Bagatelle, Eerste safari Namibia

Schaduw, op zoek naar een donkere plek, uit de zon blijven en zoeken naar een klein beetje wind. Dat is waar we ons de middag mee bezig houden. We zitten op ons kampeerplekje in middaghitte van Namibië, een graad of 35 in de schaduw, en zelfs in de schaduw begint de huid rood te kleuren en wat te trekken. Ook de bevrijdende wolkjes en wind zijn er nog niet, het lichaam moet nog wennen aan deze temperaturen, het voelt nog te heet om lekker te zijn. Zolang je bezig bent gaat het, maar nu we een middagje zitten te relaxen voelen we de hitte, droge hitte, niet vervelend, maar wel net te veel. Het maakt vermoeid.

Ook de natuur om ons heen komt tot stilstand, geen vlinders, vogeltjes of insecten meer. De middaghitte is om te rusten voor de dieren, wij proberen te schuilen voor de hitte. Voor de regen schuilen lukt, maar voor de hitte, zonder Air conditioning, lukt niet, en in de camper onder de volle zon ook niet. We lijden, lezen een boek en genieten van het uitzicht. Schuilen voor de hitte is als schuilen voor het water als je zwemt. Dat kan niet dus kan je er beter van genieten.

In de ochtend was het nog fris, beetje koud, en het dierenleven was actief, om zeven uur s'ochtends zaten we al in een open jeep voor onze eerste safari, gekleed in spijkerbroek en windstopper, een graad of achttien, als enige twee gasten worden we opgehaald en rond gereden in een gebied rond de zoutpan tegenover de Lodge. De zoutpan is omgeven door rode duinen (fijn rood zand, in heuvels met dalen en toppen zoals de Nederlandse duinen, en begroeit met een soort helmgras, bosjes en bomen). Het blijft een vreemd gebied, hoe zou het ontstaan kunnen zijn, op 1700 meter boven de zeespiegel een opgedroogd zoutmeer en zandduinen er omheen?

De dieren zijn er wel anders als in onze duinen, en we zien er veel. Als eerste twee giraffen welke ons welkom heten, van hoogte kijken ze op ons neer, schudden meewarig hun hoofd als we onze zoektocht beginnen. Maar we passeren hordes springbokjes, gazelle, een paar wildebeesten, kudu's, struisvogels, zebra's etc.

We rijden rond zien een struisvogelnest met tien eieren, krijgen uitleg dat het mannetje de eieren maakt bij verschillende vrouwtjes, die verzameld in een nest, en dan een vrouwtje kiest wat overdag op het nest zit om de eieren uit te broeien en in de nacht doet hij het zelf. Een fanatiek baasje. Ook zijn er bomen met geweldige vogelnestjes eronder. Niet een aantal kleine maar eigenlijk een groot nest gemaakt van takjes waar wel 70 vogeltjes in kunnen nesten. Wel vier meter groot en wel 70 kilo zwaar. Met een ingang aan de onderkant zodat slangen er niet zomaar in kunnen.

Toch weer vreemd dat er in de natuur dit soort samenwerkingsverbanden zijn, de dominante mannelijke struisvogel versus de samenwerkende kleine vogeltjes. Zonder leider weet iedereen daar zijn taak, geen vragen, gewoon onderdeel zijn van een geheel.

Werkelijk een schitterend gebied, groen en vol wild. We eindigen de rit over de zoutpan. Een compleet zandmeer van wel 10 kilometer lang en 2 breed, met op het zand een harde zoutlaag. Vlak als een echt meer, met ook oevers, bosjes, groen gras waar de duinen weer beginnen.

Na de ochtend safari, het uitgebreide ontbijt voor ons hutje, de warme middag, waarin we schuilen voor de hitte, met een boek of een Sudoku in de schaduw doen we ook nog een kleine "sundowner" safari. Cheetah voeren en een drankje op een hoge duin om te kijken naar de zonsondergang boven het uitgestrekte gebied. Bij de Lodge hebben ze drie cheetah's in een omsloten gebied. Loslaten lopen is hier geen optie meer, ze kunnen niet zelf jagen en voor hun eten zorgen omdat ze dat nooit geleerd hebben, ze zijn te vroeg verstoten door de moeder en zijn hier als wees binnen gekomen. Nu zitten ze in een gebied van 10 voetbalvelden groot, bebost, gras. En worden ze iedere dag gevoerd.

We rijden met de gids het gebied in, ver weg van de beesten klimt hij uit de jeep. De cheetah's komen op volle snelheid (80 km/uur) aangehold, hij moet het vlees op tijd weggooien om het te overleven. De drie cheetah's pakken hun vlees, rennen weg en eten hun maal. In de jeep kan je daarna dicht bij ze komen, terwijl de beesten genieten kijken wij toe.

Het lijkt een beetje circus, maar de beesten weten niet beter, krijgen te eten en liggen verder de rest van de dag lekker te slapen. En eigenlijk doen ze dat ook in het wild zo, alleen moeten ze jagen op hun eten, maar zodra ze een prooi hebben, eten ze en liggen daarna ook te rusten. En het blijven mooie dieren om zo dichtbij te zien, zelfs als het een beetje circus is. We stappen uit de jeep en staan op 10 meter van een etende cheetah. En daarna op een duinpan te praten met een Duitser welke het toch wel jammer vindt dat de Duitse invloeden in Namibië afnemen.... Ze zijn er in 1918 uitgegooid, er wonen maar 2% Duitsers maar dat ze dan ook nog straatnamen veranderen van Duitse helden naar Afrikaanse, het is een schande.

We eten in de Lodge, een goed drie gangen menu, een lekker wijntje, vier tafels met blanke, bedient door zwarte Namibiërs. Is toch nog niet zoveel veel veranderd lijkt het.