Issoire - Atun

Al bij vertrek uit Meyrueis regent het, bij een graad of acht. We ontdekken nu pas hoe de verwarming in de wagen werkt. Midden September de ruitenwissers en de kachel aan tijdens het rijden in Zuid-Frankrijk, ongelooflijk maar onvermijdelijk geworden. De weg rond de kloof van de Jonte en de Tarn zijn mooi, de klim uit de kloof naar de hoogvlakte en aan de andere kant weer terug naar de rivier in de kloof. En daarna weer omhoog. De wegen uitgestorven, mooi met de dreigende lucht, maar met alle haarspeldbochten blijft het wel gewoon hard werken. De bijrijder geniet, maar wel met het vastklampen aan de deur in de bochten.

Daarna verandert het landschap, meer middelgebergte waar de wegen om de bergen heen gaan om later over te gaan in een meer heuvelachtig landschap.

De regen achtervolgt ons tot we aankomen in Issoire, daar breekt de hemel en verschijnt eindelijk de zon weer eens. Het plan was om bij een boer ergens hier in de buurt te gaan staan maar we kiezen toch maar voor dit plaatsje. Geen idee wat er te doen is – waarschijnlijk een oude kerk, paar pleintjes, wat oude gebouwen – maar het ligt op de route. De plek krijgt twee sterren van de Michelin gids dus er moet een mooi historisch centrum zijn. De camping ligt op een kilometer of drie van het stadscentrum dus kunnen we altijd gaan kijken. Bij aankomst een vrijwel lege camping, we nemen een plek waar normaal drie caravans staan, mooi groot terrein voor ons alleen, goede omheining.

We bestellen verse croissants voor de volgende ochtend, zetten de stoeltjes en de tafel in de zon. Ieder half uur verplaatsen we deze om in de zon te blijven. Maar de camping gaan we nooit af, verder als de vijftig meter lopen tussen onze woonwagen en de receptie of het washok doen we niet. We hadden over al kunnen staan.

Bij de croissant, tijdens ons ontbijt, besluiten we wederom de plek bij de boer in te leveren voor een bij een historisch plaatsje. Maar ook de afspraak met onszelf om nu wel de stad in te gaan. Bij aankomst in deze plaats regent het echter, maar we zijn nu wel sterk en lopen met paraplu op langs een lokale weg. Passeren de oude Romeinse poort bij de ingang van Autun zonder deze echt te bekijken. Daarna door de naoorlogse wijken, kaal, leeg, verlopen zonder winkeltjes en vrijwel niemand op de straten.

Uiteindelijk een eenzame Ierse Pub in een zijstraat, precies op het juiste moment voor een versterking om door te gaan en niet terug te keren. Na drie kwartier lopen door deze troosteloze omgeving is het animo wel ver weg gezakt. Daarna komen we toch in wat winkelstraatjes met winkels die open zijn, en zelfs lange sokken verkopen tegen de kou. Verderop lopen zelfs toeristen, een buslading vol met een gids, maar ook rustig rondlopende stelletjes. Er is een oude kerk, een museum, een groot plein welke als we zijn volloopt met jongeren. Uit het internaat van het lyceum worden ze op vrijdagmiddag opgehaald door de ouders maar eerst bevolken ze het plein. Ze hangen in groepjes in afwachting van hun ouders of scheuren op brommers, fietsen op een achterwiel door het rode licht, geschreeuw en geflirt op straat. Het weekend begint na een week school en dat proef je op het plein.

We nemen een vroeg diner op een terras, kijken verwonderd om ons heen en lopen terug. De terugweg leek korter.