Zondag rust tijdens Carnaval

Opstaan na de grote carnaval parade is extreem zwaar. Niet dat we wat gedaan hebben maar bijna vier uur stilstaan achter een dranghek, met vier rijen mensen achter je, is niet niks. De kuitspieren voelen aan alsof ze van steen zijn. Bij iedere belasting ligt de kramp om de hoek. Ook de rug stribbelt bij iedere beweging tegen met pijnschuiten die zeggen dat stil in bed liggen beter is. En het hoofd loopt nog over van de vele, niet te verwerken, mooie indrukken van de dansende deelnemers.

Als we eindelijk de kracht hebben om uit bed te komen bedenken we ons dat de gym vandaag zeker geen goed idee is en dat we het vandaag zeer rustig aan gaan doen. De winkelstraat onder ons balkon is bijna uitgestorven. Een lege straat met een blauwe lucht erboven. Het is zondagochtend, alle winkels zijn dicht en er zijn geen cruise schepen in de haven. Er heerst een ouderwetse zondagse rust.

We beginnen met een stevig ontbijt van gebakken eieren met spek, koffie, thee en een gedownloade Nederlandse krant. Verder even helemaal niets.

In de krant, naast de lachwekkende Nederlandse politiek en de schrikwekkende oorlogen in de wereld, verwonderen we ons over de artikelen over het Nederlandse carnaval. Ooit het grootste lokale feest beneden de rivieren, maar nu verworden tot een soort landelijk drankfestijn, met grote tegenstellingen tussen het lokale carnaval in de kroegen en de georganiseerde events op de grote pleinen in de steden. Twee soorten publiek en muziek die onderling strijden om de consument en de ruimte.

Hier was het vooral een beschaafd feest, ouders met hun kinderen die kijken naar een optocht. En ook vannacht was het na een uur of één rustig op straat. We hebben nergens brallende of dronken feestvierders gezien. Nergens busjes met politie om de orde te bewaken.

En als de stad en wij voldoende hersteld zijn eten we een lunch en lopen daarna wat door de straatjes. We eindigen bij het Golden Gate terras om rustig naar de passanten te kijken. Een betere zondagmiddag bestemming is bijna niet te bedenken. Heerlijke temperatuur en in de schaduw, met wat samba muziek op de achtergrond, de middag voorbij laten glijden. Niets hoeft. Om een uur of vier gaat er ook nog een grote brassband voor de deur spelen. De ideale zondagmiddag.

Als het avond wordt lopen we naar het congres centrum. Dat zit tot de nok vol. De muzikanten van het symfonie orkest zijn volledig verkleed en de dirigent doet tussen de klassieke nummers een klein stukje cabaret met vooral veel contact met de zaal. Een lachende en klappende zaal gevolgd door een klassiek muziekstuk met soms een stukje ballet. De danser was de mooie jongen die gisteren danste op het plein. Aan het einde was er nog een folklore groep, met instrumenten en zang. En lokale volks muziek. De notabelen van de stad en de toeristen klapten en zongen mee. Hoge cultuur tijdens carnaval.

Wij snacken nog wat en gaan door naar een rock concert in de tent. Een geweldige coverband, goede oude rock nummers, heerlijk gebracht door een zangeres en een gitarist die zingen en hun uiterste best doen om de zaal in beweging te krijgen. Omdat de zaal weer gevuld is met de driehonderd plastic stoeltjes gaat de zaal niet verder als een luid applaus aan het einde van ieder nummer, maar tijdens de nummers bewegen ze hooguit hun hand, in het ritme van de muziek, op hun knie.

Het wordt te veel voor ons. Na acht concerten kunnen we definitief vaststellen dat het lokale publiek niet kan bewegen en de aanwezige toeristen niet durven te bewegen. Of andersom. De twee soorten publiek lijken elkaar in de houtgreep te houden. Er gebeurt niets, helemaal niets. Zelfs de notabelen in de met velours beklede stoelen in de concertzaal bewogen meer.

Het is vreemd, gisteren swingde er 1.600 lokale vrouwen, voor de helft schaars gekleed schaamteloos voor een groot publiek en hier zitten ze verstijft op hun stoeltje. Het is duidelijk tijd voor een landelijke evaluatie met een plan.

Met verplichte pasjes in een parade doen ze mee, maar nu doen ze niets.

Als begin van de therapeutische behandeling zullen we ze een eerste sessie geven. Aan de kant, vrijwel aan de voorkant bij het podium, hebben we (hoofdzakelijk Jacq) anderhalf uur lang staan te dansen en te springen op de betonnen vloer. Onder het oude schoolmotto “voor doen, paar keer nadoen en daarna kan je het de volgende keer zelf”.

Morgenochtend wordt opstaan nog moeilijker of zelfs onmogelijk. Onze kuiten, knieën en ruggen zullen dienstweigeren. Maar we deden het graag, het volk helpen door een goed voorbeeld te stellen.

Madeira, zondag 11 februari