Meyrueis - De Renner
13 September 2017 | Frankrijk, Meyrueis
“Ik zet mijn fiets in elkaar. Vanaf terrasjes kijken toeristen en inwoners toe. Niet-wielrenners. De leegheid van die levens schokt me.”
De eerste zin uit het boek “De Renner” van Tim Krabbe lijkt nu meer waar als ooit. Je vraagt je af wat al die toeristen de hele dag doen, naast het winkelen en het lunchen is er na twee uur in de middag helemaal niets te doen. Zeker in een plaatsje als Meyrueis (de plaats waar deze historische zin wordt uitgesproken, bij het begin van de wielerwedstrijd over de Mt Aigouel) bij matig weer en met maar een paar winkeltjes, welke ook allemaal sluiten in de middag. Verder zijn er alleen maar zeer steile, glibberige wandelpaden de kloof uit en wat wegen in de kloof.
We zijn hier gisteren aangekomen vanuit Cahors, een zeer mooie autorit en bij aankomst om drie uur in de middag maakt de pizzeria nog een enorme pizza en flammenkuchen voor ons (wat in Frankrijk natuurlijk niet normaal is, immers na tweeën sluit normaal de keuken). Daarna terug naar onze woonhut, een camping op een paar honderd meter, waar we nog net voor de eerste dagelijkse regen binnen zijn. Voor een rustige avond, waarbij er zeker geen eten meer nodig was.
De volgende ochtend, acht graden met koude wind en grijze natte lucht. Na ontbijt doen we de wandeling door het plaatsje, prachtig gelegen in de kloof, riviertje en een paar mooie bruggetjes. Verder wat winkeltjes, restaurants, terrassen en hotels. We bezoeken alle winkeltjes, drinken een bakje koffie maar om twaalf uur hebben we alles gezien. De keuze is simpel, een uitgebreide lunch - en daarna niets – of op de fiets. We doen het laatste, zonder lange fietsbroek (ligt thuis) maar wel met drie lagen shirtjes en een regenjackje. Bij twaalf graden rijden we door het dorpje en zien de dik aangeklede toeristen op straat lopen op zoek naar vertier en voelen hun leegheid. Wij fietsen in onze korte broek voorbij. Door de inspanning worden we warm, een klein uurtje door de kloof naar Rozier. Een koffie/thee/gebak en weer terug. Daarna alleen nog even volle kracht naar de col de Perjuret. En zelfs aan het einde van de middag een eerste zonnetje. Voldaan en een beetje moe eten we heerlijke Pasta uit ons eigen keukentje in de camper.
De volgende dag, hetzelfde weerbeeld. Ik klim op mijn fiets om de Mt Aigoual te beklimmen via de col de la Sereyrede. Een lange klim, het begint met drie kilometer van zes procent – bezweet uit de kloof gaat het verder op de hoogvlakte. En klimt het gestadig met twee tot drie procent van negenhonderd naar zestienhonderd meter. Hier rijd ik de mist in, de onderkant van de wolken. Nog wat verder gaat het regenen en waaien. Alleen rijd ik het rondje van zestig kilometer. Ik zie ergens twee mountainbikers verder wat auto’s, motors, een vosje, een hertje en een uil. Bij het observatorium, de top van de berg, zie ik niets van het mooie uitzicht, er is alleen grijze mist. Daarnaast waai ik bijna uit mijn korte fietsbroekje.
Naar beneden wordt het weer droog en neemt ook de wind weer af. De temperatuur stijgt en net als de dag ervoor verschijnt er aan het einde van de middag toch nog een zonnetje. Jacqueline bezoekt de markt, en zit in het zonnetje te lezen als ik doorweekt terug kom.
Daarna met wat vrienden welke langskwamen, in het beste restaurant van Meyrueis gegeten. Deze gaat pas om 19:30 uur open en zat, buitenseizoen op een gewone woensdagavond om acht uur al, helemaal vol. De grootste specialiteit, Aligot, is een soort aardappelpuree met gesmolten kaas en knoflook. Dat levert een dikke, zeer dikke massa op. De bediening schept een lepel uit de pan, laat de puree van de lepel afglijden als hele dikke verf en knipt het met een schaar door als er genoeg op het bord ligt. De aardappelpuree moet je daarna in plakjes snijden om met een stukje vlees of salade te eten.
Lijkt me geen gerecht voor bij een dieet. En daarnaast ook nog de gewoonte, om als je zo stom bent te zeggen dat je dit nog nooit gegeten hebt, je met de aardappelpuree te dopen. Een klodder op je hoofd, het is ook zo dik dat het er toch niet afloopt. Maar met de vreemde naam van dit restaurant “Le jardin des Glaces” en mede door de late opening, waardoor de Pastis op het terras ook lekker smaakte, heb ik de doop waardig afgenomen. En hebben we ook de eerdere bezoeken aan dit mooie dorp, toen samen met Tim Krabbe in een rondreis om het boek te herdenken, uitvoerig besproken.
