We laten de stad achter ons

Númoro vinte e seis, number twenty-six. We zitten aan de bar in een hotellounge. Naast ons een klein podium met een ritmebox, een elektrische piano of orgel en een microfoon stand. De zangeres en de toetsenist zijn na een half uurtje muziek, zes nummers, gestopt. Het was tijd voor iets veel belangrijker, bingo. Vrijwel iedereen heeft een kaart voor zich en tuurt ingespannen om te kijken of dat nummer erop voorkomt.

Voor de bingo moest nog iedereen snel zijn glas laten vullen. Waaronder drie Engelse dames welke een ‘Aperol Spritz’ bestelde. Een vrij simpele cocktail. De basis is Aperol, een Italiaans bitterzoet aperitief, aangevuld met een paar delen witte wijn met bubbels, soda, een sinaasappelschijfje en ijs. Niets bijzonders, behalve als de dames zich ermee bemoeien. Eerst waren de glazen te klein, toen was de Aperol op, daarna te veel ijs. En dan te weinig wijn en vergat de ober ook nog het sinaasappel schijfje. Uiteindelijk was het drankje klaar maar waren de drie glazen niet allemaal gelijk gevuld dus moest er nog bijgevuld worden. De dames werden steeds kwader, de ober bleef stoïcijns glimlachen. Het hele proces van drie drankjes inschenken duurde vijftien minuten en de rij aan de bar groeide ondertussen aan tot menigte een grommende groep. Hun glazen moesten vol voordat de Bingo begint.

Wij kijken toe, horen het gegrom en toenemende agressie, nemen een slokje van ons – tijdig bestelde - drankje en verwonderen ons. Zijn wij op de verkeerde plek of alle anderen zitten fout. Maar waarschijnlijk zitten wij verkeerd. We zitten namelijk, voor het eerst van ons leven in een ‘All Inclusive’ hotel in Calheta.

Vanochtend verlieten we ons 80 vierkante meter grote appartement in het midden van Funchal. Om na drie kwartier rijden in te checken in een mooi hotel, direct aan het strand en met uitzicht over zee vanuit ons balkon. Een aardige receptioniste snoerde een plastic bandje om de pols, drukte het vast en knipte het lange uiteinde af. Dit betekent dat we nu drie dagen nergens anders heen hoeven. Van ontbijt, de lunch, de middagsnack, diner en de avondbar is alles gratis.

Na de lunch begint het te regenen. Zelfs echte stormbuien, onweer en donder, op de zee voor ons. Het middag entertainment bestaat uit een competitie pingpong of darts. Wij kijken wat TV in ons 25 meter grote hotelkamertje. Daarna is er, drie uur later, het avondeten. Een volgend buffet. Enorme keuze en vandaag als specialiteit de ‘Aziatische keuken’. Dat was een klein stukje van het buffet van wel twintig warmhoud bakken. Drie schalen met Sushi’s, de andere delen lijken wel erg veel op de lunch. Zodra we ons bordje met rijstrolletjes, gemberstukjes en rijstcrackers op tafel zetten worden de glazen gevuld.

In plaats van een aanval om alles te proberen verdwijnt de vergaar drang. Rondkijken naar de volle borden doet de trek dalen naar een gevoel van genoeg is genoeg. Het is een soort overdaad schaadt gevoel. Waarschijnlijk niet dat het niet lekker is maar meer een soort keuzestress waarbij er angst is om te veel te nemen.

Vooral omdat wij nog geleerd hebben dat je altijd je bord moet leegeten, dat eten weggooien niet mag. Om ons heen zien we toch vooral mensen die hier geen last van hebben. Een gratis cocktail laten maken en dan kwaad kijken naar de ober als de glazen niet gelijk gevuld zijn. Of tien minuten moeten wachten op een biertje terwijl je kan zien dat de ober het lastig heeft.

Overleven is aanpassen. Dus bestellen we nog een laatste drankje terwijl nog niemand een ‘Bingo’ heeft.

10 Februari, 2023, Savoy Calheta Beach, Calheta, Madeira