Inverness | Legendes uit het Island Skye

We staan om half acht, met acht wildvreemden, bij een loods op een oud industrieterrein achter het station. In de loods gaat een alarm af. Bij het boeken hadden ze gezegd dat als je op een plek bent waar het nooit kan zijn dan ben je op de goede plak. Met het alarm, de donker dreigende wolken en koude wind zijn we duidelijk op de goede plaats aangekomen. Na wat zoeken zien we op een lantaarnpaal een klein bordje met de naam van de reisorganisatie erop. Een half uur eerder lagen we nog onder de dekens in ons warme bed en beneden in de keuken werd ons ontbijt al voorbereid. Wij kregen de boterhammen, fruit, yoghurt en koekjes mee in een plastic zak. Er was geen tijd voor want onze taxi stond al voor.

De mensenrij bij de paal groeit uit tot een man of tachtig. We vrezen om in touringcar met vijftig man een tripje te gaan doen. Bij iedere stop wachten tot de laatste toerist ook zin heeft om in te stappen. Precies op tijd draaien twee touringcars en een mini touringcar de bocht om. Het blijken drie verschillende toertjes te zijn en wij zitten met zestien anderen in het kleine busje. We vertrekken voor een rondreis naar het eiland Skye.

Er zijn verschillende stops onderweg, kort voor een foto of wat langer om een stukje te lopen of te lunchen. We stoppen bij Eilean Donan Castle. Een kasteeltje zoals iedereen denkt dat een kasteel eruit zou moeten zien ziet. Midden op een eiland in een meer met een stenen brug verbonden met de kust. Prachtige planten en bloemen en een klein vissersplaatsje om de hoek. We rijden door de schotse hooglanden, bomen met daarboven kale bergen, waar alleen schapen als witte stipjes tegen aan lopen.

We rijden over de brug naar het eiland Skye. Een ruig en kaal eiland. Vrijwel geen bomen of hogere struiken. Op de stenen groeit hoofdzakelijk hei, die nu deels in bloei staat en een prachtige paarse gloed geeft. Glooiende heuvels maar daarboven ook echt hoge kale bergen en natuurlijk de zee aan alle kanten. Ruig en leeg land met watervallen en uitzichtpunten. Er loopt alleen maar een weg rond het eiland, het is een soort filerijden op een éénbaansweg met om de vijfhonderdmeter een passeerstrook.

We stoppen bij ‘Portree’, een klein toeristisch plaatsje voor lunch met alle andere dagtripjes. Het is er druk ook omdat er vandaagde ‘Highland games’ zijn. Er loopt en ‘pipe band’ (doedelzakken band) door de straatjes in het dorp. Wij zien er vrijwel niets van omdat we een betaalkaart kwijt zijn na de lunch maar die duikt later gewoon weer op.

De chauffeur, in zijn traditionele kilt, begon direct na vertrek met zijn verhalen. Dwars door de Schotse hooglanden en op het Skye eiland vertelt hij er veel. Verhalen over de oorlog van clans onderling of tegen de Ieren, Noren en Britten. Oorlogen van de twaalfde eeuw tot 1745 toen de jakobijnen de laatste oorlog tegen de Engelse verloren in de velden in ‘Culloden’. Vlakbij Inverness. Of recentere verhalen over pachters die in opstand kwamen tegen de huurverhoging.

Aan het einde van de dag kan ik er nog eigenlijk maar twee, van de tien, herinneren.

De eerste ging over vijf bergtoppen waar we langsreden. Het verhaal was dat er een jonge rijke Ierse man de jongste dochter wou trouwen van een clan oudste met zes dochters. De Ier vond het goed als hij er ook maar voor zorgde dat de oudere zussen ook een goede man zouden krijgen. De slimme Ier beloofde het, hij had vijf broers en die zou hij sturen. Hij vertrok met de schone jonge dame naar Ierland en de broers zijn nooit gekomen. De oudere zussen zijn nooit getrouwd en wachten nog steeds. Als hun beloofde mannen komen zullen ze smelten en worden de kale bergen vruchtbaar.

Een tweede Legende ging over ‘Saucy Mary”, na de oorlog met de Noren was er afgesproken dat de Schotten eigenaar werden van het land, maar dat de Noren bij de toegang tot Loch Alsh, de ingang tot de Hebriden, in Kyle akin tol mochten heffen. De Noorse koning overleed en zijn dochter nam het over. Ze spande een ketting over het water zodat de schepen hun tol moesten betalen. Als ze dat gedaan hadden en door mochten varen toonde ze, bij het passeren, haar borsten. Ze wou begraven worden op de hoogste berg zodat ze de wind van haar thuisland nog kan voelen. De berg heet nu de berg van de oude dame.

Via een andere mooie weg door de hooglanden, rijden we terug. Na minstens tien oude mythes of verhalen staan we precies op tijd bij de lantaarnpaal. Een zware dag, twaalf uur, waarvan zeker negen uur in een busje zittend en tien keer uit en weer instappen. Gesloopt door mooie verhalen.

Vijf minuten later stappen we een pub in. Om te herstellen van alle verhalen.

Inverness, Woensdag 9-Augustus-2023