Bilbao - Madrid

We verlaten Bilbao zoals we gekomen zijn, in de regen. Na drie mooie dagen is nu de wind weer gedraaid en komt er koude natte lucht vanaf de Golf van Biskaje de stad in. Maar van ons hotel naar het station is vijfhonderd meter lopen, en dat redden we wel. Ontbijtje op station, op tijd de trein in, en probleemloos vertrek. Een Spaanse hoge snelheidslijn welke het eerste stuk over gewoon spoor gaat. Door de bergen, volledig in de mist, laaghangende bewolking of zelfs lichte regen.

De stukken die we zien zijn mooi, hoge bergen, diepe kloven waar de trein door heen glijd, en lange tunnels. De trein is vrijwel leeg, van de veertig stoelen in onze wagon zijn er tien bezet. Totaal zijn er maar vier wagons en een restauratie wagon. Stoelen zijn ruim, een rij van twee en een rij van een. En dat voor de "Turista" klasse, de eerste klasse moet nog beter zijn. En het kost ook bijna niets, 26 euro per persoon voor een afstand van 400 kilometer. Wel vijf uur, boekje lezen, naar buiten kijken, spelletje spelen op de iPad, en vooral de benen laten rusten na drie volle dagen op pad geweest te zijn in Baskenland.

Na een paar uur wordt het lichter, de zon breekt door, de bergen worden heuvels, wegen, een dorp en graan. Weinig veeteelt maar velden vol graan, mooie eindeloze velden. De trein komt op het snelle spoor en maakt snelheid. Het groene land zoeft voorbij, groen en rood, velden vol klaprozen. Totaal zijn er iets van vijf stations, vrijwel niemand stapt in of uit. Een zinloze, mooie treinverbinding, maar het is werkelijk perfect. Onbegrijpelijk dat iemand een vliegtuig zou nemen. We rijden van het centrum van Bilbao naar het centrum van Madrid, bekijken het land en genieten.

Vijf minuten van perron naar metro, acht haltes onder de grond en op de Gran Via bovenkomen, vijftig meter van ons hotel. Beter als dit is niet mogelijk. Na een korte douche de straat op, 34 graden, warme wind, en miljoenen toeristen en Madrilenen op straat.

Drukte, warmte, stof, we moeten ons aanpassen. Na de rust van de provincie stad naar het hart van een metropool. We slenteren, proberen zonder de kaart onze eerste oriëntatie ronde. Zonder doel, gewoon een rondje. De manier om het richtingsgevoel te ontwikkelen en de stad te leren, te begrijpen. En ondanks de hitte vinden we al de leuke straatjes, de mooie terrassen, lopen al langs het Prado, vinden al de grootste winkelstraat.

De stad begint al goed te voelen, ook al is het wel druk, en zien we de eerste demonstratie, 200 schreeuwende en fluitende bejaarden, met doeken tegen de grote banken. Ze zijn in de hitte zo opgeladen dat ze bonje krijgen met automobilisten en een winkel van Telefonica proberen te enteren. De politie heeft het moeilijk om de bejaarden onder controle te houden. Het lijkt een beetje folklore, zinloos om zo te demonstreren, en de agressie, maar het toont wel hoe het volk zich hier ergert in deze crisis aan de banken.

Morgen, cultuur, het Prado, weer een verplicht nummer en het Thyssen-Bornemisza, waarschijnlijk meer onze stijl.

De temperatuur morgen 35 graden, zon, heet en stoffig.