Glasgow | Wereldkampioen Wielrennen

Er gaat een golf van afschrikking door de omstanders. Iedereen die langs het hek in de bocht staat en de wedstrijd op zijn telefoon volgt kijkt geschrokken. Het verhaal wordt direct onder elkaar gedeeld. Minimaal honderd toeschouwers om ons heen praten er over. Mathieu is gevallen.

Wij pakken ook onze telefoon, openen de live stream en zien hem gewoon op zijn fiets zitten. Hij nadert een bocht, gaat er voorzichtig in, maar ligt ineens tegen het asfalt onder het dranghek. Eindelijk had hij een goede voorsprong op zijn drie achtervolgers en ineens is het weg. Het wereld kampioenschap was binnen handbereik maar was ineens weg.

De Schotten naast ons schreeuwen dat hij alweer rijdt. Dat hij niet ingehaald is. Dat hij nog steeds voor ligt. Even later zien wij het ook, de Nederlandse streaming loopt achter, de werkelijkheid is een minuut eerder. De mannen naast ons houden ons op de hoogte. Wij bergen onze telefoon op en horen van onze buren dat Mathieu weer uitloopt, dat hij hooguit vijftien seconde verloor van zijn veertig seconden voorsprong.

De dag stond volledig in het teken van deze wedstrijd. Bij de start zaten we voor de televisie in ons appartement. Met een gebakken ei op ons bord. We zagen de kopgroep ontstaan. De lange wachttijd tijdens de demonstratie. Toen ze Glasgow inreden gingen we naar buiten. Ze passeerde de eerste keer, de kopgroep en daarna nog een redelijk groot peloton. Het was gezellig, wildvreemde mensen die elkaar groeten. Korte gesprekjes. Een Duitser welke zijn vlaggenstok uitvouwde en met de vlag eraan zwaaide toen ze langskwamen. Ook al waren zijn landgenoten allang uit de top verdwenen. Toen hij doorliep vergat hij zijn vlaggenstok in te vouwen en kwam vast te zitten onder een bord. Twee kinderen met een bord waar ‘Wout’ opstond die ze ophielden. Iedereen had tijd voor elkaar, een geheel nieuw ervaring.

Iedere vijfentwintig minuten zagen we de kopgroep oplossen en het peloton uitdunnen. Bij het museum een groot scherm met live televisie en honderden mensen in het gras. Tussen de vijfde en de zesde ronde namen we een lunch in het museum. Toen we buiten kwamen begon het te regenen. Maar de buien trokken weg naar de stad.

Bij zevende ronde werd het spannender, bij negende ronde was de kopgroep nog maar vier man. De Belgische kinderen lieten we voor ons staan zodat ze Wout konden toejuichen. Ze schreeuwde zo hard dat de wielrenners bijna de bocht uitvlogen van de schrik. Twintig minuten wachten op de volgende ronde was te lang. Ook wij keken nu af en toe op onze telefoon naar de uitzending. De spanning steeg.

Totdat hij viel, en weer opstond. Vanaf dat moment was iedereen om ons heen ineens voor Mathieu. En wij waren de enige Nederlanders in deze bocht. Alle Schotten en Engelsen waren supporter geworden. Tien minuten na zijn val vloog Mathieu weer voor ons langs, zijn shirt gescheurd en wat bloed op zijn knieën. Iedereen juichte, behalve de twee kinderen. Ze werden kwaad, tranen vloeiden en hun vader moest ze troosten.

Direct na de passage lopen we naar ons appartement, zetten de BBC aan en zien de laatste kilometers op de televisie. Na achtendertig jaar een Nederlandse wereldkampioen. Wij waren erbij.

Glasgow, Zondag 6-Augustus-2023