Glasgow | Mascotte WK wielrennen

Twee stoelen voor een pub in de straat achter ons appartement. Een pint bier en een glas witte wijn staan naast de ‘Highland Coo’, de officiële UCI-mascotte. Rondom ons nog een paar andere tafeltjes. Een paar werkers aan het einde van hun werk dag, een stelletje en eenzame drinker die zijn krantje leest. Zo eindigt deze dag. Het is het einde van een rustdag, geen avondprogramma en ook geen belangrijke fiets wedstrijd vandaag. Eigenlijk is er vandaag niets.

Zodra we onze neus vanochtend buiten de deur staken was er voor de deur al een wedstrijd bezig. De vrouwen beloften (jonger dan 23 en zonder profcontract) reden vijf rondjes van veertien kilometer over het parcours. De regen dreigt en de wind was fris, maar het was nog droog. We liepen tegen de richting de stad in. Ze passeerde ons en we applaudisseren soms bij groepjes. Er zijn vrouwen vanuit veel landen, we zien onder andere Zimbabwe, Columbia, Algerije en ook vijf Nederlandse meisjes. Na een paar kilometer was er een terras met koffie, thee en gebak. De meiden gingen langs. Het peloton viel snel uit elkaar gevallen. In groepjes zagen we ze langs komen. Sommige reden helemaal alleen.

Daarnaast was er een groot aantal politie motorrijders en wagens van ploegleiders, bezemwagens, reserve fietsen, officials, pers, politie en vips. Waarschijnlijk reden er meer wagens zinloos hun rondjes achter en tussen de fietsers.

Aan het begin van de winkelstraten in het centrum ging het serieus regenen. We schuilden onder een afdakje terwijl de meiden rondreden op hun dunne bandjes, in hun wielerpakje over het gladde asfalt alsof er niets veranderd was. Vanuit de wagens werden er geen regenjackjes aangereikt ze ploeterden verder in de koude regen op het gladde asfalt.

Wij liepen de stad verder in, de winkelstraat was druk. Mooie gebouwen langs de kant. Een doedelzakspeler gaf het schotse gevoel.

De fietsroute gaat dwars door het gebied, zeer bochtig en een paar steile klimmetjes. Bijna iedere weg is afgesloten, met hekken en vrijwilligers die, als er geen fietser of auto aankomt, het hek openen en de voetgangers doorlaten. Langs de route staan in de hoeken vrijwilligers met rode vlaggen, zodra die iets zien aankomen fluiten ze hard en tonen een rode vlag. Dan sluiten ze de oversteek plek. En dan wacht iedereen geduldig, het zijn er veel, maar niemand klaagt.

Op de terug weg doen we nog een lunch. Voor het eerst een echte ‘Fish and Chips’. Een schelvis met een jasje van gebakken deeg uit heet frituurvet op een bord. Ernaast wat patat en wat gekookte doperwten. Niets meer, maar ook niets minder. Simpel en voedzaam. Alles moet een keer geprobeerd worden dus dit hoogtepunt van de Engelse keuken ook. Als we verder teruglopen zijn ondertussen de mannen belofte begonnen met hun wereldkampioenschap. Zeven rondjes, honderd kilometer op dezelfde manier.

Op ons terras kijken we naar onze ‘Highland Coo’, een replica van Schotse hooglander. Dezelfde harige koe als in de duinen bij IJmuiden staan. Een pluche pop met twee hoorntjes in de kleuren van de UCI (de wereld wielrenners bond). We aaien tussen zijn hoorntjes. En bestellen nog een rondje.

De anderen kijken begrijpend, ze hebben er waarschijnlijk stiekem ook een gekocht.

Glasgow, Zaterdag 5-Augustus-2023