Abu Dhabi - Duizend en een nachten
29 Januari 2018 | Verenigde Arabische Emiraten, Abu Dhabi
Abu Dhabi, 29 januari 2018
De dag begon al helemaal verkeerd.
Het plan was een rustige dag, geen musea of andere echte doelen. Er zijn nog genoeg bezienswaardigheden, een formule 1 circuit, een nagebouwd dorp over het leven van voor de olie, een zeer grote shopping mall, of een aantal kleinere. Ook zijn er nog wat marktjes (Souks), een stukje haven met traditionele schepen (Dhow’s) of zelfs een tripje door de woestijn is mogelijk. En voor de echte toerist rijdt er zelfs een hop on- hop off tweedekker bus, welke overal langs gaat.
Het idee om rond half tien op te staan voor een zeer uitgebreid ontbijt, ging meteen al mis omdat tijdens het aankleden het ineens pas half negen bleek te zijn. De klok op de telefoon staat nog steeds op Nederlandse tijd en drie uur erbij tellen om op de lokale tijd te komen is natuurlijk moeilijk als je nog slaperig bent. En dus toch maar eerst de sportkleding aan en op weg naar de Gym.
Door de Hotellobby, langs het ontbijt restaurant en terras. Een handdoek halen en inschrijven en dan veertig minuten zweten. Wat calorieën verbranden wat na de zware maaltijd van de avond ervoor, niet echt het begin van een rustige dag is. En dan, bezweet, in sportkleding, weer terug langs de hotelgasten welke net aan hun gebakken eieren met spek beginnen. Douchen en eindelijk ontbijt, in plaats van een rustig ontbijt moet nu eerst de hartslag weer goed zakken.
En dan blijkt de koffiemachine stuk. Ontbijt zonder koffie.
Daarna een taxi naar een winkel met schilder en teken artikelen. Een zeer klein winkelcentrum in een nieuwe wijk, midden op een oud eiland, nu kaal met opgespoten zand. Twee groepen torenflats midden in het zand. Mooie ontwerpen, hoge gebouwen met groen ertussen en geweldige lege vierbaans snelwegen ernaartoe. In de wijk voetpaden, maar zonder auto niet bereikbaar. Twintig minuten rijden door een gebied met diepe kuilen in het zand waar gewerkt wordt aan de volgende torenflats. Het is fraai, zo’n wijk nog midden in het niets, zonder de aansluiting met de stad. Een heel nieuw gebied, Al Reem eiland, over tien jaar een volledige nieuwe wijk als het aan de ontwikkelaars ligt. Of een lege stad, verlopen omdat de huizenbubbel door de lage olieprijzen toch weer in stort.
Een taxi naar het strand, Corniche, de Copacabana van Abu Dhabi. Een breed wit strand, blauwe zee met uitzicht op een eiland. Maar het gaat al fout als ik een foto probeer te maken vanaf de brede boulevard welke erlangs loopt. Fotograferen is verboden, net als muziek, onfatsoenlijke badkleding, barbecue of elkaar aanraken. Een groot bord met wel twintig verboden staat bij de ingang en deze is zeker een foto waard. Een vrijwel leeg strand, met een bord waarop staat dat er niets mag. En wat het nog erger maakt is dat er ook nog een beveiliger aanwezig is welke fluitend op ons afkomt. Dat mag dan weer wel.
Daarnaast is het strand ook nog opgeknipt in privé stranden, met een entreeprijs. Omheind van de boulevard tot in de zee. Dus een strandwandeling is onmogelijk, je kan er liggen op een stoel met een parasol, op een betaald stukje strand maar gewoon de tien kilometer lopen langs het water is onmogelijk. En omdat er een koude wind opsteekt is dat toch eigenlijk het doel. Lekker in de wind, zon, lopen met je voeten in het water. Niet verboden maar wel onmogelijk. We lopen dus maar een eind over de boulevard, breed slingerend, een wandelstrook, een fietspad, een groen parkje tussen een vierbaans brede snelweg en de hekken van het privé strand.
