Troyes

We rijden soepel naar Troyes, het land saai. Paar dorpjes en vrijwel lege wegen. Het enige wat het nog spannend zou kunnen maken is dat we nog op de oude manier reizen. Dat wil zeggen geen Tom-Tom of andere ondersteuning bij de route. De ouderwetse kaart (een dikke wegenatlas van “Michelin”) is alles wat we gebruiken. Voor vertrek bepalen via een ‘werkoverleg’ hoe we gaan rijden, welke wegen. Niet altijd de kortste route, minimaal of eigenlijk geen gebruik van de Franse tolwegen. Soms de doorgaande (op de kaart rode) wegen maar ook regelmatig de lokale (gele) wegen, soms de echte B-wegen (witte) met vaak borden dat het maximaal gewicht 3,5 ton mag zijn en daar voldoen we juist aan.

Continue houdt Jacqueline bij waar we zijn op de kaart, verteld continue welk wegnummer waarnaartoe we moeten hebben, volgende dorp of grote stad. Vrijwel bij iedere rotonde of incidentele kruising staat er al voor de rotonde een bord, soms pas op de rotonde. Maar eigenlijk rijden we zonder enig probleem. Vrijwel nooit een verkeerde afslag, we hoeven zelden een rotonde meer dan 1 keer te nemen, we rijden als of we hier bekend zijn over de honderd rotondes per dag. Heel soms is de laatste paar kilometer voor de camping nog lastig omdat de camping niet op kaart staan maar eigenlijk rijden we er vrijwel blindelings naar toe.

Door het perfecte systeem van wegnummers en de goede bewegwijzering is het vinden van de route saai. Ook het rijden is meestal niet echt enerverend. Zeker in het noorden van Frankrijk. Lange rechte wegen, een dorp, afremmen naar vijftig, een verkeersdrempel en afremmen naar dertig, een bord voor het einde van het dorp. En weer gas geven, opschakelen naar de zes en de snelheid weer op de honderd kilometer per uur. En dan na drie kilometer het volgende dorp, zelfde verhaal. Soms is er een rotonde, een bocht of een smal straatje dan moet je zelfs nog wat sturen.

De meeste tegenliggers op dit moment, op deze wegen, zijn andere campers. De tijd dat een camper een uitzondering was is lang geleden. Wat lokale, snel voorbij scheurende personenwagens, paar vrachtwagens en verder veel campers. En dan groeten campers onderling ook nog, net als motorrijders, alsof het een uitzondering is.

Onze etappes zijn allemaal ergens ronde tweehonderd kilometer, soms driehonderd maar ook vaak gewoon onder de tweehonderd. We vertrekken, na ontbijt, rustig, rond een uur of tien, elf. En met al die dorpjes zijn we dan meestal rond de twee uur op de volgende locatie. Soms onderweg tanken, wat boodschappen doen of even een dorpje inlopen. Maar in het gebied waar we nu in rijden zijn er ook eigenlijk geen dorpjes meer waar je zou willen stoppen. Dus rond een uur of twee zijn we op de volgende plek, meestal op een vrijwel lege camping waar we een goede plek kiezen en in de loop van de middag andere vakantiegangers binnen komen. Voor ons blijft het altijd een beetje een raadsel waar deze mensen zo laat vandaan komen – maar misschien maken ze veel langere etappes of maken ze lange wandelingen onderweg.

Bij aankomst Troyes stond voor het eerst, de camping bijna vol, met allemaal campers en caravans met Nederlandse kentekens. Zeker dertig plekken al bezet en een vlag met “Senioren Kampeer Club”. We nemen een plek waar we echt alleen staan, zodat we hier duidelijk niet bij horen, en vluchten direct de stad in. Met ons relaxte schema is het altijd een gevecht, om in dit land, nog een lunch te krijgen. Eigenlijk moeten we ons schema aan het land aanpassen - dus om acht uur weg en voor de lunch aankomen, of halverwege stoppen voor een lunch – maar ik blijf hopen dat het land zich aanpast aan ons (of eigenlijk de toeristen, klanten). Maar de cultuur van Frankrijk veranderen gaat deze vakantie niet lukken.

Maar we vinden een leuke kroeg, een heerlijke quiche, waarbij spontaan iemand piano ging spelen. Daarnaast een kunstmarkt. Leuke kramen, soms mooie dingen, op het plein voor de kathedraal. Een troubadour welke zingt en zelfs voor het eerst deze dag een zonnetje. Daarna sloffen we de stad in, een bruiloft met veel toeterende wagens bij het stadhuis en op de zaterdagmiddag drukke winkelstraten. En wat echt opvalt ten opzicht van alle plaatsen tot nu toe, is de diversiteit, niet alleen geboren autochtonen, maar veel Afrikanen, Marokkanen enzovoort op straat. Het leeft, jong, mooi.

Terug op de camping zijn we toch een beetje in een andere omgeving. Bij de douches, op het wandelpad overal hoor je de Nederlanders, geklaag over het weer, de modder, de douches enzovoort. Ze zitten met zijn allen bij elkaar, overal satellietontvangers. Om negen uur zijn alle deurtjes van de caravans dicht en het licht uit. En in de ochtend hebben ze een gezamenlijk ontbijt om te bespreken wat ze gaan doen. Het enige wat ontbreekt is een spruitjeslucht.

De zondag gaan we weer het stadje in, nu geen drukte, de winkels dicht. Maar de musea open, wel gesloten van twaalf tot twee voor lunch maar daarna open. En zelfs gratis omdat het een soort museum dag is. We bezoeken een overdekte zondag markt, de kathedraal, een tentoonstelling over glas in lood, een Renoir tuin, het huis van de prefectuur en een modern kunstmuseum, met ook een tijdelijk Renoir tentoonstelling. We snuiven cultuur.

Op de camping is er niets veranderd, iedereen heeft zich om acht uur teruggetrokken in zijn caravan. En als ik rond middernacht over de, compleet uitgestorven, camping loop besef ik dat je soms op het verkeerde moment op de verkeerde plek bent. En wellicht geld dat nu ook voor ons, op een Franse camping, met zestig Nederlandse senioren, in het naseizoen en dan ook nog met slecht weer.