London | Gehaast, selfies makende hordes

Een korte wandeling naar hetBritish museum wordt wat langer omdat we ergens linksaf gaan terwijl we rechtsaf moeten. Het bezoek aan het museum wordt wat korter als gepland omdat het zo druk is dat het meer een markt is als een museum. Het begint met rijen voor iemand die in je tas wil kijken. Beveiliging noemen ze dat, maar waarvoor weet niemand.

Daarna kunnen we het gebouw binnen, waar het zo druk is dat we direct via de achteruitgang weer naar buiten gaan. Zoals alle openbare musea is de entree gratis maar als het zo druk is dat niemand de kunst kan zien en begrijpen heeft het totaal geen zin.

Miljoenen bezoekers per jaar maar niemand die echt iets ziet, voelt of begrijpt is zinloos. Het is een soort voetbalwedstrijd waar je op de achterste rij zit en de bal niet kan zien, maar ook niet welke speler het schot geeft. Kunst voor iedereen is een mooi streven, maar als het effect kunst voor niemand is dan gaat er toch echt iets fout. Zeker in een museum vol met uit het oude koloniale wereldrijk gestolen voorwerpen. Het verhaal achter de objecten is belangrijk en bezoekers moeten die kunnen zien. Dat is met zoveel mensen absoluut onmogelijk.

We lopen verder Soho in. Verdwaasd langs de etalages van dezelfde winkelketens als in Nederland. In een kleine zijstraat bezoeken we een hobby winkel en een fotogalerij, rustig met mooie foto’s.

Op een terras hebben we een lunch, van ongekende slechte kwaliteit. Een paar duiven vielen de restanten van eerdere eters op de tafel achter ons aan alsof ze auditie deden voor de film ‘The Birds’. Terwijl er ruim voldoende restanten waren voor een hele zwerm, want niemand had zijn bord leeggegeten. Wij vluchten naar binnen, eten wat slappe patat en een wrap. Niet omdat we een wrap wilden maar omdat wat we wilden er niet was. Maar het uitzicht uit het open raam naar de hordes verdwaalde toeristen en gejaagde werkers in hun lunch is heerlijk.

Daarna sloffen we door naar Trafalgar square, door kleinere winkelstraten en door Chinatown. Voor de Lego winkel staat een rij van meer als honderd mensen, te wachten om de winkel in te gaan. Bij meerdere winkels en restaurants komt dit voor. Trafalgar square is een soort pretpark geworden. Mensen in de vijvers of klimmend op de grote koperen leeuwen alsof het een attractie is in de Efteling. Nelson op zijn hoge paal moet gefronst kijken ook al is dat niet zien. De selfie en foto-moment cultuur heeft het plein veranderd in een grote fotostudio.

Het enige opwekkende, humoristische, zijn de stoplichten op het plein. Het groene licht, normaal een groen persoon die loopt, is vervangen door verschillende groene pictogrammen van gender emblemen. Maar de gehaaste toerist, op weg naar zijn volgende foto moment, ziet het niet.

London, dinsdag 1-augustus-2023