We wandelen de stad in, op zoek naar een klassieke souk. Drukke wegen met lege voetpaden en zonder kaart, of mensen om aan te vragen voelen we ons wel een beetje verloren. Toch vinden we de souk, klein en weinig interessante winkeltjes. De traditionele oosterse parfums, kleding, potten en kleden. Ernaast een shopping mall, uitgestorven, waar we alleen op de derde verdieping in het restaurant een lunch nemen. Er rest niets anders als terug naar het Hotel, om op het kleine strandje bij het zwembad te gaan liggen. Een goed boek, een zacht windje op een goede ligstoel met uitzicht over het water.
Maar daar is het eigenlijk te koud voor. Licht bewolkt met een te koude wind.
Eigenlijk is de hele dag een rustig wachten op het echte doel. Een etentje in het “Emirates palace”, het duurste Hotel in de wereld, gebouwd als een echt paleis, marmer met kleuren van zand, met goud afgewerkt, enorme hoge grote ruimtes. Een groot arabisch sprookje, personeel gekleed in traditionele gewaden. De tuinen eromheen perfect onderhouden. Het paleis is pas twaalf jaar oud, maar lijkt eeuwen oud, kostte ronde de 2,4 miljard euro voor een schamele 400 kamers, privé strand, zwembad en wie weet wat nog meer.
Een sprookje uit duizend en nachten om hier zomaar met je spijkerbroek naar binnen te wandelen en behandeld te worden als iemand die bereid is voor de goedkoopste kamer (waarschijnlijk zonder ontbijt) zomaar 800 euro te betalen. En dan in een restaurant, in een soort privé tent in de tuinen, prachtig verlicht, zonder muziek een ware Arabische maaltijd te eten. Te genieten van een glaasje wijn. Een bezoek aan een toilet met gouden kranen.
En aan het einde glimlachend in je taxi stappen. Om in de tuin van je eigen Hotel een koude pot bier te nemen in een sportcafé, met grote schermen met voetbal.
De dag begon al helemaal verkeerd.
Het plan was een rustige dag, geen musea of andere echte doelen. Er zijn nog genoeg bezienswaardigheden, een formule 1 circuit, een nagebouwd dorp over het leven van voor de olie, een zeer grote shopping mall, of een aantal kleinere. Ook zijn er nog wat marktjes (Souks), een stukje haven met traditionele schepen (Dhow’s) of zelfs een tripje door de woestijn is mogelijk. En voor de echte toerist rijdt er zelfs een hop on- hop off tweedekker bus, welke overal langs gaat.
Het idee om rond half tien op te staan voor een zeer uitgebreid ontbijt, ging meteen al mis omdat tijdens het aankleden het ineens pas half negen bleek te zijn. De klok op de telefoon staat nog steeds op Nederlandse tijd en drie uur erbij tellen om op de lokale tijd te komen is natuurlijk moeilijk als je nog slaperig bent. En dus toch maar eerst de sportkleding aan en op weg naar de Gym.
Door de Hotellobby, langs het ontbijt restaurant en terras. Een handdoek halen en inschrijven en dan veertig minuten zweten. Wat calorieën verbranden wat na de zware maaltijd van de avond ervoor, niet echt het begin van een rustige dag is. En dan, bezweet, in sportkleding, weer terug langs de hotelgasten welke net aan hun gebakken eieren met spek beginnen. Douchen en eindelijk ontbijt, in plaats van een rustig ontbijt moet nu eerst de hartslag weer goed zakken.
En dan blijkt de koffiemachine stuk. Ontbijt zonder koffie.
