Madrid - Prado

Een pleintje, aan een zijde een theater, een klimrek voor kinderen, in het midden ruimte en rondom terrassen. De hitte van de dag waait langzaam weg, een zwoele avond, kraakheldere nacht met een maantje, een graad of 28 met een heerlijk windje. De accordeonist speelt wat oude deuntjes en wij genieten van een heerlijk etentje. Vanuit het enige terras met tafelkleedjes genieten we van de flanerende mensen, vrijdagavond en een heerlijk drukte. De theatergangers in lang en deftig tussen de joggers. De compleet misplaatste leggings of super mini rokjes tussen de oude mannen in zwart met stropdas. Van kinderen tot hoog bejaard, alles krioelt door elkaar.

Het eten is lekker, een visje en een schotel hamplakjes, gazpacho, salade, erwten met stukjes ham. Allemaal simpele gerechten, geen moeilijk gedoe, gewoon goed en simpel. Beetje goede olie erover en een lekker stukje brood. Een goed einde van een zware dag, een echte dag als toerist.

Als toerist, op tijd bij het museum, de wekker gezet. Stipt om kwart voor tien bij de ingang, met van te voren gekocht kaarten. Dat laatste was ook verstandig, een rij van een halve kilometer. Via de zijingang gaan we exact om tien uur als derde het Prado binnen. We lopen door de lege zalen, zonder doel en ook zonder echt te kijken. Achter ons vult het museum zich, met schoolklassen, Japanners net hun eeuwige gidsen, Amerikanen met hun individuele gids en overigen. Natuurlijk zullen er tussen de horden een paar echte kunstliefhebbers bevinden, mensen met cursussen, studies of interesses in kunstgeschiedenis maar de indruk is toch dat het grootste deel rondloopt met een folder van de top 50, een kort stukje tekst per schilderij en verder amper weet waar men naar moet kijken.

Een museum vol oude schilderijen, veel uit de vijftiende en zestiende eeuw, Spaans of relevant voor Spanje, veel bijbelse taferelen, zoals de schilders in die eeuw dachten over de eerste eeuw, over hun God, Jezus of andere bijbelse taferelen. En ook veel portretten of groepen, de nobele van die tijd, de koningen en hun aanhang. Vrijwel altijd het object in het midden. Soms verfijnd maar ook soms grof, kleurrijk of donker. Duidelijk dat de opdrachtgever goed in beeld moest, echte vrijheid van meningsuiting ontbreekt volledig. Dit is de tijd van de Spaanse inquisitie, de overwinning van het rooms katholicisme over de islamitische invloeden, de start van de Spaanse monarchie vanuit Madrid. De onderdrukking van de protestanten in de Nederlanden maar ook in Spanje, de heksenjacht, etcetera. De achtergrond ontbreekt, de schilderijen zijn alles.

We lopen rond, zonder een lijst van de 50 belangrijkste werken, toen mooi geschilderd, maar teveel plaatjes, niet mijn stijl. Het Prado is een verplicht nummer, en dat hoort het ook te zijn. Madrid zien zonder Prado kan niet, maar ik hoef het hopelijk niet mooi te vinden.

Na de lunch het tweede museum, Thyssen-Bornemisza, een privé collectie. Wat latere kunst, opvallend veel Nederlands werk uit de zestiende en zeventiende eeuw. Maar ook later werk, een verdwaalde Hopper, Rothko, VanGogh, Manet, Kandinsky etcetera. Mooie werken, mooi museum maar toch het gevoel dat veel geld, van alles wat kopen, niet gelijk is aan echte keuzes. Het hangt logisch bij elkaar, naar tijd en land van origine, maar er is geen verhaal, geen lijn.

Wederom een mooi museum, maar geen verhaal, een boek met verschillende verhalen welke niets met elkaar gemeen hebben.

Daarna nog een wandeling door de botanische tuin, bij 34 graden misschien teveel. Misschien geen keus kunnen maken en alles willen zien. De hele dag bezig, lopend van museum, naar museum, van zaal naar zaal, alles willen zien, alles willen meemaken. De toerist zijn inplaats van de reiziger.

Maar de avond, het terras, het wijntje, maakt veel goed. Toch weer even de reiziger, de toeschouwer.