Drie cruiseschepen

Zondag ochtend staan we om half elf alweer in de sportschool. De busrit gaat nu helemaal goed dus dat hebben we nu wel door. Daarna lopen we nog wat rond en rusten in de middag. De verkoudheid en het griepje begint ondertussen ook echt vervelend te worden. Na de avond stappen en de ochtend sporten is het lichaam even op.

Maandag ochtend, na vijf dagen rust op straat dachten we dat dit normaal was. Maar ineens is het druk, de trottoirs stromen over met toeristen. Zonder uitkijken botsen ze tegen ons op. Sommige stukken in de steegjes is het zo druk dat we moeten wachten tot de rondkijkende menigte weer in beweging komt. Als we de straten uit zijn zien we op de brede boulevard de oorzaak. Drie varende woonwijken met flatgebouwen van tien hoog op het dek zijn in de haven afgemeerd.

De stad is in één nacht gegroeid met minimaal tienduizend tijdelijke bewoners die nu allemaal, half verdwaald en doelloos rondstrompelen op hun zeebenen.

We lopen verder, over de boulevard richting de kabelbaan. Vorig jaar hadden we het grootse uitzicht tijdens deze tocht naar boven al bewonderd. Alleen zijn we toen niet verder gekomen als de trappen van de kerk in het dorpje Monte. Het park bij het eindstation en de botanische tuin aan het einde van het tweede deel, van de kabelbaan, hadden we niet bereikt. We waren te druk bezig met kaartjes kopen op onze telefoon wat niet echt lukte. Dus nu moet dit toch echt een keer gaan gebeuren. Als we het basisstation naderen zien we dat de horde toeristen niet alleen in de straten zijn maar zich ook al in een lange rij hebben opgesteld. Met hetzelfde idee als ons.

We keren direct om, aansluiten in de rij is geen optie. Lang wachten en er dan boven achter komen dat het ook daar te druk is om te genieten heeft geen enkel nut. Het lot van de toerist op zijn cruisevakantie is drukte want overal waar hij aanlegt is het druk doordat er minimaal een cruiseschip binnen ligt. Wij hebben een keuze en kunnen uitstellen. Even staan we vertwijfeld dan besluiten we naar het Pico Fort te lopen. Vorig jaar zaten we er vijftig meter vandaan maar was het gesloten. Nu hoopten we op beter.

De wandeling die we vorig jaar bijna dagelijks liepen gaat 75 meter omhoog over een kilometer. Gemiddeld 7,5% met gladde steentjes over een zeer smal voetpad langs een autoweg en deels zonder voetpad. Nu was de deur wel open. Een oud leeg fort. Hoge stenen muren en verder niets. Geen oude kanonnen bij de gaten, geen museum met wapens of bordjes met uitleg. Een paar mooie bomen bij de ingang maar verder alleen maar leeg kaal steen. Geel geschilderd. Het moet er tweehonderd jaar geleden druk zijn geweest met militairen nu is het uitgestorven. Wat trappen omhoog naar het dak, het hoogste punt, met geweldig uitzicht. Naast een ander stel, dat met een tuctuc naar boven is gekomen, en een oude opzichter, zijn we alleen. Deze historische toeristen attractie is duidelijk te ver, te steil of niet interessant genoeg voor de verwende cruise toerist..

Na de wandeling terug, in de heerlijke zon, en een kort bezoek aan de supermarkt is het tijd voor een zondagse lunch bij de 'Golden Gate'. Het restaurant en terras naast 'De Ritz'. Grote pullen koud bier en volle glazen goede witte wijn in de schaduw tegenover een zanger met gitaar die vooral Portugese nummers speelde. Het echte relaxte zondagmiddag gevoel. Een heerlijke snack onder het kijken naar de continue stroom cruisegasten op weg terug naar hun schip, zodat ze op tijd aan boord zijn voor hun diner.

Er komt van alles voorbij.

Madeira, zondag 4 februari [e-38] maandag 5 Februari 2024