En wellicht is fietsen toch niet altijd de enige of beste oplossing van de leegheid. Een goed boek of goed gezelschap is ook mogelijk.
De eerste zin uit het boek “De Renner” van Tim Krabbe lijkt nu meer waar als ooit. Je vraagt je af wat al die toeristen de hele dag doen, naast het winkelen en het lunchen is er na twee uur in de middag helemaal niets te doen. Zeker in een plaatsje als Meyrueis (de plaats waar deze historische zin wordt uitgesproken, bij het begin van de wielerwedstrijd over de Mt Aigouel) bij matig weer en met maar een paar winkeltjes, welke ook allemaal sluiten in de middag. Verder zijn er alleen maar zeer steile, glibberige wandelpaden de kloof uit en wat wegen in de kloof.
We zijn hier gisteren aangekomen vanuit Cahors, een zeer mooie autorit en bij aankomst om drie uur in de middag maakt de pizzeria nog een enorme pizza en flammenkuchen voor ons (wat in Frankrijk natuurlijk niet normaal is, immers na tweeën sluit normaal de keuken). Daarna terug naar onze woonhut, een camping op een paar honderd meter, waar we nog net voor de eerste dagelijkse regen binnen zijn. Voor een rustige avond, waarbij er zeker geen eten meer nodig was.
De volgende ochtend, acht graden met koude wind en grijze natte lucht. Na ontbijt doen we de wandeling door het plaatsje, prachtig gelegen in de kloof, riviertje en een paar mooie bruggetjes. Verder wat winkeltjes, restaurants, terrassen en hotels. We bezoeken alle winkeltjes, drinken een bakje koffie maar om twaalf uur hebben we alles gezien. De keuze is simpel, een uitgebreide lunch - en daarna niets – of op de fiets. We doen het laatste, zonder lange fietsbroek (ligt thuis) maar wel met drie lagen shirtjes en een regenjackje. Bij twaalf graden rijden we door het dorpje en zien de dik aangeklede toeristen op straat lopen op zoek naar vertier en voelen hun leegheid. Wij fietsen in onze korte broek voorbij. Door de inspanning worden we warm, een klein uurtje door de kloof naar Rozier. Een koffie/thee/gebak en weer terug. Daarna alleen nog even volle kracht naar de col de Perjuret. En zelfs aan het einde van de middag een eerste zonnetje. Voldaan en een beetje moe eten we heerlijke Pasta uit ons eigen keukentje in de camper.
De volgende dag, hetzelfde weerbeeld. Ik klim op mijn fiets om de Mt Aigoual te beklimmen via de col de la Sereyrede. Een lange klim, het begint met drie kilometer van zes procent – bezweet uit de kloof gaat het verder op de hoogvlakte. En klimt het gestadig met twee tot drie procent van negenhonderd naar zestienhonderd meter. Hier rijd ik de mist in, de onderkant van de wolken. Nog wat verder gaat het regenen en waaien. Alleen rijd ik het rondje van zestig kilometer. Ik zie ergens twee mountainbikers verder wat auto’s, motors, een vosje, een hertje en een uil. Bij het observatorium, de top van de berg, zie ik niets van het mooie uitzicht, er is alleen grijze mist. Daarnaast waai ik bijna uit mijn korte fietsbroekje.
Naar beneden wordt het weer droog en neemt ook de wind weer af. De temperatuur stijgt en net als de dag ervoor verschijnt er aan het einde van de middag toch nog een zonnetje. Jacqueline bezoekt de markt, en zit in het zonnetje te lezen als ik doorweekt terug kom.
Daarna met wat vrienden welke langskwamen, in het beste restaurant van Meyrueis gegeten. Deze gaat pas om 19:30 uur open en zat, buitenseizoen op een gewone woensdagavond om acht uur al, helemaal vol. De grootste specialiteit, Aligot, is een soort aardappelpuree met gesmolten kaas en knoflook. Dat levert een dikke, zeer dikke massa op. De bediening schept een lepel uit de pan, laat de puree van de lepel afglijden als hele dikke verf en knipt het met een schaar door als er genoeg op het bord ligt. De aardappelpuree moet je daarna in plakjes snijden om met een stukje vlees of salade te eten.
Lijkt me geen gerecht voor bij een dieet. En daarnaast ook nog de gewoonte, om als je zo stom bent te zeggen dat je dit nog nooit gegeten hebt, je met de aardappelpuree te dopen. Een klodder op je hoofd, het is ook zo dik dat het er toch niet afloopt. Maar met de vreemde naam van dit restaurant “Le jardin des Glaces” en mede door de late opening, waardoor de Pastis op het terras ook lekker smaakte, heb ik de doop waardig afgenomen. En hebben we ook de eerdere bezoeken aan dit mooie dorp, toen samen met Tim Krabbe in een rondreis om het boek te herdenken, uitvoerig besproken.
En wellicht is fietsen toch niet altijd de enige of beste oplossing van de leegheid. Een goed boek of goed gezelschap is ook mogelijk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
