Bilbao - Guggenheim

Guggenheim, de reden waarom de meeste toeristen naar Bilbao gaan, dus voor ons ook een verplichte stop. Een kwartiertje lopen over de prachtige boulevard langs de rivier, de temperatuur nog lekker, maar het gaat zeker warm worden vandaag, dat is al te voelen. Zoals alles in Bilbao is het schoon, breed, groot aantal joggers en fietsers over de brede autovrije route langs het water. Uiteindelijk om de bocht zijn we bij het museum, van buiten ziet het er uit als de foto's, titanium scheepsboegen, ronde lijnen, glimmend en omzoomd met een water. Fraaie lijnen, omgeven door een park, groot tegen de achtergrond van de oude hoge gebouwen en daarboven de groene heuvels. Een mooi modern gebouw, vorm, kleur maar meteen ook de vraag of binnen in al die vormen ruimte zal zijn voor een museum.

Na binnenkomst, een hoog atrium, betonnen ronde vormen onder het titanium dak, met ramen welke het licht mooi binnen laten stromen, tot de top kijkend, mooie architectuur. Daarnaast een mooie grote zaal, wel 100 meter lang, hoog, ronde vormen vol met sculpturen van Richard Serra. Dat wil zeggen stalen platen, vijf centimeter dik, gebogen, onbehandeld, meter of vijf hoog, vormen waar om je heen loopt of er in loopt. Groots en mooi van kleur, met steeds wisselend licht inval van roestbruin, bijna geel, tot donker onbehandeld staal, vlak maar onafgewerkt. Het werk heet "THE matter of time", indrukwekkend, alleen maar vorm in een grote lege ruimte. Eigenlijk zou je het werk van boven moeten zien, dat kan vanuit een klein balkonnetje in de hoek, geen mooie hoge loopbrug of zoiets, een gemiste kans voor zo'n mooi statement van vormloos ijzer.

Daarnaast is fotografie verboden, alsof vijf centimeter dik staalplaat stuk gaat van flitslicht. En aanraken van de "fragile material" is helemaal een taboe, en suppoosten bewapend met de wapenstok kijken hierop toe. Alsof kunst alleen bekeken mag worden. Niet aangeraakt, betast, vastgelegd in een foto, speelobject mag zijn. Nee, je mag het bekijken, de vorm, dat is alles.

De tweede tentoonstelling gaat over kunst in de oorlog, een rommeltje van zalen. Beginnend bij kunstenaars van 1938, en eindigend bij beelden uit 1947. Kunstenaars uit de werkkampen maar ook die welke in zuid Frankrijk ver van de bezetting hun werk maakten. Eigenlijk hangt er weinig indrukwekkende kunst, in kleine en rommelige zalen. Het idee dat dit museum van binnen nooit iets groots kan zijn klopt. De buitenkant is groots, de binnenkant ondergeschikt en het tentoonstellen (toch de kern van een museum) helemaal niet belangrijk. De derde tentoonstelling is er niet, gesloten. Buiten nog wel een paar tulpen, gekleurd en meters groot van Jeff Koons, en een enorme spin van tien meter en een vijver met mist.

Buiten het museum natuurlijk wel de leuke "puppy van bloemen" (40 meter hoog beeld van een puppy, volledig bedekt met bloemen) van Jeff Koons, leuke pop art. En waarschijnlijk ook de reden waarom er zoveel honden rond lopen in deze stad. Leuk, een beeld op straat, maar dan van bloemen en zomaar mooi.

We volgen de rivier naar het maritiem museum, het blijkt meer een historisch museum van de stad. De staal en de scheepsbouw industrie, de haven met de mooie brug waar we gisteren waren, de teloorgang, de overstroming van 1983 welke de helft van de stad wegvaagt. En de weder opbouw langs de rivier, met Guggenheim, de metro, de boulevard en de andere nieuwbouw. Een voorbeeld van opbouw. En dat in een maritiem museum, met mooie scheepsmodellen, zeemansverhalen en foto's. Wij zijn alleen in het museum, lopen rond, het is allemaal didactisch verantwoord, veel tekst en uitleg, mooi gemaakt.

Lunchen, op een terras vlak bij de sloop van het oude voetbalstadion van Atletico Bilbao, een betonnen kolos midden in de stad. De sloop is net begonnen, draglines breken stukken van de tribune af, stoeltjes waar jaren supporters gezeten hebben liggen in stapels op het oude veld. Waar we zitten staan de supporters te kijken, groepjes komen aanrijden op hun brommertjes om te kijken naar hun oude stadion, weer een stukje neergang of vooruitgang, want het nieuwe stadion wordt erachter alweer gebouwd. De oude supporter weent en neemt foto's maar straks zit hij waarschijnlijk beter maar dat weet hij nog niet. De opbouw van de stad bewijst dat er verbetering mogelijk is, maar of dat ook geld voor dit stadium weet je nooit.

Om het culturele dagje compleet te maken lopen we naar het museum van de schone kunsten. Een echt museum, mooie hoge zalen, met schilderijen en sculpturen, van de barok tot de hedendaagse kunst. Hier gaat het om de kunst, de schilderijen, het gebouw is functioneel, perfect licht, alles op de juiste pek. Mooie hoge ruimtes, de kunst waarvoor hij bedoelt is, en er hangen zeker een paar mooie doeken. Ook hier weinig mensen, die rondlopen en kijken.

Een groot, duur gebouw met weinig inhoud trekt tien keer zoveel bezoekers als een museum met kunst. Bekendheid en naam zijn belangrijker als inhoud en historie. De stalen kunst van Richard Serra is geweldig, maar de verpakking van Guggenheim is toch echt alleen maar verpakking en valt tegen.

Terug naar het echte leven, een wijntje op een groot plein, ouders zitten aan de rand, kinderen spelen in het midden. Een buitenleven wat wij niet kennen. Midden in de stad, ouders welke lekker zitten te kletsen na een werkdag en de kinderen ravotten op het plein. Sommige ouders kijken vanuit het terras met een wijntje, in de zon, bij een graad of dertig naar hun kroost, zo relaxed zie je het zelden. Door de zon en de warmte lijkt het ook een soort rokjes dag, iedereen is vrolijk en kleurig.

Daarna eten we, volgend terras, kijkend naar het flanerend volk, de toeristen en dezelfde bewoners van Bilbao die hun hondje uitlaten. Je zou hier oud kunnen worden, zo relaxed, schoon, ruim, dit is het goede leven. Wat een geweldig stadje is dit, met zijn historie en toekomst.