Newcastle | Het einde van de treinrit

Na tien minuten met een taxi komen we aan op het station in Inverness. We lopen meteen door naar de laatste wagon, zoeken onze stoel op en vijftien minuten later verlaten we het station. De stoelen zijn wat krap maar het uitzicht maakt een hoop goed. Tijd voor een boek, spelletje of een stuk schrijven. En om de vijf minuten gaat de blik vanzelf naar buiten. Eigenlijk is er niets bijzonders te zien, groene weide, koeien of schapen, wat huizen, heuvels en er boven de lucht met zijn wolken. Gewoon een uitzicht wat er iedere dag is, maar ook iedere dag of zelfs ieder keer als je kijkt anders is. Soms is het een korte blik, andere keren duurt het langer. Dan blijft de blik even hangen bij iets of juist bij niets.

Een kopje koffie en wat lekkers erbij zou het helemaal afmaken, maar het barrijtuig weigert zijn medewerking. Er is een mooi modern systeem, je kan een barcode scannen, op je telefoon je order plaatsen en dan komen ze het brengen. Alleen werkt het niet omdat er nog geen service is. En die komt er voorlopig ook niet.

Van Inverness naar Edinburgh is het een soort boemeltje. We passeren acht kleine stationnetjes midden tussen de groene velden. Een deels overdekt perron, een paar passagiers en vier bankjes in het midden tussen de rails. Een klein kantoortje om een ticket te kopen en verder niets, behalve een stationschef met zijn spiegelei en fluitje. Net als honderdzestig jaar geleden toen deze lijn werd geopend zwaait de stationschef met zijn ei en fluit hij zodat de machinist weet dat hij kan vertrekken. Het enige wat veranderd is dat er geen stoomtreinen, met een hoop stoom, gesis en gefluit, het station verlaten.

In Edinburgh stroomt de trein pas vol en gaat verder, zonder stop, door naar Newcastle. Eindelijk gaat de bar open voor een kopje koffie. Niet via de moderne app, maar door gewoon af halen en door de trein lopen. Verandering mag ook niet te snel gaan. Net als bij de ingang poortjes op de stations, volledig geautomatiseerd. Scannen van een barcode en het hek gaat open. Maar overal staan medewerkers om de ticket te controleren en staan de poortjes open. Of zoals in deze trein met zelfs een conducteur welke na iedere stop, in de trein, de kaartjes controleert.

We stappen uit in een prachtig victoriaans station. Brede perrons en een hoge boog, waar de stoom van de oude locomotieven nog weg kon. Net als alle andere stations is ook dit gebouwd rond 1850. We steken de straat over en gaan zitten op het terras bij de ‘The Victoria Cornet’, een pub uit 1800. Ons appartement is pas over twee uur beschikbaar dus bestellen we een heerlijke sandwich en kijken naar de stroom mensen welke het station uitkomen. De meesten gehaast en bekend met hun route, maar ook de toeristen met hun koffers. Op zoek naar hun weg.

Na 2.700 kilometer met de trein is dit de eindbestemming van onze treinreis. We hebben, in vijfetappes totaal 21 uur in een trein gezeten en naar het langstrekkende land gekeken. Iedere keer anders en toch steeds hetzelfde. Dat lijkt veel maar uiteindelijk hebben we gemiddeld 124 km/uur gereden. Er was geen enkele vertraging of verstoring. De snelheid tot London, inclusief de overtocht, was 192 km/uur. In Engeland een bedroevende 94 km/uur. Misschien is dit het verschil tussen de twee landen. De Engelse waren de eerste met treinen, maar nu lopen ze ver achter in de ontwikkeling. Het netwerk is geprivatiseerd en nergens is een hoge snelheidslijn. Dit lijkt niet alleen voor het treinverkeer maar voor een groot deel van publieke zaken. Wegen in de steden zijn slecht, behalve in Londen zijn er nergens fietspaden. Buiten de toeristengebieden ligt er overal zwerfvuil. Een land dat stilstaat.

Vijf treinen door Europa, vanaf Marseille in Zuid Frankrijk tot Newcastle in Engeland. En net als de andere etappes staan we uitgerust midden in de stad. Niet vermoeid van het rijden of gestrest vanuit een vliegtuig ergens ver weg buiten de stad.

Newcastle, Donderdag 10-Augustus-2023