven en werktuigen naar beneden. En dat voor hectare grond.

Dicht langs de kust varen we terug. Het vissersdorpje, Camara de Lobos, zien we nu vanuit het water. Ook daar stonden we een paar dagen geleden aan de andere kant. Het land vanuit zee is totaal anders als de zee vanuit het land. Een echte Cruiffiaanse uitspraak.

Daarna de achterkant van de hotels. Allemaal zwembaden, laag bij de oceaan met hotels hoog op de kliffen. Niemand op een ligstoel, wel een paar zwemmers. Maar als die het water uitkomen sprinten ze snel naar hun hotelkamer. Een mooie rots met een kruis en verder lavarotsen.

Meer als een half uur eerder als gepland stappen we van boord. Sloffen terug naar ons appartement. Relaxen op het balkon. In de avond eten we buiten de toeristenstraatjes bij een goede Italiaan en zitten nog wat op een terras. Een pianist speelt muziek en mensen lopen langs.

Heerlijk relaxed, tijd genoeg. Geen haast om alles te zien of te doen wat er te doen is. Zelfs zonder walvissen, is het een mooi tochtje op het water. Blijft vreemd dat de beloftes altijd zo groot moeten zijn, dat is echt nergens voor nodig. Wanneer snappen ze het nu eindelijk eens, veel beloven en niet waarmaken is zinloos. Vertel de waarheid, stop met die reclame als het toch niet waargemaakt kan worden.

Als de muziek stopt lopen we de vijf minuten weer terug. Heerlijk dolfijnen gekeken, stukje gevaren, lekker genoten.

8 Februari, 2023, Art Deco Apartments, Funchal, Madeira