Daarna een taxi naar een winkel met schilder en teken artikelen. Een zeer klein winkelcentrum in een nieuwe wijk, midden op een oud eiland, nu kaal met opgespoten zand. Twee groepen torenflats midden in het zand. Mooie ontwerpen, hoge gebouwen met groen ertussen en geweldige lege vierbaans snelwegen ernaartoe. In de wijk voetpaden, maar zonder auto niet bereikbaar. Twintig minuten rijden door een gebied met diepe kuilen in het zand waar gewerkt wordt aan de volgende torenflats. Het is fraai, zo’n wijk nog midden in het niets, zonder de aansluiting met de stad. Een heel nieuw gebied, Al Reem eiland, over tien jaar een volledige nieuwe wijk als het aan de ontwikkelaars ligt. Of een lege stad, verlopen omdat de huizenbubbel door de lage olieprijzen toch weer in stort.
Een taxi naar het strand, Corniche, de Copacabana van Abu Dhabi. Een breed wit strand, blauwe zee met uitzicht op een eiland. Maar het gaat al fout als ik een foto probeer te maken vanaf de brede boulevard welke erlangs loopt. Fotograferen is verboden, net als muziek, onfatsoenlijke badkleding, barbecue of elkaar aanraken. Een groot bord met wel twintig verboden staat bij de ingang en deze is zeker een foto waard. Een vrijwel leeg strand, met een bord waarop staat dat er niets mag. En wat het nog erger maakt is dat er ook nog een beveiliger aanwezig is welke fluitend op ons afkomt. Dat mag dan weer wel.
Daarnaast is het strand ook nog opgeknipt in privé stranden, met een entreeprijs. Omheind van de boulevard tot in de zee. Dus een strandwandeling is onmogelijk, je kan er liggen op een stoel met een parasol, op een betaald stukje strand maar gewoon de tien kilometer lopen langs het water is onmogelijk. En omdat er een koude wind opsteekt is dat toch eigenlijk het doel. Lekker in de wind, zon, lopen met je voeten in het water. Niet verboden maar wel onmogelijk. We lopen dus maar een eind over de boulevard, breed slingerend, een wandelstrook, een fietspad, een groen parkje tussen een vierbaans brede snelweg en de hekken van het privé strand.
We wandelen de stad in, op zoek naar een klassieke souk. Drukke wegen met lege voetpaden en zonder kaart, of mensen om aan te vragen voelen we ons wel een beetje verloren. Toch vinden we de souk, klein en weinig interessante winkeltjes. De traditionele oosterse parfums, kleding, potten en kleden. Ernaast een shopping mall, uitgestorven, waar we alleen op de derde verdieping in het restaurant een lunch nemen. Er rest niets anders als terug naar het Hotel, om op het kleine strandje bij het zwembad te gaan liggen. Een goed boek, een zacht windje op een goede ligstoel met uitzicht over het water.
Maar daar is het eigenlijk te koud voor. Licht bewolkt met een te koude wind.
Eigenlijk is de hele dag een rustig wachten op het echte doel. Een etentje in het “Emirates palace”, het duurste Hotel in de wereld, gebouwd als een echt paleis, marmer met kleuren van zand, met goud afgewerkt, enorme hoge grote ruimtes. Een groot arabisch sprookje, personeel gekleed in traditionele gewaden. De tuinen eromheen perfect onderhouden. Het paleis is pas twaalf jaar oud, maar lijkt eeuwen oud, kostte ronde de 2,4 miljard euro voor een schamele 400 kamers, privé strand, zwembad en wie weet wat nog meer.
Een sprookje uit duizend en nachten om hier zomaar met je spijkerbroek naar binnen te wandelen en behandeld te worden als iemand die bereid is voor de goedkoopste kamer (waarschijnlijk zonder ontbijt) zomaar 800 euro te betalen. En dan in een restaurant, in een soort privé tent in de tuinen, prachtig verlicht, zonder muziek een ware Arabische maaltijd te eten. Te genieten van een glaasje wijn. Een bezoek aan een toilet met gouden kranen.
En aan het einde glimlachend in je taxi stappen. Om in de tuin van je eigen Hotel een koude pot bier te nemen in een sportcafé, met grote schermen met voetbal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
