Bilbo rooms

Regen, grijs en nat zo worden we verwelkomd in Spanje, temperatuur van een graad of 15 maakt het zelfs koud. Eindelijk schijnt de zon in Nederland met het eerste zomerse weekend en wij reizen naar de regen, en als optimist hebben we de paraplu, regenjack en zelfs dikke trui thuis gelaten. Om 17:00 zwerven we door de zeven natte straatjes van de oude stad, casco viejo. De straten zijn nog leeg, de winkels dicht, de straatjes pittoresk maar verlaten, het voelt of we op een verkeerde plek of tijd zijn aangekomen. Als te vroeg aankomen op een feestje, bijna ongewenst maar nog wel getolereerd.

De vliegreis was voorspoedig, de luchthaven ging snel en de bus naar de stad, vrijwel vol met toeristen, was snel. En meer door geluk als door kennis stapten we op de juiste halte uit, doken een metro in en stonden na twee haltes in de oude stad. In de metro wat opgeschoten, dronken en baldadige jongeren, maar zondagmiddag in een verzopen stad zal dat er wel bijhoren. Nog steeds op goedgeluk lopen we naar ons hotelletje, vrijwel rechtstreeks, midden tussen de kleine straatjes in dit autovrije gebied, op gevoel.

In het hotelletje (Bilbo rooms) worden we ontvangen door een Spaanssprekend moedertje welke een compleet nieuwe manier van communicatie heeft ontwikkeld. Ze typt haar zinnen in een vertaalprogramma en laat de Engelse teksten op de PC lezen. Terwijl wij enigszins verregend zijn moeten we uitgebreid communiceren via een vertaalprogramma, ze is vriendelijk, lacht en typt weer een zin het programma, de ultieme vorm van communicatie. Terwijl de inhoud van de communicatie met onze woordjes Spaans en wat inleving ook wel zonder hulpmiddelen was gelukt.

De kamer is een verrassing, we vreesde dat "Bilbo" stond voor Bilbo Baggings uit Tolkien, een hobbit van een meter veertig groot. En dus dat de kamer op zijn formaat was gebouwd maar dat viel mee. In een oud pantje een mooie ruimer kamer met een leuke kleine alkoof midden in het oude centrum. Een leuk zitje met uitzicht in een levendig straatje, alleen nu op zondagmiddag nog vrijwel uitgestorven, dus naar buiten kijken en genieten van uitzicht zal nu niet lukken. Ons ongeduld dwingt ons de straat op, we willen de stad reuken, proeven, voelen. We willen de ontdekkingsreis van Spanje beginnen, de mensen observeren en de cultuur absorberen. De reis beginnen.

Op straat, nat, glibberig, fris en leeg. Net als dat je medelijden kan hebben met toeristen in Amsterdam op een regenachtige zondagmiddag hebben we medelijden met onszelf. we duiken de eerste bar in. Nemen een glaasje wijn en twee pixto's. Kleine broodjes, of stokbrood sneetje belegt, met heerlijke rauwe ham, sardines, witte vis (baccalo), mini ham bitterballetjes, tomaat en een scheutje olijf olie. Keuze uit wel twintig verschillende broodjes. We kiezen er drie, en het smaakt als een echt welkom, verrukkelijk. We lopen wat verder, het stopt met regenen, zuigen de eerste indrukken naar binnen. En gaan de volgende bar in, zelfde ritueel, de bar vol schalen met broodjes, heerlijke wijn, muziekje. We sloffen door, zelfde ritueel, eigenlijk is er maar een nadeel en dat is dat de wijnglazen niet echt vol worden geschonken, een bodempje en een mooi groot wijnglas, de helft van wat we in Nederland schenken. Maar ieder nadeel is een voordeel, nu is dit ritueel meerdere keren uit te voeren, we lopen van kroegje naar kroegje, nemen een pixto en langzaam komt het stadje tot leven. Het wordt drukker, restaurants en zelfs winkels gaan openen.

We twijfelen of we nog moeten gaan eten, maar als een lange starter eindigen we al om negen uur op onze kamer. De lokale bevolking gaat dan net uit eten maar wij zijn al vol en voldaan, met een zak verse koekjes van de bakker en wat koffie en thee liggen we op bed. Ons tijdschema moet zich nog aanpassen maar onze smaakpapillen niet, die hebben de weg al gevonden.....